ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΧΑΛΗ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟ

ΔΙΝΕΙ ΜΑΘΗΜΑΤΑ

  damaskinosΤο Μιχάλη Δαμασκηνό, δεν τον θαυμάζω για τον αγώνα του. Για τη μαχητικότητά του. Το κουράγιο του και την ανυποχώρητη αποφασιστικότητά του. Όχι πως δεν του τα αναγνωρίζω. Αλλά πολύ φοβάμαι, πως αυτά περιλαμβάνουν μια βερμπαλιστική συγκαταβατικότητα.

Τον γουστάρω!. Έτσι απλά. Είναι τόσο κανονικός, που με κάνει να αντιλαμβάνομαι από πόσους “κανονικούς”, αλλά αφύσικους, λαθροθήρες της επιτυχίας και λαθρεπιβάτες της ευμάρειας, περικυκλωνόμαστε.

Την κατάστασή του, τη βίωσε ως μια νέα, απρόσμενη και επώδυνη σίγουρα, αλλά αναπόδραστη κανονικότητα. Δεν οχυρώθηκε σε αυτή, ούτε κλαψούρισε γι αυτήν.

Τον θυμάμαι από τότε που απαιτούσε (δεν ζητούσε, απαιτούσε!) το δικαίωμά του να ζει περήφανος και αυτάρκης. Άλλοι έβαζαν πολιτικά μέσα και κλαψούριζαν σε ημιφωτισμένα γραφεία. Αυτός, ανοιχτά, ίσια και θαρραλέα, διεκδικούσε ότι του ανήκει. Ότι ανήκει δηλαδή, σε κάθε νομοταγή πολίτη.

Αυτό διεκδικεί και τώρα. Μια πόλη, ένα νησί, προσβάσιμο από όλους εκείνους που η κινητική τους ευχέρεια, είναι περιορισμένη;. Και νομίζετε, ότι αφορά μόνον αυτόν ή κάποιους, σαν αυτόν;. Για ρωτήστε μια μητέρα με βρέφος στο καροτσάκι και ψώνια από το σούπερ μάρκετ στο άλλο χέρι;.

Η διαδρομή, μέχρι το σπίτι ή το καφενείο για την παρέα, μετατρέπεται σε ιλιγγιώδες σλάλομ. Ανάμεσα σε αφύσικα ψηλά κράσπεδα πεζοδρομίων (όσων υπάρχουν), παρκαρισμένες γουρούνες, με οδηγούς γουρούνια. Δίτροχα, τα οποία πάλι οδηγούν δίποδα γουρούνια και τα παρκάρουν κάθετα στο πεζοδρόμιο ή στις εισόδους δημόσιων χώρων.

Γι αυτά τα μαθήματα κανονικότητας, ευχαριστώ το Μιχάλη. Και τον γουστάρω, ακόμα περισσότερο, όταν θυμώνει. Μακάρι ο θυμός του, να είναι μεταδοτικός!.

Save

Save

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *