“ΟΙ ΚΑΦΕΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ ΤΗΣ ΔΡΟΣΟΠΕΖΟΥΛΑΣ”
ΜΗΝΥΜΑ ΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟ “ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
“Πολλά χρόνια, πολλές μέρες, πολλές ώρες, αμέτρητες στιγμές και φορές ξεράχνιασα από της θύμησης μου το δισάκι την εποχή που αρμένιζα και ονειρευόμουν την πατρίδα μου και την τότε ζωή μου, ήταν θύμησες και αναμνήσεις σκληρές, γλυκές, γλυκοπικρόξινες …ΟΜΩΣ….
Γράφοντας οτιδήποτε γλυκό, πικρό, ξινό και ανάποδο, σκοπός και στόχος μου είναι η πατρίδα μου, το νησί μου, η φωλιά μου, το λιμάνι μου, που με ανέθρεψε, με μεγάλωσε είναι η φωλιά που εγκατέλειψα για μερικά χρόνια και επανήλθα προσπαθώντας να την φτιάξω καλύτερη και ομορφότερη και βεβαιότατα πολύ σταθερή για τους νεοσσούς μας, τα παιδιά μας, την νεολαία μας. …ΑΛΛΑ….
Είναι στιγμές, είναι φορές που δεν ξέρεις πώς να συμπεριφερθείς, είναι στιγμές δύσκολες μοναδικές που ο ανθρώπινος νους προσπαθεί να συντονιστεί στα χιλιάδες μηνύματα που δέχεται καθημερινά.
Προσπαθώντας να τα αρχειοθετήσει κάποιος στη μνήμη του αντιδρά από το μέγεθος του ανούσιου περιεχομένου τους, ελάχιστα είναι χρήσιμα, δυστυχώς απειροελάχιστα, μηδαμινά. Τα αξιολογότερα προέρχονται από θυμόσοφους γέροντες και όχι μόνο, που έζησαν την τότε εποχή και ζουν την παρακμή της σημερινής κοινωνίας. Έτσι ακριβώς μου τα λέει ο παππούς στην δική του ντοπιολαλιά. Ήντα να κάμω ετσηδά μου τα ξεφουρνίζει ωμά στεγνά… με λίγη ρίγανη… μυρωδάτα….
«Γροικώ και γροικώ κάθε μέρα τση τηλεοράσεις πράματα και θάματα, ακούω να σαλιαρίζουν οι προφεσόροι για τσου πρόσφυγες… κα γιάντα το ένα, γιάντα το άλλο… και γω τρεζένομαι…! Θωρώ τα κουτσούβελα με τση λάσπες που αρμενίζουν για ένα κομμάτι ψωμί… με απλωμένα τα κρύα χεράκια τους….» Eκεί ο παππούς λύγισε…, βούρκωσε, έκλαψε. «Ήντα να κάμω… αυτά μου σερβίρει η εγγονή μου, αυτά θωρώ. Kαι αυτή στο ιντερνέτη ξανήει συνέχεια… ήντα ξανήει.. αμε έβρας, ήντα; Πράμα…!»
Και στο κάλεσμα του για τον καθιερωμένο μας καφέ, ήθελε να μου πει για τους ξενόλοους (τουρίστες). Μεταφράζοντας εγώ τον θησαυρό μου, ξενόλοες είναι οι κληματαριές εκτός μαντηλαριάς και ασύρτικου και πολύ λίγες ακόμη. Όλα τα άλλα είναι ξενόλοα, κοινώς ξένα.
Άκουσε λέει, ότι το καλοκαίρι έρχονται κάτι χιλιάδες τουρίστες και απλά ήθελε να του αναλύσω πού, πώς βολεύονται. Ήρεμα και σοφά μου θύμισε την εποχή του, την οποία και εγώ εν μέρει ενθυμούμαι.
Την 10ετία του 1960 ξεκίνησαν σιγά – σιγά, δειλά – δειλά, οι πρώτοι επισκέπτες. Τα πλοία της τότε εποχής ήταν μικρά, ναυτικά, θαλασσινά και όμορφα με περιορισμένους επιβάτες…, αεροδρόμιο δεν υπήρχε. Τα τετράποδα τροχοφόρα της τότε εποχής περιποιημένα και όμορφα όπως και οι αγωγιάτες με το καθαρό σουρλί (παντελόνι) και τη μοναδική τους καναβίτσα (σακάκι), και απαραιτήτως την τραγιάσκα. Τώρα βέβαια οι της εποχής μας, ενδυματολογικά ακολουθούν την εποχή και απαραιτήτως κάποιον μόδιστρο, που βεβαίως, βεβαίως κρίνεται απαραίτητος. Κάποιοι από αυτούς βέβαια έχουν μείνει λίγο στην τότε εποχή… δυστυχώς!!! ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΙ εάν χρειαστεί… μόνο ενδυματολογικά.
Αφού τους ανέβαζαν στα ζώα, τους ακολουθούσαν βαστώντας την ουρά του τελευταίου γαϊδάρου και σιγοτραγουδώντας ανέβαιναν τον δικό τους, γλυκό Γολγοθά… Βέβαια δεν υπήρχε τελεφερίκ, υπήρχαν όμως οργιόλουστα γαϊδούρια και μουλάρια, ήταν επιμελώς ασβεστωμένα όλα τα σκαλιά και καλλιεργημένα όλα τα πεζούλια… ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΕΠΟΧΗ… ΑΥΤΗ Η ΖΩΗ…!
-«Κα βρε γροικώ… κάθε μέρα γροικώ για τσου τουρίστες… για τση παπόρες… ήντα γίνεται για πε μου γυιέ μου…»
-«Την επόμενη φορά παππού… ήκουσες ;»
-«Γιάντα;»
Aπλά, αληθινά και ξάστερα. Τρεζάθηκα με την επιστολή της αγαπημένης μου ΓΕΡΑΣΙΜΙΝΑΣ… άδειασε το μυαλό μου και το μελάνι μου στέρεψε. Στέγνωσα ψυχικά δεν τρόμαξα… π ι κ ρ ά θ η κ α. Γνώριζες, μη πεις ότι δεν γνώριζες αγαπημένη μου, ότι η σιωπή σου κάνει θόρυβο και την ακούνε όσοι σε νοιάζονται πραγματικά…! Οι υπόλοιποι… οίνος ευφραίνει θύμησες μοναδικές…. Αληθινά, προσφάτως ξεραχνιάζοντας τση ηλεκτρονικές μου ντουλάπες το διάβασα.. Αλήθεια προχθές και τρεζάθηκα….
Αποκρυπτογραφώντας όλο αυτό το μοναδικό πολιτικο-αυτοδιοικητικό υλικό των τελευταίων ημερών, που δημιούργησε ποικίλα σχόλια εις τας καφεπολιτικάς συνάξεις της δροσοπεζούλας, διαπίστωσαν ξαφνικά, ασθμαίνοντας οι κραυγάζοντες, ότι η μη εύρυθμος λειτουργία των υπηρεσιών του δήμου που διατυμπανίζουν οι πρώην και νυν διοικούντες αυτοδιοικητικοί, οφείλεται εις την επιλογή των Θηραίων πολιτών… Αυτό δε λένε οι συνεντευξιαζόμενοι, αυτό δεν υποστηρίζουν οι πολιτικοκρατούντες; Απλά εγώ, ο ΑΣΚΕΠΗΣ πολιτικά, λέω ότι δεν ακολουθήσατε την ρήση του Πλάτωνος που λέει πολύ απλά: «Κάθε λαός είναι άξιος των ανθρώπων που το κυβερνούν…! Εάν διαφωνείτε με την όλη κυβερνητικο-πολιτικο-αυτοδιοικητική διαχείριση, ακολουθείστε και εμπεδώστε επιτέλους την ουσιαστικότερη και μοναδική ρήση του Πλάτωνος που λέει: «Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους πολύ κατωτέρους τους».
Ο υπογράφων, πλατωνικά συμφωνεί, χωρίς να δύναται αληθινά να διαβαθμίσει τους υψηλόβαθμους πολιτικούς εις κατωτέρους και ανώτερους. ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΜΑΚΡΙΑ…. Ταπεινά, αληθινά αναφέρομαι όντας εις την πολιτική μικροσκακιέρα. Ζητώ αληθινά συγνώμη, αληθινά, γιατί πίστεψα ότι η πλοήγηση ενός πλοίου με πολιτικούς χάρτες είναι ασφαλής και ευκολοπρόσιτη… ΔΥΣΤΥΧΩΣ… διαψεύστηκα…! ΔΥΣΤΥΧΩΣ…. Όλα, μα όλα, τα προαναφερόμενα είναι ενάντια εις την γονιδιακή μου και ζωδιακή μου κυτταρική μου οντότητα….! Απλά ΧΙΛΙΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΣΥΓΝΩΜΗ..! Και κατά την θηραϊκή ρήση: «Η ΚΕΦΑΛΑ ΜΟΥ Η ΞΕΡΗ ΦΤΑΙΕΙ…! Ουδείς άλλος…!!»
Και χαίρε Πλάτων που πρίν από 2.500 χρόνια το ανέφερε, εγώ γιατί να το αμφισβητήσω;; Γιατί; ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΙ και ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΙ από καρδιάς….
