“ΜΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΑΞΙΔΙ ΓΕΡΟΝΤΑ, ΜΙΑ ΚΟΥΡΤΙΝΑ ΘΑΜΠΕΡΗ”

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ

Τί θέλει…, τί επιθυμεί…, τί προτείνει ο αναρχοαυτόνομος πολυξερίδης…, νέος…, ευπατρίδης;;; Που κάθιδρος «ο εγώ» επιμένει εναγωνίως να μοστράρει στης ναυτικής του βεράντας το σχοινί με μανταλάκια…, τι;;; Πάντως όχι τυρί τουλουμοτύρι για στέγνωμα… Αναμνήσεις…, αληθινά γεγονότα και ότι πιο όμορφο και αληθινό έχει ζήσει ο τρεζός γλυκονερίτης ποιητής. Ένα ταξίδι μου νωπό να εξιστορήσω θέλω…, την ναυτική μου ματιά να αναλύσω…, επιθυμώ να αναπολήσω και να βρω στης θύμησης μου τα συρτάρια κάτι αχνό…, μυρωδιαστό να αποτυπώσω…

Απόπλους, ανακοινώσεις και όλα τα προβλεπόμενα μιας αναχώρησης από το λιμάνι για τον προορισμό μας… Δεν επιθυμώ να ψέξω και το κυριότερο να μυρολιβανήσω κανένα ταξίδι περιγράφοντας τα του ταξιδιού μου ως επιβάτης… Όμως, πρέπει της κεράς μου και του παππού την υπόσχεση να ακολουθήσω και να γράψω, δεν πρέπει..;.

Μια μοναξιά ταξίδι γέροντα, μια κουρτίνα θαμπερή, μια καρέκλα αδειανή και ένας καναπές κρεβάτι, ένας θαλαμηπόλος ευγενής και ένας καφές γλυκός με άρωμα λεβάντας… Μια τουαλέτα οργιόστολη με μπόλικο λιβάνι και με καθρέπτες λαμπερούς και άφθονο θαλασσινό νερό για την απαλλαγή στερεών και υγρών αποβλήτων. Παρέα με την κερά και τον παππού σε ένα χειμωνιάτικο ταξίδι μας… Αχ αυτός ο παππούς… δεν είδε πουθενά τον άρχοντα του καραβιού να περπατά, δεν είδε εμένα τον φλυαρίδη να μιλώ και την κερά να κράζει. Κα αφού δεν είδε φως να μη το πω;; Και ήντα καμε; Άκου ήντα καμε… Έψαξε στου δισακιού του τις σχισμές ο παππούς να βρει της εποχής μου τις γλυκές και αλμυρές θαλασσινές κουβέντες να ακούσει… Ήθελε να του πω τση δική μου εποχής τα καλούδια… Ήντα κανά, ηντά λεγα…

Μετά τον απόπλου και αφού όλα ήταν στη σωστή τους πορεία και όλοι οι αξιωματικοί στις θέσεις τους…, άρχιζε η παράσταση κάπως έτσι… «Κα έννοια σου κερά, σε λίγο θα απαγκιάζομε και θα ηρεμήσει το παπόρι…» «κα θες να σου φέρω ένα παπορίσιο καφέ να ξεκουτρουνιαστείς να ηρεμήσεις;» Ή το ωραιότερο…, βλέποντας τα κρινάκια της στο τραπέζι αναρωτιόταν η κερά… «Κα θα περάσει να χαρεί, την μυρωδιά να νοιώσει…» Σε μένα απευθυνόταν και ήντα θελε να δει και δεν τολμούσε να το πει… Ήθελε να με απολαύσει να περιδιαβαίνω στο παπόρι, με φουρτούνα και χωρίς να πιάνω πουθενά…, και ήλεε… «Κα, έλα Παναγιά μου, κα βρε δες πράματα, κα πως μπορείς και περπατείς έτσα δα;;;» Αυτά και άλλα καλούδια της τότε εποχής. Θεέ μου τι ομορφιές τα μάτια της να βλέπεις… Θεέ μου τι μυρωδιές μοναδικές να νοιώθεις, αυτά και άλλα πολλά ήθελε το γλυκό μου βάσανο να ακούσει… Δεν ήταν θεατρική παράσταση… δεν παίζαμε κάποιο ρόλο… ήταν αληθινή… ανθρώπινη… έδειχνες το ενδιαφέρον σου σε αυτούς που σου εμπιστεύονταν την ασφαλή τους μετακίνηση… στις δύσκολες μέρες… σου εμπιστεύονταν τη ζωή τους…!!!

Αδυνατώ να αντισταθώ τα λόγια μου να κρύψω, αδυνατώ να αφουγκραστώ τους κτύπους της καρδιάς μου να ακούσω, αδυνατώ να ονειρευτώ, αδυνατώ. Αγαπητή μου πολυγραφότατη φίλη μου, όπως μου μετέφερε το περιστέρι… δεν έχω στόχο και σκοπό…, πίκρα να αραδιάζω… Όχι το ομολογώ ναυτικο-πλοιαρχικο- θηραϊκά ποτέ…

Όμως, η ταχύτητα, η εξέλιξη και τα αραχνιασμένα συναισθήματα αδυνατούν την ανθρωπιά να δείξουν;;; Δεν θέλω να το πιστέψω, δεν χωνεύεται με τίποτα… Η μοναξιά της εξουσίας έχει τα όρια της αγαπημένοι μου θαλασσινοί άρχοντες συνοδοιπόροι, έχει τις κόκκινες γραμμές της, δεν έχει την ψυχρότητα… μεταφέρω ξυλεία… Μεταφέρετε –μεταφέραμε το πλέον ευαίσθητο από πάσης πλευράς φορτίο… ανθρώπους… Εεεεε, μήπως λανθάνω;;; Ανθρωπιά και ένα χάδι… και μια ματιά με χαμόγελο ήθελαν όλοι τους… και θέλουν… που δυστυχώς εξαερώθηκε…

Τώρα πια καμιά ανθρώπινη επαφή, τώρα πια κανένα κτύπημα στη πλάτη, τώρα πια καμιά γλυκιά ματιά στα φλογερά ανθρώπινα γλυκά ματάκια της κεράς… ΓΙΑΝΤΑ;; Καλέ δεν έχει η γιαγιά WI–FI… δεν έχει tablet… δεν πρόκανε ακουστικά να πάρει… ούτε meteo.gr να δει και τον αρεφουλιάρη τον γαρμπή να αφουγκραστεί… Kαι βεβαίως δεν είναι η πρόοδος και η εξέλιξη της ναυτικής επιστήμης εμπόδιο σε κανέναν την ανθρωπιά του να προσφέρει, την καλημέρα του να πει, το χάδι, εάν χρειαστεί, απλόχερα να δώσει… Η πρόοδος είναι δεδομένη παντού η εξέλιξη της ναυπηγικής και της μηχανολογίας στα ύψη, η επικοινωνία μεταξύ των πλοίων και πληρωμάτων μοναδική και εύκολη… Η επικοινωνία μέσω V.H.F. και μορσικού συστήματος μας τελείωσε (- . .-.. —…) και να μη επανέλθει ποτέ στην θάλασσα, όπως ήρθαν στην στεριά ο τσαγκάρης και ο ράπτης για επισκευή και μεταποίηση υποδημάτων και ρούχων… ΓΙΑΝΤΑ; Μα πολύ απλά… μας τελείωσε το κάρβουνο και το κυριότερο, ο εξάντας… Βεβαίως στην χρήση και όχι στην διδαχή…ευτυχώς εκεί είναι ακόμη απαραίτητος…

Μια περιπέτεια γλυκιά θέλω να περιγράψω και της κεράς και του παππού την επιθυμία τους να κάμω… Το’ χε δει στην τηλεόραση τότες… όπως διατυπώνει θηραϊκά ο θησαυρός μου… 1992, «ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΞΠΡΕΣ», φθινοπωρινός μήνας ήταν… πριν 25 ολόκληρα χρόνια… επιβίβαση από Πάρο μιας εγκυμονούσης κυρίας μετά του συζύγου της… Δυο κουβέντες για την όλη διαδικασία της γέννας στην Αθήνα και μια ανθρώπινη ενημέρωση από πράκτορα και αναχώρηση για Πειραιά, με πιθανή ώρα κατάπλου 04:45 περίπου…

Μεταξύ Κέας και Μακρόνησου, μας ενημερώνει ο σύζυγος ότι ο νεοσσός ετοιμάζει την μεγαλοπρεπή του έξοδο… Εκεί να δεις ομορφιές, εκεί να δεις λαχτάρες και φουρτούνες εγκεφαλικές, εκεί να δεις αναλαμπές, εκεί να δεις βροντές στα κατωφόρια μας σημάδια να αφήνουν… Άμεσα ανακοίνωση… εάν υπάρχει γιατρός στο πλοίο και συγκεκριμένα η ειδικότητα γιατί σε άλλες περιπτώσεις δεν συνηθιζόταν… Βέβαια φεύγοντας από Πάρο, λαγοκοιμόμουν… αναμένοντας καρτερικά αυτά που έζησα… Μικροσύναξη με τους συνεργάτες μου, μήπως πρέπει να μπούμε στο Λαύριο … Μελέτη όπως πάντα του χάρτη, περισυλλογή και επίσκεψη στην καμπίνα, που εν τω μεταξύ είχε μετατραπεί σε μικρό μαιευτήριο, για την γνώμη των ιατρονοσοκόμων… Η απάντηση ήρθε από έναν Ναξιώτη βοσκό, που πρώτος έδωσε το παρόν ασθμαίνοντας και επιμένοντας ότι μπορεί να βοηθήσει…!. «Καπετάνιε προκάνεις…, άμε Περαία».

Και τελικά έτσι έγινε… με την σύμφωνη γνώμη ενός οδοντιάτρου και μιας νοσοκόμας, που έσπευσαν να βοηθήσουν… Ήντα να σας λέω και ήντα να σας γράψω… Μοναδικές στιγμές… Η αδρεναλίνη όλων μας στο αποκορύφωμά της… Τελικά στο ύψος του Ελληνικού – Γλυφάδας, απέδρασε από την κατοικία της μάνας του ο ανυπόμονος νεοσσός, σημερινός άγνωστος σε μένα 25άρης νέος… Χαρές…, δάκρυα…, φωνές ανακούφισης…, αγκαλιές με το επιτελείο μου και παρατεταμένη μεγάλη αγκαλιά με τον Α’ μηχανικό για την υπερπροσπάθεια του…! Είσοδος στο λιμάνι του ΠΕΙΡΑΙΑ… Θεέ και κύριε… Δέσαμε, πως δέσαμε και οι κάμερες κοντά μας… Εάν ενθυμούμαι καλώς, η Μαρία Νικόλτσιου του MEGA τότε, με λουστράρισε και είπα δυο κουβέντες αγάπης… Τελειώνοντας, αγκαλιές με όλους και φιλιά χαράς που συνετέλεσαν στην επιτυχή έκβαση της όμορφης περιπέτειάς μας…!

Και ερωτούν οι αγαπημένοι ΜΟΥ φίλοι…, γιατί βρε ΝΙΟΥΔΑ, γιατί γράφεις τση αράδες αυτές, τρεζέ…; Μα για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι… «Κα, σου το διάβασαν παππού να μη ξαναρωτήσεις;» Άντε γλυκό μου βάσανο…, άντε… ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΙ από καρδιάς…!”.