Κοινοτισμός και ότι λείπει, λείπει

Φωτό: aromalefkadas.gr

Πέρασαν από τότε, πολλές δεκαετίες. Από τότε που οι Κοινότητες, λειτουργούσαν ως Κοινότητες. Όχι νομικά, θεσμικά ή γραφειοκρατικά μόνο, αλλά ως Κοινότητες. Με μια έννοια: τη συν-ευθύνη. Ούτε πολυπλόκαμες μελέτες, ούτε άκαρποι ή γόνιμοι διεθνείς διαγωνισμοί, ούτε τίποτα. Ο ντόπιος μάστορας, σχεδίαζε σε ένα πακέτο Καρέλια μια πλατεΐτσα, ένα αρδευτικό αυλάκι, ένα τσιμεντόστρωτο δρομάκι ή κάποια δημόσια ξερολιθιά. Για τα υπόλοιπα, η θεσμική Κοινότητα, ο οβολός των ανθρώπων και Κυρίως η «προσωπική εργασία».

Με την προσωπική εργασία, να είναι πανηγύρι, προσφοράς. Οι άντρες δούλευαν, οι γυναίκες κουβαλούσαν μαστίχα, ούζο, μεζέδες και νερό, με κάμποσες να πιάνουν και το φτυάρι ή τον γκασμά. Μαθημένες ήταν. Το «Κράτος» ήταν μακριά. Άλλωστε, μόνο ένας φορομπήχτης που τοπικά έπαιρνε το σουλούπι του Χωροφύλακα ήταν. Και οι Κοινοτάρχες;. Με λιγοστά λεφτά, κάμποσοι εθνικώς ύποπτοι σαν τον Λαμπρόπανο, να οραματίζονται. Όχι σπουδαία πράματα. Κάτι κακοτράχαλους δρόμους που βρωμοκοπούσαν από σβουνιές μουλαριών και κοπριές προβάτων να τσιμεντοστρωθούν, τα περιβόλια να έχουν αυλάκι για να έρθει ο «νεροπούλος» να κατανείμει δίκαια το δικαίωμα άρδευσης και οι απόντες λόγω των πολέμων να έχουν  ένα μεταθανάτιο σπίτι -ηρώο.

Και μετά, τα παιδιά. Κάθε Σάββατο  (τότε δεν ίσχυε το πενθήμερο), σχεδόν καθόλου μάθημα. Τίποτα. Σεργιάνι στα δρομάκι. Κάτι παλιόχαρτα να μαζευτούν. Οι πεσμένες πέτρες να ξαναμπούν στην πεζούλα, τα κόπιλα και τα φρύγανα να σωριαστούν στις απάνεμες άκρες. Για προσάναμμα ή για να μη τα σκορπίσει ο αέρας στα περιβόλια.

Κανένας ρομαντισμός, ούτε η παραμικρή νοσταλγία των σκληρών  χρόνων. Απλά, η ανάγκη που γινόταν αλληλεγγύη και η αλληλεγγύη που μετατρεπόταν σε πανηγύρι και γιορτή.

Αλλά… αν δεν δουλέψεις για ένα έργο, δεν το εκτιμάς, παρά σα μπιμπελό στη μικροαστική σου σερβάντα.  Γιατί το έχεις πληρώσει, με άλλου είδους ιδρώτα. Επειδή από τον Κοινοτισμό, γλιστρήσαμε στην Ιδιώτευση. Από την προσφορά, στον φόρο. Από την κινητοποίηση, στην προσμονή του πολιτευτή. Από τον Πρόεδρο της διπλανής πόρτας στον απρόσωπο, χρήστη των πομφολύγων Δήμαρχο, Βουλευτή, Υπουργό και Γενικό Γραμματέα.

Όχι. Καμία νοσταλγία για το λυμφατικό και σκληρό παρελθόν. Αλλά και καμμιά επιδοκιμασία στο εγωτιστικό παρόν.

Αλλά, ότι λείπει, λείπει.

Επιτρέπεται, κάθε κακόβουλη αναγωγή στο τώρα. Αφού… αφού λέμε, πλερώνουμε φόρους. Και ότι δεν μας ανήκει, ετσιθελικά, μας ανήκει. Ας είναι!.