“ΕΙΣΑΙ ΚΑΥΧΗΜΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΜΑΣ”
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΥ Χ. ΡΟΥΣΣΟΥ ΣΤΟΝ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΑΛΑΦΟΥΖΟ
“Aγαπημένε μας Αριστείδη,
Μεγάλε ευεργέτη της Σαντορίνης,
Είμαι βέβαιος πως αν μπορούσες να μου μιλήσεις θα με καλωσόριζες με ύφος μειλίχιο, γνήσιο και απέριττο, χωρίς επιτήδευση.
Όπως ακριβώς το περασμένο Σάββατο, που σε επισκέφτηκα στο σπίτι σου.
Σήμερα, όμως, δεν θα συζητούσαμε ως πρώτο θέμα τον Ευαγγελισμό ή τη Σωτηρία ή τη Σαντορίνη, ή τα Αρχαία στο Ακρωτήρι, ή για την πολιτική κατάσταση, αλλά θα μου έλεγες:
“Tι δουλειά έχεις εσύ στην εξόδιο ακολουθία, όταν ξέρω πως δεν πας σε κηδείες;”
Ναι Αριστείδη, από τότε που έφυγαν οι γονείς μου δεν συμμετέχω σε κηδείες.
Όμως, εσύ, όπως, σου έχω εκμυστηρευτεί έχεις υπάρξει το υποκατάστατό τους. Στις ατελείωτες συζητήσεις μας τόσες και τόσες φορές υπήρξες πνευματικός ταγός στη ζωή μου.
Να γιατί είμαι εδώ. Και θέλω να πω με υπερηφάνεια, λόγω αυτοβίωτης εμπειρίας γεγονότων και έργων μεγαλείου στη ζωή σου, πως ο Αριστείδης υπήρξε μέγας για το νησί μας, για την Ελλάδα, για τον κόσμο όλο.
Υπήρξες Αριστείδη, οδηγικό Υπόδειγμα για κάθε πολίτη που έχει τη στόφα του Δημιουργού. Και γι’ αυτό είσαι καύχημα της γενιάς σου και δόξα του νησιού μας.
Ενσάρκωνες την Ανθρωπιά, την Εντιμότητα, την Ευπρέπεια, την Αξιοπρέπεια, το Πάθος για πρόοδο, το Πείσμα για προκοπή.
Οι συζητήσεις μαζί σου κραταίωναν, ενδυνάμωναν το φρόνημα του συνομιλητού σου. Γιατί με το γνωστό δωρικό τρόπο στις εκφράσεις σου, ήσουν πάντα μεστός και πραγματιστής μα και συνάμα οραματιστής.
Υπήρξες κορυφαίος λειτουργός σε ό,τι και αν ανέλαβες να φέρεις εις πέρας.
Αναμφίλεκτά ελάμπρυνες τη θέση της Ελλάδας στη Ναυτιλία και εξακτίνισες στα πέρατα της γης, με την εφημερίδα «Καθημερινή», το υψηλό ήθος και επαγγελματισμό των Ελλήνων δημοσιογράφων.
Η προσφορά σου στην κοινωνία, ως καλού Σαμαρείτου, είναι γνωστή σε όλους. Ήσουν πηγή θαλπωρής και βοήθειας σε πολλούς.
Από τη θέση, όμως, του γιατρού και ως εκ τούτου του «πλησίον» σου, έχω να προσθέσω τούτο:
Σου ζητήσαμε τη βοήθεια για μεγάλα έργα. Άλλοτε σε χρήματα, άλλοτε να βοηθήσεις παρεμβαίνοντας στους ιθύνοντες και κραταιούς.
Πάντοτε καταδεκτικός και γενναιόδωρος έδιδες πολλαπλάσια από αυτά που ζητούσαμε.
Αγαπημένε μας Αριστείδη,
Μας άφησες μια βαριά παρακαταθήκη για τη Σαντορίνη, που σήμερα έγινε φτωχότερη.
Ακούω την εντολή σου, το καταπίστευμά σου: Nα βοηθήσουμε με την παιδεία και τον πολιτισμό μας, προς τον οποίον υπήρξες αρωγός, να βλαστήσουν νέοι προικισμένοι Σαντορινιοί, που θα έχουν όραμα το μεγάλο σου επίτευγμα:
Αυτό της ευρυμάθειας
της ψυχικής ευρυχωρίας
της συναισθηματικής πληρότητας
του διαισθητικού ταλέντου
της αφειδώλευτης δημιουργικότητας
της ηθικής ευμάρειας
Και πάνω απ’ όλα της αγάπης στο νησί μας”.
