ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΛΜΥΡΗΣ ΑΓΚΑΛΙΑΣ
ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
“Ξαπλαριασμένος στην φωλίτσα μου, σκεπτόμενος και κουντεταρισμένος…, ανήσυχος… όπως πάντα άλλωστε.., αρχειοθετούσα την αθεράπευτη τρέλα μου επιμελώς και ορθοπλώρισα εύχαρις ότι θα μπορούσα να ξεκινήσω το γραφολαϊκό μου ταξιδάκι με μια θαλασσοδουλεμένη βαρκούλα με κουπιά… χωρίς τιμόνι και μοτόρη…, μα κυρίως, χωρίς της άνεσης την απαραίτητη πραμάτεια…
Αναζητώντας περαιτέρω το αποκούμπι μου…, ήρθε άλλη σκέψη…, πιο ονειρική…, πιο νοσταλγική…, πιο λεπτοκαμωμένη…
Να θαλασσο-σουλατσάρω μ’ ένα ομορφοστολισμένο ιστιοπλοϊκό… με όμορφα πανιά και ξασπρισμένα ξάρτια και ν’ αρμενίσω…, μακριά… όσο μου επιτρέπει ο ορίζοντας…, στην αγκαλιά της θάλασσας…, αγναντεύοντας το όμορφο γαλάζιο της… που με γαληνεύει και με εξιτάρει η αραθυμιά της… με το αφρισμένο άσπρο της…, αν και πολλές φορές μ’ έχει τρομάξει…, η αλμυροπλανεύτρα…
Ήταν… και παραμένει ένα όνειρο ανεκπλήρωτο…, που αλήθεια «ο εγώ» ταξιδευτής δεν επεδίωξα ποτέ να θαλασσοαρμενίσω…, να χαρώ… Και πιότερο με θηλυκό κουμάντο… (άκου τι αποζήτησα ο τρεζός…), που καθομολογία διαθέτουν ηρεμία…, δεξιοτεχνία…, γνώση…, ομορφιά… και ευγένεια ψυχής μοναδική…, με ανέλπιστη τόλμη…! Το συλλογιόμουν…, το ονειρευόμουν… και μου το πρότειναν… Ήθελα και προσδοκώ να δω κουμάντο θηλυκό… και συμπληρώνοντας, ομολογώ με ξεκάθαρο…, αδαμάντινο χαρακτήρα…, ναυτοσύνη και μαεστρία… Ακούσατε μαϊστράλια μου… και γαρμπηνοί αερισμοί μου μυρωδάτοι…; Που ο σιρόκος γίνεται στα μάτια σας γαρμπής… και εσείς παρλάρετε… «Φρέσκος είναι ο γραίος Γιώργη…»
Ξέμπαρκες ανάλατες σκέψεις – αποφάσεις… ΞΕΡΩ ΗΝΤΑ ΓΡΑΦΟΛΕΩ… Θα το διαβάσει ο πειρασμός μου και είμαι σίγουρος… θα γκαρίξει ονικά… «Κα, βρε για πε μου ήντα θες το γυροφούστανο…, καραβοκύρη…, ταξιδευτή και κωπηλάτη…; Για πε μου θεότρεζο διαολοπαίδι, για σμπαράρισε το να σε αφουγκραστώ να σε νοιώσω… σε γροικώ…!» Ναι παππούλη μου, επειδή η ερώτηση σου είναι απορία πολλών… μη δυναμένων λεκτικά και ουσιαστικά να ξαμολήσουν τα στουπαριέλια τους… (μικρούλες πρόκες) απαξιώνουν πολλές και πολλούς θαλασσοπορούντες και αρμενιζογυρεύοντες απάγκιο… ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΟΝ… μη γνωρίζοντας πόσο μεγαλειώδες είναι να σκέπτεσαι…, να ονειρεύεσαι… και να πράττεις το σωστό…!
Γέροντα μου σε προκάνω και απαντώ καρδιοθαλασσινά…, ανθρώπινα…, αντρικά…, θηραϊκά και εάν μου επιτρέπουν οι δραμαμινομεταφορείς βεβαίως πλοιαρχικά… Αξίζουν πολλά… ΠΑΝΤΟΥ… και πάντοτε… οι θηλυκές υπάρξεις…! Αυτά νοιώθω, αυτά γράφω, αυτά εξιστορώ, επιμένω και θα επιμένω… Όμως, έχω πονοκεφαλιάσει και διαπιστώσει ότι για να προκάνω να υλοποιήσω τις επιθυμίες μου και να σας μεταφέρω την ανήσυχη, χιλιοειπωμένη και γλυκογραφοχαραγμένη πραμάτεια μου, χρειάζομαι και κρίνεται απαραίτητο να χρησιμοποιήσω ένα ταχύπλοο υπερσύγχρονο… Για να προκάνω τση κακοτοπιές και τση άγαρμπες εμπλιές και να απαγκιάσω υπήνεμα σ’ ένα ασφαλές απάγκιο…, χωρίς αγκυροβόλιο…, χωρίς σκιές και θάμνους…, χωρίς τις ψεύτικες φουριόζες μουσικές της εποχής…, τα λιβανωτά και τα σαλτσοποιημένα λόγια τα μεγάλα, να αποφύγω και να μη γροικώ, να μη θωρώ, να μη ξανοίω πράμα… Θέλω να αφουγκράζομαι αυτούς που λατρεύουν, αγαπούν, πονούν το τόπο μου…!
Μόνο αυτούς… που γεννήθηκαν, λάτρεψαν και ανδρώθηκαν επαέ και την πατρίδα που πολλούς, αμέτρητες φορές αγκάλιασε και έζησε… Και ΝΑΙ την αγκάλιασαν θερμά με σεβασμό, αγάπη και θέρμη την εξύψωσαν… Και «ο εγώ» θεσπέσιος και πολλοί όψιμοι ξεχασιάρηδες… που την αποχωριστήκαμε για να χορτάσουμε λιγάκι παντεσπάνι…, για να ζήσω-ζήσουμε όμορφα…, ήρεμα…, χορτάτα… Και πρέπει, χωρίς ενδοιασμούς και σκέψεις, εάν χρειαστεί τα πιο βαριά φορτία να αμπαριάσουμε…, να λιμαρίσουμε για ομορφιά…, να σαμπανιάσουμε…, να λιμανιάσουμε…, να λιμνάσουμε…, να μεταφέρουμε και να κατανέμουμε…, όσο πιο όμορφα και δίκαια μπορούμε, για το καλό μας…
ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ… Θέλω και επιβάλλεται να γεμίσουμε τα δισάκια μας με ότι καλό, να περιδιαβούμε και να διαλαλήσουμε…, να βροντοφωνάξουμε…, να κράξουμε…, να τους γουρλοκοιτάξουμε…., να καθρεπτιστούμε…., να ομορφοστολιστούμε…, να αγκαλιαστούμε…, να φιληθούμε…., να ανασάνουμε… και να κλάψουμε επιτέλους… ομορφαίνοντας τα γαλανά ματάκια μας…! Εάν με νοιώσατε, αυτά θέλει η εμπλιά μας…, η ομορφιά μας…, η πατρίδα μας-μου…, αυτό θέλουν οι όμορφες…, αγνές…, θηραϊκές και όχι μόνο, ψυχές, που κατοικοεδρεύουν…, ανασαίνουν…, ευδοκιμούν εργασιακά και ζουν εδώ… και μπορούν να προσφέρουν ανεπιφύλακτα ανιδιοτελώς πολλές φορές ΠΟΛΛΑ…! Πάρα πολλά…
Αυτό δεν είναι έδεσμα νωπό…, φρέσκο…, προικιό τωρινό…., είναι πολυκαιρισμένο…, διατηρητέο και διακομισμένο…, θαμπερό και ξάστερο… Και χωρίς πολλές περιστροφές, πάντα έτοιμο για σερβίρισμα με λιγουλάκι ασύρτικο, ντοματάκι, φαβατάκι με φύλλα κάπαρης ξιδάτα (έχω φίλε) και για τερψηλαρύγγιο απόλαυση να επιλεγεί Βισάντο παρακαλώ… Μέχρι εδώ αγγελούδια μου, το της διατριβής μου- μας σύγγραμμα έγινε κατανοητό και εύγεστο–χωνευτό ή χρειαζόμαστε τον Μαμαλάκη…; .
Για πείτε μου ομορφιές μου ξακουστές και προκομένες οπτασίες μου λανθάνω…; Σας γροικώ λοιπόν αποσβολωμένος και έκθαμβος από υπέρμετρη ανυπομονησία και προσδοκώ αληθινά να απολαύσω όλα τα ψυχοαγαπησιάρικα σας… Μα δεν είναι μαγικά, μοναδικά και απίστευτα για την εποχή μας και για την σπάταλη ζωή μας…; Τα προικιά μας είναι οι πράξεις μας…, τα καλούδια μας είναι της ψυχής μας οι πρεπιές… και οι όμορφες ευχές που λέμε από καρδιάς είναι δώρα Θεού αληθινά–μοναδικά…
Και για πολλοστή φορά αναφωνώ με λαχτάρα… ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ… Ναι έχει πάντα ο Πανάγαθος… αλλά εάν μας προσπεράσει…; Ήντα θα λέμε και θα κάμουμε μετά…; Όμορφοι ιστιοπλόοι μου…; Και εσείς αθεράπευτοι εραστές της αλμυρής αγκαλιάς… και της θηραϊκής πορσελάνης πλάσματα… Καλοτάξιδοι και ευτυχείς…”.
