“HELLA DEBILL”

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΝΟΣ ΚΑΛΟΥ ΦΙΛΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΜΕΡΙΝΗ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ

“Hella Debill”. Αυτός ήταν ο καθημερινός μας χαιρετισμός. Το “Hella”, είναι το δικό μας “Έλα” στα μηνύματα που ανταλλάσσαμε καθημερινά. Το “Debill” οφείλεται στη δική μου φιλομάθεια. Είναι η γνωστή και πολυ- χρησιμοποιούμενη ελληνική λέξη, αλλά στα εβραϊκά. Ήταν το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα. Ποιά είναι η αντίστοιχη λέξη στη γλώσσα του. Οπότε η ελληνο-ισραηλινή συνεννόηση, βρήκε την αυτοπραγμάτωσή της.

Αρχικά: Ένας τύπος με μια κάμερα στο ραδιόφωνο, κάθε μέρα. Αυτός ήταν ο Ούρι που πρωτογνώρισα. Να καταγράφει τα πάντα. Νόμισα, πως ήταν σαν δεκάδες άλλους που έρχονται, για να κάνουν ρεπορτάζ, να ξεναγηθούν και να βγάλουν άνετα τη δουλειά. Γελάστηκα, πολλαπλά.

Πρώτον· γίναμε φίλοι. Φίλοι όμως. Πραγματικοί.

Δεύτερον, περάσαμε καλά. Τόσο καλά, που είχα καιρό να περάσω έτσι με κάποιο φίλο. Στην αρχή του έκανα το κόλπο που πιάνει σχεδόν πάντα. Ήθελε να του δείξω την άλλη πλευρά της Σαντορίνης κι εγώ βάλθηκα να τον εξουθενώσω. Τον τριγύρναγα, ώρες, όπου μπορεί κανείς να φανταστεί. Αποτέλεσμα;. Με εξουθένωσε.

Τη δεύτερη ή τρίτη μέρα, ήθελε να με ακολουθήσει στα εκτός στούντιο ρεπορτάζ μου. Χρυσή ευκαιρία για να τον κάνω κομμάτια. “Ναι αλλά θα είναι μόνο στα ελληνικά. Δεν θα καταλαβαίνεις”, του είπα με χαιρέκακη ευγένεια. “Hella debill, please”, ήταν η χαμογελαστή του απάντηση.

Μαζί με τον εικονολήπτη, τον Ρίζο, τον τρέξαμε στα πιο μακρινά μέρη, κάναμε συνεντεύξεις κι αυτός εκεί με την κάμερα, να τα καταγράφει όλα. Από όλες τις γωνίες. Μετά τον πήγαινα σε ανθρώπους που ήθελε να μιλήσει και μέρη που ήθελε να δει. Δεν μπορεί, κάποια στιγμή, θα κουραστεί και θα σηκώσει τα χέρια, έλεγα. Ατύχησα!. Αν δεν του έλεγα, “ debill πρέπει να πάω να γράψω κιόλας”, δεν έφευγε. Εγώ έφευγα και ξαναδίναμε σημείο και ώρα συνάντησης.

Όταν κάποια στιγμή είδε τα δεκάδες βιβλία στο αυτοκίνητό μου, και την κατάφορτη βιβλιοθήκη του σπιτιού μου, τι έκανε ο αθεόφοβος;. Ήρθε την άλλη μέρα με δύο τσάντες βιβλία. Που τα βρήκε;. Πεταμένα κάπου στο Μονόλιθο. Τα θυμήθηκε, ξαναπέρασε και ήρθε να μου τα παραδώσει. Με ρώταγε κιόλας. Είναι καλά;. Επειδή είναι πολύ (μα πολύ !) μορφωμένος τύπος του είπα πως τα περισσότερα είναι φτηνιάρικα συνομωσιολογικά και ψευδοϊστορικά τύπου Νταν Μπράουν. Πέντε έξι όμως ήταν πράγματι καλά.

Για να μην ξημερώσω, γράφοντας. Με τον Ούρι, δεν χαθήκαμε. Κάθε μέρα, μιλάμε. Κάθε μέρα λέει ότι του λείψαμε όλοι στο σταθμό. Και ότι θα ξανάρθει. Και εμείς, τον περιμένουμε. Σαν αγαπημένο φίλο.

Σήμερα, μέρα των γενεθλίων του, έστειλε μια ολιγόλεπτη σύνοψη από τα γυρίσματα του (δεκάδες ώρες!). Φοβερός!. Δείτε τα και αύριο θα σας έχω ένα ακόμα βίντεο για την ιστορία που τον έκανε διάσημο. Τον έλληνα βοσκό “Papadizi” που ψάχνει νύφη από την Αμερική και παίχτηκε σε πάρα πολλές χώρες. Ξεκαρδιστικό. Το γύρισε σε ένα ελληνορθόδοξο χωριό στα βόρεια του Ισραήλ (πως το ανακάλυψε!). Με πρωταγωνιστή ένα σπουδαίο ηθοποιό της χώρας του.

Χρόνια πολλά, φίλε Ούρι!. Μας έλειψες!. Σε περιμένουμε.