Η ΘΑΛΑΣΣΙΝΗ ΜΟΙΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΙΤΗΛΗ

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΗ ΔΑΡΖΕΝΤΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ

«Καλησπέρα – καλημέρα φίλε.. Έτσι ξεκινάμε την γραφική μας επικοινωνία με τον φίλο μου τον βασανίδη… η οποία, κόντρα στη θέληση των ζηλοφθονιάρηδων, επικεντρώνεται σε ουσιώδη θέματα γενικού ενδιαφέροντος… ενώ άπειρες φορές αδημονεί.., αναμένει.. και κλαψουρίζει μαστορικά.. Τί άλλο φίλε προσδοκάς να σου πενογράψω..; Τί άλλο να σου πει το γραφικό μου περιστέρι.. Τί άλλο..; Τί άλλο να ρωτήσω το Βουνίσιο μου γλαρόνι..;

Ακούστε προσεκτικά γραπτή απόκριση.., ακούστε ψυχοδιεγερτική παραίνεση…

“Αλήθεια κ. πλοίαρχε, έχετε πλαγιοδετήσει στην στεριανή πραγματικότητα…; Δεν γνωρίζετε ότι ο Καπετάνιος δεν είναι αξίωμα.., ούτε δουλειά… Είναι μοίρα ανεξίτηλη…!”.

Και άμεσα απαντώ ορθωμένος «ο εγώ» …

Δεν πλαγιοδέτησα, γιατί δεν βρήκα ρυμουλκό…, δεν βρήκα καβοδέτη…, ούτε προσήνεμη προβλήτα…, δεν βρήκα απλά ασφαλές απάγκιο… Και ως εκ τούτου όταν αγκυροβόλησα στεριανά… και ανέμενα αγκαλιές να ζεσταθώ… περιπλανήθηκα πολύ εγκεφαλικά, προσπαθώντας να γαντζωθώ σε μια υπήνεμη μεριά… Ορθάνοικτη και μυρωδάτη μόνο μία βρήκα… Των γονιών μου… της Μάνας μου το χάδι… Μόνο…!

Όμως περιδιαβαίνοντας ομορφιές… και ανηφοριές.. κατηφοριές.. στο στεριανό μου διάβα… βρήκα μια ανθοστόλιστη και ήρεμη αυλή για να σταθώ.., να απαγκιάσω.., να ξαποστάσω.., να προσφέρω και να αγαλλιάσω…

Δεν δυσκολεύτηκα την αντηλιά να ακολουθήσω… την βρήκα.., την έζησα.., την ζω.., την πίστεψα και φώναξα…, έκλαψα…, αρρώστησα και πόνεσα…

Όμως, θολωμένος και θεόστεγνος και ανήμπορος για προσφορά.., απέπλευσα φίλε μου καλέ για το δικό μου αραξοβόλι… χωρίς δισταγμό, χωρίς μιλιά… εμπειρικά να ξαποστάσω, να δεξαμενιστώ και να ψαχτώ… αποφασίζοντας να αρμενίσω και στης δικής μου ανεμελιάς τον όρμο να αράξω, να ονειρευτώ.. να σκεφτώ και να διαβάσω του δισακιού μου τα αποδέλοιπα.., της στεριανής μου διαμονής τα ανακυκλώσιμα..

Μαζί με όλα τα άλλα τα καλούδια, οι ευγενείς και νοήμονες κατά εμέ, συνομιλητές μου παρομοίασαν την Σαντορίνη ως το… «της Αμάλθειας κέρας…»

Μυθολογώντας λοιπόν, οι φίλτατοι, με παρότρυναν να ξεπονέσω γραφοχαράζοντας κάτι ντης για το Κέρας της Αμάλθειας… ΓΙΑΤΙ; Απλούστατα και αγαπησιάρικα, η Αμάλθεια ήταν η κατσίκα που έθρεψε τον Δία όταν η μητέρα του Ρέα τον έκρυψε σε μια σπηλιά του Ψηλορείτη για να γλυτώσει από τον πατέρα του τον Κρόνο, ο οποίος είχε την κακή συνήθεια να τρώει τα παιδιά του…! Μα όπως συνηθίζεται άλλωστε… φοβόταν και αυτός, όπως φοβούνται το χάσιμο και το αφόδευμα της εξουσίας… Ποιοι…;;

Οι εξουσιάζοντες πολιτικογραβατωμένοι ανελλιπώς και της κεράς ανυπαρξίας οι θιασώτες… Παντού και πάντα, δημογέροντες μου, υπάρχουν και βασιλεύουν, χωρίς αιδώ και ιδρώτα οι προαναφερθέντες… και δεν αναφέρομαι σε όλους… Για όνομα του ΔΙΟΣ..!

Η εξουσία λοιπόν, για να είναι όμορφη και δίκαιη θέλει μοναξιά… και δεν εννοώ προσωπική, αλλά εργασιακή… και απαραιτήτως οικονομοτεχνική αρμονία σε όλα και για όλους…

Αυτό που διημείφθη σε ένα πλοίο μετά την προαγωγή μου εις τον αυτοκρατορικό θρόνο από ένα λογιστή ήταν ευλογία… άλλο φίλοι μου αισθάνεται ο νεοσύλλεκτος και άλλο ο άρχοντας εις την δροσοπεζούλα της γλυκιάς εξουσίας…

Χάθηκα λοιπόν από το πρωινό και απογευματινό κουτσομπολιό «ο εγώ».. και βλέποντας με ο νεαρός μου λέει, όχι θαρρετά αλλά μουδιασμένα…

«Captain σας έφαγε η μοναξιά της εξουσίας… Σας χάσαμε, μας λείπετε…»                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          Αυτό με ταρακούνησε.., με διέλυσε.., με προβλημάτισε και με νημάτωσε… Όμως με βοήθησε εις την μετέπειτα εργασιακή μου πορεία…

Εσείς ακούσατε ποτέ τον πολιτικό σας ανθυποπλοίαρχο..; Λογιστή..; Μηχανικό..; Ή Ναύκληρο να αναφωνεί τα του ταξιδιάρη λογιστή τον καημό…; Διερωτώμαι.., εξανίσταμαι.. και απορώ… Ή γεννηθήκατε αρχηγοί και κυβερνήτες..;

Κα με γροικάτε ήντα γράφω-λέω…; Ή αλληθωρίζετε φωνασκώντας και κριτικοπατσουλίζετε…;

Και επανερχόμενος εις την πρότερη μυθοεξιστόρηση μου, θέλω να μυθογράψω και να αναφερθώ εις την Θηραϊκή Αμάλθεια, η οποία πρέπει και επιβάλλεται να προσεχθεί με επιμέλεια.., διότι τρέφει με την απαράμιλλη ομορφιά της και τα αστείρευτα πλούτη που έχει στα κέρατα της όλους τους κατοικοεδρεύοντες και αραξοβολιασμένους επαέ… Και η γαλανομάτα μου ζει.., τρέφει κόσμο και κοσμάκη, ανθρώπους και ανθρωπάκια.., σεβάσμιους και ασεβείς.., πτωχούς  και πλούσιους… Πάντα για την ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ κραυγάζω…! Άντε μπράβο, μελωδοί της κατήφειας…

Και για να μην παραπονιέται ο Δίας ότι «ο εγώ», αναρχοαυτόνομος, επικεντρώνομαι και αρχαιο-φιλοσοφώ για να καυτηριάσω τα κακώς   παραχθέντα…, αναφωνώ στεντόρεια λέγοντας… απλά και αληθινά… δεν μου  άρεσε η συμπεριφορά του Κρόνου… Άκου να τρώει τα παιδιά του…! Ο  αθεόφοβος… το φαντάζεστε;

Είναι δυνατόν εις την σημερινή κοινωνία μας, οι άρχοντες να διαπράττουν τέτοιες ανήκουστες και απρεπείς πράξεις..; Εεε…; Και να μην ενδιαφέρεται  κανείς για τίποτα και για κανέναν… Και να χάνεται…, να βεβηλώνεται η μεγάλη.., μικρή… και μοναδική πατρίδα μας…, γιατί το «κέρας της αμάλθειας» διαπιστωμένο είναι μια αστείρευτη.., απύθμενη.. και εκμεταλλεύσιμη πηγή πλούτου… ΓΙΑΤΙ…; Γιατί η δική μας κατσίκα είναι μοναδική…, είναι υλικός τροφαντή και αρκετά προνοητική, ενώ έχει επιλέξει το μέσα βουνό και όχι μόνο, με την μοναδική θεόσταλτη θέα… αποφεύγοντας τον Ψηλορείτη, όπως και η Ρέα…

Ομολογώ σας ξεμάλλιασα εγκεφαλικά και χωρίς πολλές περιστροφές λανθάνοντας, υποψιάζομαι ότι θα επιθυμούσατε να οργώσουν άλλοι το χωράφι.., να το φυτέψουν…, να το ποτίσουν…, να βλαστήσει…, να ανθήσει… και να απολαύσετε τους καρπούς του.., χωρίς κανένα πρόβλημα και κόπο…, χωρίς καμιά δυσκολία…, χωρίς άγχος και ιδρώτα…

Δεν είναι ομορφότερο όμως, αγαπημένοι μου, να το οργώσετε…, να το φροντίσετε.., να το σκαλίσετε.. να βάλετε εσείς τους σπόρους και το λίπασμα και να το χαρείτε πιότερο… Δεν είναι πιο θηραϊκό.., δεν είναι πιο ζουμερό…

Τί εννοώ, εάν με εννοήσετε, πίνοντας ανάσκελα τον καφέ μας… Εννοώ, εάν με εννοήσατε.., σεβασμό και… «συν Αθηνά και χείρα κίνει…»! Απλά…, ελληνικά…, αντρικά… και θηραϊκά… πικρο-λέω… πήξαμε.., τουμπανιάσαμε από έμψυχα και άψυχα όντα… δεν χωράμε… Δεν υποφέρεται… Δεν αντέχεται…

Το ψυχογράφημα μου αυτό αληθινά είναι προάγγελος πολλών καταχωνιασμένων σκέψεων μου και γεγονότων πικρόχολων που έζησα και ζω.., βλέπω.., αφουγκράζομαι.., πληγώνομαι και τρελαίνομαι…

Ακουστέ με λοιπόν, προσεκτικά αποδέκτες μου όχι ικετικά… Δεν θέλω διάλογο.., δεν θέλω κουβέντες που λέγονται για να γράφονται στα πρακτικά  των μικρών ή μεγάλων συνεδριάσεων, με μικρές ή μεγάλες αποφάσεις, ουσιώδεις ή ανούσιες… σωματείων…, επιτροπών…, οργανισμών και κοινωφελών ιδρυμάτων…

Επίσης, δεν επιθυμώ αποστολές, e-maiλιακού μοτίβου… Θέλω το χέρι στην καρδιά και όχι στον δίσκο με τα άνθη…! Εάν δυσφορείτε με τα λούλουδα… στο πανέρι με τα δίχτυα… Θέλω…, επιθυμώ…, δικαιούμαι…

Ομιλώντας νομίζω καλά την ελληνική γλώσσα να μη δυσφορείτε και να υποδεικνύετε…, να τάζομε και να μοιράζομε… Γιατί..; Μα για να γελάνε, να γλεντάνε και να λικνίζονται οι αποδέκτες… Εις υγεία ποίων…;

Η εδώ αμάλθεια θα μας εκδικηθεί… εάν δεν προσεχθεί… Θα μας προσφέρει μάλθο (έλλειψη…, στέρηση…) Αλλά, ο προνοήσας που έβαλε το -α- το στερητικό αποτελεί τον φυσικό μας πλούτος, που –ευτυχώς, μας οδηγεί στην μη στέρηση και κατά συνέπεια στην γενναιοδωρία και στην αφθονία…, φυσικού…, οικονομικού… και ανθρώπινου πλούτου… Αλλά…, αλλά…, αλλά…

Εύχομαι πραγματικά να με καταλάβετε και με διαβάσετε επιμελώς…, να με νοιώσετε… και με πιστέψετε… χωρίς να με τσιγκλήσετε και να με φτύσετε…, χωρίς να με ορμηνέψετε και απρεπώς να μου υποδείξετε την πόρτα της απόδρασης… Ποτέ σας please ξανά…

Φιλιά πολλά εάν συναντήσετε την ΡEA… Και προσοχή στον ΚΡONO… «Ο εγώ»  θα υποστηρίζω την φίλη μου, πλέον, την Αμάλθεια… τη γλυκιά μου Σαντορίνη Την λατρεύω… μου έλλειψε πολύ… πολλά χρόνια… Την θέλω και την χρειαζόμαστε όλοι… Θα επανέλθω δριμύτερος και πικρογραφικά ανήλεος…  βοηθώντας την επιμέρους ξαστεριά και την Αμάλθεια… Απλά για να μη ξεχαστώ… Με πικράνατε… και μάλιστα πολύ… Γιατί; Επειδή στοιχειοθέτησα «ο  εγώ» την αλήθεια…; Είναι δυνατόν και πρέπον… ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΙ και ευλογημένοι πάντα και παντού”.