ΑΣ ΤΟ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ

ΑΛΛΗΛΟΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΄Η ΔΙΕΘΝΩΣ, CARPOOLING

Φωτό: Σταύρος Κουταλιδης

Πριν λίγες μέρες η Santonews, έλαβε μια αγγελία την οποία -ομολογώ- στην αρχή δεν διέκρινα μέσα στο πλήθος των ηλεκτρονικών μηνυμάτων που λαμβάνω καθημερινά. ( Επ’ ευκαιρία, μην θυμώνετε αν δεν δω έγκαιρα το μήνυμά σας, καλύτερα να επιμείνετε). Κάποια φίλη-αναγνώστρια, ζητούσε μια αλληλο-εξυπηρέτηση . Δηλαδή, να βρεθεί ένας ή δύο με αντίστοιχα εργασιακά ωράρια, για να εξασφαλίσει τη μετάβαση και επιστροφή από τη δουλειά της. Προσφέρθηκε μάλιστα, να μοιράζεται το κόστος των καυσίμων.

Όταν υπενθύμισε το μήνυμα, μου φάνηκε μια καλή ευκαιρία να δείξουν όλοι την πρόθεσή τους να είναι κοινωνικά όντα, ή “πολιτικά”, όπως τα αποκαλούσε ο Αριστοτέλης. Ένας άλλος φίλος, παρατήρησε πως αυτό αποτελεί κοινή πρακτική στη Δυτική Ευρώπη και έχει μάλιστα και όνομα: “Carpooling”.

Στο προκείμενο, τώρα. Εκπαιδευτικοί, τραπεζικοί, υπάλληλοι, εργαζόμενοι που πάνε στη δουλειά τους, καθημερινά. Γιατί όχι;. Έστω κι αν έχουν όχημα. Με το συνάδελφο, το φίλο, το γείτονα, ακόμα και τον πρόθυμο άγνωστο (Σαντορίνη είμαστε, όχι Σικάγο). Κοινές ώρες, ίδια ωράρια, και διαδρομή με συντροφιά. Μια κουβέντα θα την πεις, σε αυτό το αμείλικτο παρόν. Και μπορεί να γίνει και εκ περιτροπής. Σε γονείς, που πάνε τα παιδιά τους, στο Φροντιστήριο, το Γυμναστήριο, το Σχολείο, τις Αθλοπαιδιές, τις Δημιουργικές δραστηριότητες (αρκεί εδώ να υπογραφεί μια τυπική μεν, ουσιαστική όμως -σπάνια-, αμοιβαία υπεύθυνη δήλωση προς τους υπευθύνους, όλων των προαναφερθέντων φορέων, γιατί “τα παιδιά, είναι παιδιά”, κατά πως έλεγε η Φιλουμένα Μαρτουράνο).

Κέρδη;. Φιλία. Αλληλοεξυπηρέτηση, αίσθηση συναλληλίας, συντροφιά, σχέσεις από το-σχεδόν- πουθενά, κοινωνική συνοχή, αίσθηση κοινότητας, γειτονιά, ευθύνη και ενεργή αίσθηση πολίτη. Κοινωνικά κέρδη;. Μείωση κυκλοφοριακού χάους, καυσαερίων, απαλλαγή από την εξάρτηση των δημοσίων μέσων μεταφοράς, οικονομικότερη μετακίνηση, λιγότερα “πηγμένα” πάρκινγκ και μια διαδρομή με δύο κουβέντες κι ένα καφέ σε κυπελλάκι.

Γενικότερα κέρδη;. Η Κοινότητα. Όχι ως θεσμός, αλλά ως ανθρώπινη συνάθροιση και συνευθύνη. Ο ίδιος συνεπιβάτης, θα είναι ο συν-εθελοντής. Ο υποστηρικτής. Ο συνομιλητής. Ο “δικός” μας άνθρωπος που άγνωστο πως, του ανοιγόμαστε. Και η μέρα μας, δεν θα είναι ένα θλιβερό πάνε-έλα, αλλά θα περιέχει και μια ανακουφιστική κουβεντούλα. Πράγμα, που είναι και το κυριότερο.