ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΑΛΛΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ

Καθυστέρησα πολύ ψάχνοντας στο δισάκι μου κάτι αλμυρό…, λιμανιάτικο…, σαντορινιό…, κάτι παραδοσιακό…, αλλά κυρίως, άξιο λόγου… από έναν μη σοβαρό και συνάμα άπραο εκλεγμένο προεδρίσκο…, που παρόλα τα θεατρικά σκέρτσα που παρουσιάζει και γράφει, παραμένει ειλικρινής!!! ΓΙΑΤΙ;; Γιατί απλούστατα ομολόγησε πάρα πολλές φορές…, πρώτα από όλα στον εαυτό του και κατόπιν δημόσια, ότι δεν έκανε πράμα…

Όντας αραγμένος… ασκεπής σημειολογικά… (αναφέρομαι πάντα εις το ησυχαστήριο μου), προσπαθώ να κατανοήσω την εμμονή και την επιμονή της θεάς «ΥΠΟΜΟΝΗΣ» που με επισκέπτεται τακτικότατα στον ύπνο μου λέγοντας μου: «…τίναξε επιτέλους το δισάκι σου χριστιανέ μου…!! Καιιιιι… ότι θρύψαλα, ψίχουλα, σκονάκια, ζαριασμένα ξεθωριασμένα χαρτάκια με μουσικές σημειώσεις και μεγαλεπήβολες υπογραφές, με ασπρόμαυρες ξεθωριασμένες φωτογραφίες και κυρίως τα πολύχρωμα χαρτάκια με τα πρακτικά του ειδικού δικαστηρίου… να σκορπίσουν τριγύρω… να συναγωνιστούν τις πλαστικές σακούλες των σκουπιδιών που διακοσμούν την πολύτιμη γη μας και να φτάσουν από άκρη – σ’ άκρη, σε όλους εκείνους που θρασύδειλα στέκονται απέναντι μας και διακαώς συνεχίζουν να μας παραμυθιάζουν…!!!» Θεέ μου…! Πόσο επιτακτικά διατείνεται η θεά «Υπομονή» να ξεκουμπώσω…!!! Τι επιμονή…!! Και όλο και συλλογίζομαι… ειδικό δικαστήριο… μεταξύ των 4 δημίων, του μέγα βοσκού και του μοσχοαναθρεμένου κατσικιού… για το οποίο η ετυμηγορία «προς βρώσιν» είχε βγει και σκηνοθετηθεί από τον ίδιο το βοσκό…. Όπως πάντα άλλωστε…!! ΑΛΗΘΕΙΑ λέω… πέρασα ειδικό δικαστήριο… κεκλεισμένων των θυρών & των παραθύρων… εννοείται…!! Απίστευτο και όμως αληθινό…

Γράφτηκαν και πρακτικά σκαλισμένα δια χειρός και διακοσμημένα καλλιγραφικά πάνω σε πολυκαιρισμένους πάπυρους… για να αντέξουν στο χρόνο…!! Δια την πρόγευση ν’ αναφέρω ερώτηση άτυπου μέλους του δικαστηρίου, μα βασική επιμελήτρια της συγκεκριμένης σκηνοθεσίας, με ύφος σαράντα καρδιναλίων: «…ποία είναι η αμοιβή κ. Πρόεδρε του υπαλλήλου μας, …τόσοοοοοοοοοοοο;;;;;» Απόκριση του υπόδικου, δηλ. εμού του ιδίου, «…εμένα ρωτάτε;;;» Λες και ρωτούσε ταβερνιάρη για το γκαρσόνι του. Λες και δεν είναι προκαθορισμένη η αμοιβή των μονίμων υπαλλήλων από τα υψηλότερα πατώματα της δημοσιοοικονομικής εξουσίας…!!

Τώρα θα μου πεις… Άγιε της αρπαχτής (χωρίς απορίες)… όλα τα απίστευτα, και όμως ονειρικά, σε σένα συμβαίνουν…; Μόνο σε σένα; Ούτε τις πινακίδες δεν ενόχλησε (ο εγώ), που οργιόστολες με θωρούν πλέον χασκογελώντας, άμα κατέβω στην προκυμαία, γεμάτες ειρωνεία…!!! Κάποια, η πιο ζωηρή με την κόκκινη φωτεινή κοντή φουστίτσα, μου είπε σαρδόνια να φορώ… κράνος… άκου θράσος… κράνος!!! Καταλαβαίνετε τι εννοώ και τι εννοούσε η σουρτούκο;;

Αδημονώντας έρχονται τα καλύτερα πάντα φίλοι μου αγαπημένοι… Ο εγώ λέω… έχει ο Θεός.! Και το κυριότερο ζητώντας να μάθω την τύχη του κοινοτικού λεωφορείου μας… αποκρίνονται emaiλιακός… «…για υπενθυμίστε μου τον αριθμό κυκλοφορίας…» Και αναρωτιέμαι δεν γνωρίζουν ότι το κουτόχορτο είναι σπάνιο και ακριβό πλέον;;; Θεέ μου…!

Ο εγώ εκπροσωπώντας την ανυπαρξία, ούτε την μελέτη των Μελετών, τις…, τις Μελέτες της Μαρίνας…, τις…, τις προώθησα… ο ανεπαρκής ασόβαρος!!! (Δυστυχώς όλα αυτά με ενόχλησαν… με προκάλεσαν… και ποιητικά και προφητικά απαντώ… που ουσιαστικά δεν απαντώ…!)

Ένα άλλο με τυραννάει συνεχώς τις τελευταίες μέρες, νωπό σπαρταριστό… Πριν δυο χρόνια προφητικά στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας της ποδοσφαιρικής ομάδας του χωριού μου… ανέφερα μαζί με τις ευχές μου… ότι δεν λέμε την αλήθεια σχετικά με την μεταβίβαση του γηπέδου στον Δήμο… αλλά καλύτερα να μην σας βαρύνω με τα κακώς γινόμενα του νέου μου οίκου… Βέβαια… απαραιτήτως… θα επανέλθω με κάθε λεπτομέρεια…!

Αραχτός, λοιπόν, εις τα αλατισμένα φαγοπότια (ο εγώ) στην δροσοπεζούλα των λιμενικών ανακτόρων (πρώην «πολιτικοοικία ανοχής» κατά δήλωση των υψηλόβαθμων στελεχών του… πάντα αδιαμφισβήτητη και χιλιοειπωμένη!!! Ας είναι…) θωρούσε (ο εγώ) τα παπόρια και θαύμαζε τα κάλλη τους και σας ορκίζομαι δεν τα διώχνε (!) αλήθεια σας λέω… τα φουρμέλιαζε…

Βέβαια, την προκαταρτική μελέτη της Μαρίνας την περιέφεραν από κονάκι σε κονάκι… ως εικόνισμα θαυματουργό και ανθοστόλιστο με πολύτιμους λίθους… οι ειδωλολάτρες… η οποία από ότι ενθυμούμαι υπεγράφη υπό την ταπεινότητα μου, και το τραγικότερο… έμαθα λίαν προσφάτως μέσω της αγίας ΡΩΤΟΥΣΑΣ ότι ό ένας και μόνος ειδήμων, όπως δήλωνε και βροντοφώναζε… σχεδίασε την μελέτη… ο αλιεύς ψηφοψευτοσυνειδήσεων…, ο κύριος ΝΑΙ…! Δεν υπάρχει άλλη ορολογία να τον χαρακτηρίσω ευγενικά… ένας από τους 4 δήμιους που καταδίκασαν το καημένο το κατσικάκι…!! Και ναι αγαπημένοι μου φίλοι… το θέμα με τη μαρίνα προχώρησε παρά τας ναυτικάς μου αντιρρήσεις τότε ως προς τη θέση της μαρίνας, οι οποίες βέβαια δεν εισακούστηκαν… γιατί απλά ήταν η περίοδος που η φουρμέλα μάζευε τα φλώρια, τις καρδερίνες και μάζευε… ήντα μάζευε… για την επόμενη χρονιά… μάλλον τις επόμενες χρονιές τα καλύτερα κελαηδίσματα…!! Κα, μπας και δεν νοιώθετε ήντα γράφω και ήντα λέω ??? Μα πολύ απλά οι φίλοι μας –φίλοι μου οι βοριάδες… βλέπετε κάναμε πολλά χρόνια συντροφιά (!), προΐστανται της εν λόγω περιοχής 80 τοις εκατό τον χρόνο… και όλα αυτά τα σχέδια… τα όνειρα πάνε χαμένα… και αντέδρασαν… ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ… ΠΡΑΜΑ…!

Βέβαια δεν περίμενα κάτι διαφορετικό… κάτι ΔΡΟΣΕΡΌ από το άδειασμα του δισακιού μου… Τον καημό μου βρήκα… ελαφρώς ξεθωριασμένο… σε μια γωνιά αθέατη… και πάλι… ναι αυτόν τον έρημο βρήκα…

Μια ψυχοπονετική μου έγγραφη ανησυχία… σε ένα λιτό κοινοτικό έγγραφο από την Αγία Έδρα της θεάρεστου τοπικής κοινότητας μας… με ημερομηνία αποστολής 17-06-2016 προς ΤΟΝ ΠΡΟΚΑΘΉΜΕΝΟ μας… για να βρεθούμε και να τα μιλήσουμε για το λιμάνι… Όμως, η ομολογία του προκαθημένου μας ενώπιο όλων των αρχόντων των ημετέρων κοινοτήτων, οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, αναφέρθηκαν πράγματι με πόνο για την όλη λειτουργικότητα της λιμενοκατάστασης… εις μια σύναξη του συμβουλίου του τελεφερίκ την 01-07-2016, σχετικά με τον αποκλεισμό λόγω τραυματισμού μεγάλου τμήματος του προβλήτα στο επίνειο του χωριού μου στον πονεμένο Αθηνιό. «…Δεν προκάνω…» απήντησε εις την εύλογη απορία μου, «…λόγω φόρτου εργασίας να συζητήσομε και να αναλύσομε αυτά που επιθυμείς…» …ευλογημένε, …ενοχλητικέ, …ανήσυχε, …θεότρελε, …σορόκε, …παππούλη! Θα επανέλθω… για να μη ανησυχείτε για την ανησυχία μου… λεπτομερώς… προσεχώς… για το τι ακόμη ειπώθηκε εκείνη την ημέρα… σε εκείνη τη σύναξη…

Μετά από αρκετές μέρες, έξωθεν της επαύλεως μου, συναντήθηκα με τον άρχοντα μου και αγροτικώς ενδεδυμένος του υπενθύμισα τον πόνο μου και βεβαίως του ανέφερα ότι εάν οι άρχοντες της ναυτικής και λιμενικής επιστήμης εις τους οποίους θα ανατεθεί η θεραπεία του προβλήτα γνωρίζουν τις αναποδιές του λιμενικού πάσχοντα χώρου;;; Δηλαδή, δια να αποφύγομε τους περιττούς και ανούσιους σχολιασμούς των αστέρων της παντογνωσίας, δεν ανέφερα εάν χρειάζονται G.P.S δια την ανεύρεση του πολυπόθητου στίγματος του πολύπαθου προβλήτα, αλλά λόγω έλλειψης επαρκούς πρακτικής και ναυτικής εμπειρίας και βεβαίως σήμανσης να τους υποδείξω–ξουμε το μονοπάτι που οδεύει προς τον πάσχοντα και εμπύρετο επί μακρόν λιμενοβραχίονα. Τι ευλογία, τι χαρά, τι ευδαιμονία, τι ανακούφιση ναυτική, προσωπική, θεσμική, τι δάκρυα χαράς, όταν άκουσα ότι ανετέθη η μελέτη για τον ΑΘΗΝΙΟ και… και… και… Θεέ μου… ατελείωτα δάκρυα χαράς για το αποτέλεσμα και δάκρυα οργής απύθμενης για την απαξίωση της προφορικής και γραπτής επιθυμίας μου… Αναφέρομαι αναλυτικά στην πιο πάνω πεζούλα… Κα αγάλι, αγάλι, να το διαβάσετε εεεεε.

Και για να προκάνω… είρων δεν ήμουν ποτέ… μα ποτέ…!!! Αληθινός και αλμυρός… ΝΑΙ!!!!!!!!

Και βεβαίως, να ενημερώσω τους αγαπημένους φίλους μου, που μελετούν τα ψυχογραφήματα μου και δυσκολεύονται πάρα πολλές φορές να εννοήσουν τι εννοώ, ότι η ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΙΑ… με πολλή αγάπη από καρδιάς το υπογράφω… Περισσότερη ανάλυση πίνοντας καφέ εις τον Πυργιανό καφέθεραπευτήριο μας… σας περιμένω…!

Θέλω επιθυμώ και επιβάλλεται να σιωπήσω και να εναρμονιστώ με τας υποδείξεις της θεάρεστου μορφής της αειμνήστου μητρός μου…, η οποία εις άπταιστο θηραϊκή διάλεκτο μου υπενθύμιζε ότι: «…η πλατεία, το καφενείο και οι άνθρωποι… δεν είναι όπως τα άφησες, Γιώργη μου… ήκουσες ήντα σου πα σερνικάκι μου… ήκουσες;;» Μανούλα μου, δεν σε άκουσα… δυστυχώς και σπάω το μολύβι… για να αποφύγω το σπάσιμο της ξερής μου… κεφαλής… ΘΕΟΞΕΡΗ…!!! ΕΠΙΜΕΝΩ ΟΜΩΣ…

Άτιμη θεά «Υπομονή»…!!! Άρχισαν να σπάνε τα δεσμά της σιωπής σου…! Αλλοίμονο σε όλους αυτούς που τόσο καιρό γλεντοκοπούσαν απρεπώς έξω από την πόρτα σου…!”.