Η ΤΡΙΤΗ ΜΠΙΕΝΑΛΕ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ ΑΝΟΙΞΕ ΤΙΣ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ

ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΕ ΕΝΑ ΧΩΡ-Ι-Ο ΠΟΥ ΤΗ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ.

-ΒΙΝΤΕΟ ΤΩΝ ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ

Η “Μπιενάλε Σαντορίνης” στην τρίτη της διοργάνωση, φαίνεται πως βρήκε το σωστό ρυθμό, τους ιδανικούς χώρους και τον καλλιτεχνικό πλούτο, που την τοποθέτησαν οριστικά στο κάδρο των διεθνούς βεληνεκούς γεγονότων της Σαντορίνης. Τουλάχιστον η εναρκτήρια βραδιά στο Πολιτιστικό Κέντρο Ημεροβιγλίου, έδειξε ακριβώς αυτό.

Κατ΄ αρχήν το θεματολογικό πλαίσιο. Υπήρχε θέμα. Όχι απλά ένας τίτλος ή μια χαλαρή παρότρυνση προς τους καλλιτέχνες, να εμπνευστούν και να δημιουργήσουν, πάνω στο συγκεκριμένο καμβά. Τα μεμονωμένα έργα, ήταν από εξαιρετικά έως καλά. Αλλά η ειδοποιός διαφορά, ήταν η εμπνευσμένη “ενορχήστρωση” και η στιβαρή επιμέλεια της ολότητας.

Στο εξωτερικό και λιγότερο στην Ελλάδα, χαίρει μεγάλης εκτίμησης, ο τίτλος του εφόρου, επιμελητή ή curator κατά την διεθνή ορολογία. Η Τρίτη Μπιεννάλε Σαντορίνης, έδειξε πως αυτή η διάσταση είναι και παραμένει το στιβαρότερο και σοβαρότερο κομμάτι ενός καλλιτεχνικού γεγονότος. Όπως το θέατρο και ο κινηματογράφος έχουν σκηνοθέτη και οι ορχήστρες μαέστρο, έτσι και ο εικαστικός χώρος χρειάζεται τον επιμελητή που είναι σε θέση να καταστρέψει ένα θαυμάσιο σαιξπηρικό κείμενο και μερικούς λαμπρούς ηθοποιούς ή να το αναδείξει. Από πλευράς καλλιτεχνικής επιμέλειας, η διοργάνωση αρίστευσε. Μηδέν άγαν (τίποτα περιττό) και τίποτα στριμωγμένο, απλά για να υπάρχει.

Δεύτερο σημαντικό σημείο η καλλιτεχνική πληρότητα. Ζωγραφική, φωτογραφία, γλυπτική, δρώμενο (Performane), χορός, μουσική. Το εξαιρετικό δρώμενο του σκηνοθέτη Δημήτρη Δαχτυλά, στο σκηνικό-εγκατάσταση του Κωνσταντίνου Κομνηνού (ένας επιβλητικός γυάλινος κύβος, που έμοιαζε με μοντέρνο καθεδρικό κοσμημένο με βιτρό) και η χορευτική απόδοση μουσικής του Ιάννη Ξενάκη από την Μαρία Νερατζάκη ήταν και πανέμορφα και απαλλαγμένα από τον πληκτικό και μιμητικό αρχοντοχωριατισμό.

Ο χώρος της έκθεσης, ήταν γεμάτος έργα, χωρίς να ασφυκτιά. Η περιδιάβασή του δεν χρειαζόταν ούτε χάρτη, ούτε διάθεση του τύπου “χαζεύω τις βιτρίνες”. Και τέλος -γιατί τα περισσότερα θα τα πει η κακή και ερασιτεχνική μαγνητοσκόπηση που παρατίθεται- επιτέλους απέκτησε και το Ημεροβίγλι, κάτι από αυτό που δικαιούται. Ένα ποιοτικό πολιτιστικό κλικ, που προστίθεται στο ήδη υπέροχο τοπίο του.

Save

Save