“ΑΧ ΒΡΕ ΓΕΡΑΣΙΜΕ, ΕΣΥ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ, ΕΜΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΑΛΙΟΚΟΣΜΟ”

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ

Γεράσιμος Βλάχος

Πως να μην αγαπήσεις όλο τον κόσμο όταν βλέπεις τόση αγάπη για ένα άνθρωπο.. Ο Γιαννάκης σου τα πε αυτά η ζωή σου …η μια από τις αναπνοές σου ,ένας από τους ίσκιους σου…. αμολημένη μου ψυχή … Και ο ανήσυχος νέος ο εγώ συμπληρώνω ….για μια ανεκτίμητη ανθρώπινη αξία ,για μια όμορφη τεράστια σιωπηρή δύναμη ….. Α βρε Γεράσιμε ,εσύ στον παράδεισο ,εμείς στον παληόκοσμο….

Θεέ μου τι λόγια ,τι ομορφιά ψυχής και τι αλήθειες …Όχι εγώ Γεράσιμε ο Χριστόφορος ο Ασιμής ο φίλος σου το γραφοχάραξε στο προσωποτέφτερο μου ..βρήκε την αμπασά ανοιχτή και μπούκαρε όπως ήλεες σερνικάκι μου και ψυχοχάραξε …Άκου ήντα πε και ο έτερος Χριστόφορος τση Υπαπαντής …Θα είσαι στις καρδιές μου Γεράσιμε …Κα ήκουσες ήντα γράψε …στις καρδιές μας ..αχ αυτές οι λαβωμένες μας καρδιές ,αχ αυτός ο καημός Γεράσιμε ,αυτός ο βουβός πόνος μας .Καλό παράδεισο Γεράσιμε ,δεν θα σε ξεχάσομε ποτέ ..ήγραψε ο Μπίλης τση Μαρίας που ήλεες ..

Ο Στέλιος ήγραψε ,τι να πούμε φίλε οι καλοί φεύγουν …Επίσης η Σοφία που δεν λησμόνησε ποτέ το πώς την βοήθησες στα πρώτα της βήματα … γροίκα ήντα γραψε ότι οι φίλοι σου περίμεναν να σκιάξει ο ήλιος, να χαμηλώσει ,να ξεφτήσει ο αποσπερίτης για να φύουν από κοντά σου , από το νέο σου ανάκτορο …Που πας Γεράσιμε κρυφόλεαν , για πού θα αρμενίσεις αποσπερίτη μας για που αρχοντιά μου ;;; ..Ο εγώ εάν επιμείνω σε αυτό Γεράσιμε μας λέω με στεντόρεια κραυγή ότι την κοπάνησες ,και μας άφησες άφωνους και κερωμένους με την τρεζάδα σου να μπαρκάρεις για προορισμούς αχαρτογράφητους ,και άγνωστους ….Ο Στασινός άκου ήντα πε ..Φίλε μου καλέ ,βλέπεις τα κακά μαντάτα αρμενίζουν σαν τση αστραπής την τρέλα ..

Το φθάσιμο εκεί στην τωρινή σου Ιθάκη είναι ο προορισμός μας.. Εγώ βέβαια πρέπει να σου πω ότι για το φευγιό του Γιώργη του Αντρέα ήσουν ενήμερος εε ..Τού Γρηγόρη του Βασίλη θα το μάθεις στο τωρινό σου βασίλειο …Οργιοστολιστήκατε ,γραβατοθήκατε σαν τσου λόρδους ….και αμολήσατε από το όμορφο και ασφαλές αγκυροβόλιο σας αθόρυβα χωρίς πλοηγό και πιλοτίνα ξαφνικά και απρόσμενα …. και θα μου επιτρέψετε αγάπες μου άναυτα και άγαρμπα χωρίς σφυριγμό και τυμπανουκρουσίες … Πάω ..ήλεες , Γιώργη πάω …βρε που πας κουρασμένος και αμίλητος ,σιωπηλός ,ακούραστο μαμούνι τση ζωής εεε που ;;Ρώτησες τουλάχιστο τον Βαγγέλη σου τον φίλο σου, τον αδελφό σου ,τον καπετάνιο σου τον Σπύρο σου ;;; εε..Τον έχεις ,τους έχεις τρεζάνει …μου τα λέει ο μικρός ….. πήγα , ξαναπήα , έκανα ,φώναξα ,του πα ,του ταξα , μπας και προβάλει να τον ακούσω να τον αφουγκραστώ …αλλά τίοτις καπετάνιε μου…Ναι αλλάααααααααα Ευάγγελε μη ξαναπάς εκεί μονάχος ,δακρυσμένος ,σκεπτικός και πονεμένος …

Γιατί καπετάνιε μου γιατί;; Απλά σε αφουγκράζεται και σε γροικά ότι ψαλιουδιέσαι στην πεζούλα καθιστός …ΗΚΟΥΣΕΣΣΣΣ ΜΟΥ ΤΑ ΠΕ ..Κα έχε τον νου σου ΓΕΡΑΣΙΜΕ μη έρθει ο μεγάλος ο θεότρεζος και αρχίζει τση φωνές για τση απουσίες σου εεε . Και για να μη παραπονιέσαι έρχεται και ο μπαρμπά Σταυρής κοντά σου , άραξε δίπλα σου …Και ήντα έχετε να παρλαρίσετε για τα αμπέλια σας και τση ντοματιές σας ,ώρες και χρόνια ατελείωτα …Να τον προσέχεις τον γέροντα ήταν λεβέντης ,γλυκός και γελαστός και θαρετός αγωνιστής τση ζωής Γεράσιμε …Θα σου αρνείται ,δεν θέλει χάρες …αλλά να τον προσέχεις.. ΗΤΑΝ καλός γονιός όπως ήλεες , χαμογελαστός ,και προσιτός αγαπημένε μας…Για όλα αυτά που πονογράφω με παρέσυραν οι φίλοι σου που γραφοχάραξαν στο τεφτέρη μου ,στην προσωποκάρτα μου ..

Εγώ ήθελα και θέλω γιατί ήταν επιθυμία σου να προσωποποιήσω πολλά από τα γύρω μας …ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΠΡΑΞΩ….. το λέω ,το γράφω και το εννοώ …και βέβαια σου το υποσχέθηκα ..Και δεν ξεχνώ πόσο σου άρεσε η προσωποποίηση τση πινακίδας στον Αθηνιό που ήγραψα τότες , που μου παραπονιότανε για την αρμύρα που ήτρωε η θεοκούκλα και τση περόνιαζε την ομορφιά τση ..ήντα γέλιο είχες κάμει με το κόκκινο σκουφί που τση είχα φορέσει…..

Ααα και για να μη ξεχαστώ… γιατί θα σιωπήσω δεν νταγιαντώ όχι από φόβο μη με μαγκουριάσουν … έτσι μου προ λάλησαν ανωνύμως και στο ξεφούρνησα … αλλά από σεβασμό θα αναμένω ονειρικάς ,θεϊκάς εντολάς το τι πρέπει να πράξω …ΑΝΑΜΕΝΩ ….. Το κοκκινέλι λοιπόν και το Αθήρι το κρασί είναι διαμάντια και μισοέτοιμα για αγίασμα που ήλεες σεμνέ θυμοφιλόσοφε της αλήθειας και της ζωής ,και ότι είχαμε μπουμπουνίσει στην καφεκουβέντα μας στο οινοθεραπευτήριο μου εξιλεώθηκε….Σου είχα υποσχεθεί ότι θα γραφοχαραχτούν στην καρδιά μου και στην μνήμη μου …

Κα έννοια σου ΓΕΡΑΣΙΜΕ ΜΑΣ …Δεν ήκουσα ήντα πες;;; Τον φίλο σου ;τον αδελφό σου;; …Θα τον προσέχω νιούδα ,θα τον προσέχω ,όπως και εσύ έχε το νου σου τση κακοτραχαλιές της νέας σου φωλιάς …Άντε ωραίο Μου αγρίμι ΑΝΤΕ…”.