«Επτά-αιτίες» για την άμεση απόσυρση του Σχεδίου Νόμου για τις Δημόσιες Συναθροίσεις

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΜΕΡΑ25

  «Επτά-αιτίες» για την άμεση απόσυρση του Σχεδίου Νόμου για τις Δημόσιες Συναθροίσεις

Την πρώτη φορά που η Κυβέρνηση έφερε δειλά-δειλά στη δημόσια διαβούλευση το σχέδιο νόμου της για τον περιορισμό των συναθροίσεων, η έλευση του κορωνοϊού την ανάγκασε να το βάλει στον «πάγο». Διαβάζουμε ωστόσο ότι σχεδιάζει να το καταθέσει άμεσα στη Βουλή για ψήφιση, ελπίζοντας σε περιορισμένες αντιδράσεις λόγω θέρους. (Κατά το πρότυπο του περσινού καλοκαιριού που εκμεταλλεύτηκε για να περάσει την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου).

Και αν η κατάργηση του ασύλου συνιστούσε το συμβολικό ξήλωμα της μεταπολιτευτικής δημοκρατικής εγρήγορσης και μόνιμο αίτημα της ακροδεξιάς πτέρυγας της ΝΔ, το παρόν νομοσχέδιο προχωράει ένα στρατοκρατικό βήμα παραπέρα, μεταφράζοντας απλώς στη δημοτική τα βασικά σημεία του Νομοθετικού Διατάγματος 794/1971 της μαύρης επταετίας!

Συγκεκριμένες διατάξεις μάλιστα του νομοσχεδίου φαίνεται πως απλώς έχουν μεταφραστεί από την καθαρεύουσα στην δημοτική, ενώ διακρίνεται και από τη συνάφεια του στη δομή και το πνεύμα των αντίστοιχων νομοθετικών προβλέψεων. Χαρακτηριστικές είναι οι διατάξεις για την απαγόρευση της δημόσιας συνάθροισης, την διάλυση της και την συνεργασία των διοργανωτών της με τις αρχές.

Αυτή η καθόλα αντισυνταγματική προσπάθεια περιορισμού του δικαιώματος του συνέρχεσθε οφείλει να πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων και να μη διανοηθεί καν η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη να το φέρει στη Βουλή. Υπάρχουν «επτά-αιτίες» για την άμεση απόσυρση του:

1. Πρόκειται για σαφή περιορισμό του πυρήνα συνταγματικώς κατοχυρωμένου δικαιώματος των πολιτών
2. Πέρα από αντισυνταγματικό, είναι αναχρονιστικό και αντιδραστικό, χαρακτηριστικές οι χουντικές του αποστροφές.
3. Τα όσα προβλέπει για τον ορισμό της συνάθροισης και την υποχρέωση γνωστοποίησης της στις αρχές, θέτουν υπό αίρεση την ενάσκηση του δικαιώματος.
4. Οι ασαφείς όροι του “κινδύνου της δημόσιας ασφάλειας” και της “διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής”, δίνουν στις αρχές το περιθώριο να καταστέλλουν τις συναθροίσεις μη αρεσκείας τους, ειδικά όταν δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη που να θωρακίζει ή να υπερασπίζεται το δικαίωμα των πολιτών.
5. Θεσπίζεται ιδιώνυμο αδίκημα για όσους δεν θα συμμορφώνονται “προς τας υποδείξεις” (αναρωτιόμαστε πόσο κουράστηκε ο νομοθέτης να μεταφράσει στη νεοελληνική τις διατάξεις)
6. Μέσω του περιορισμού των δήθεν μικρών συγκεντρώσεων ανοίγει η κερκόπορτα για τον δυνητικό περιορισμό κάθε συγκέντρωσης διαμαρτυρίας.
7. Είναι σαφές ότι ο σχεδιασμός της Κυβέρνησης μετά και τα όσα είδαμε στο πρόσφατο παρελθόν (βλ. ΑΣΟΕΕ πρότερα, υπόθεση Ινδαρέ, ξεγύμνωμα και ευτελισμός διαδηλωτών, άγρια καταστολή σε συγκεκριμένες πλατείες), διέπεται από τη λογική της προληπτικής πολιτικής καταστολής για τα όσα ήδη ετοιμάζει η Κυβέρνηση, ώστε να αποφευχθούν οι αντιδράσεις στο 5ο σκληρότατο μνημόνιο της”.