Τι συμβαίνει στο ΕΠΑΛ Θήρας;
Σε γενική συνέλευση, με θέμα την κατάληψη του Επαγγελματικού Λυκείου Θήρας (ΕΠΑΛ), κλήθηκαν οι γονείς και κηδεμόνες των μαθητών. Θα ήταν μια φυσιολογική και ευπρόσδεκτη διαδικασία, αν δεν είχε να κάνει με κάτι που μαρτυρά ένα κλίμα κάποιας ηττοπαθούς νοσηρότητας στο σχολείο. Γράφει η ανάρτηση:
«Όπως έχετε ενημερωθεί από τα παιδιά μας το σχολείο για άλλη μια φορά τελεί υπό κατάληψη. Δια της διαδικασίας αυτήν την φορά δεν συγκαλέστηκε γενική συνέλευση για να τεθούν τα θέματα και να ψηφίσει το σώμα. Η ενημέρωση μας για την κατάληψη έγινε σε συνάντηση που πραγματοποιήθηκε χθες παρουσία κάποιον παιδιών του 15μελούς και κάποιων προέδρων του πενταμελούς έκαστος τμήματος την οποία συνάντηση την είχαν καλέσει μια αντιπροσωπεία καθηγητών παρουσία του συλλόγου γονέων για να μιλήσουμε στα παιδιά για την επικινδυνότητα των βεγγαλικών που ρίχνουν και καταστρέφουν (π.χ. εχθές κατέστρεψαν την τουαλέτα). Η απάντηση των παρευρισκόμενων παιδιών ήταν : « Δεν θα ξαναρίξουμε βαρελότα γιατί θα κάνουμε κατάληψη».
Τα πράγματα, δεν είναι απλά. Δεν στέκεται καμιά ερμηνεία του τύπου «κάποιοι βαριεστημένοι έφηβοι, ψάχνουν τρόπο για να μην κάνουν μάθημα», ούτε η πιο πολιτικοποιημένη που μιλά για ” προϊούσα σήψη στην εκπαίδευση η οποία δημιουργεί απέλπιδες αντιδράσεις». Δεν είναι ούτε κακόγουστος χαβαλές, ούτε συγκροτημένη διεκδίκηση. Αντανακλά, μια αυτοτροφοδούμενη ηττοπάθεια για τη συμμετοχή σε ένα κλάδο της εκπαίδευσης που αντί να λειτουργήσει ως θεσμός χρήσιμης κατάρτισης, μετατράπηκε σε χώρο στάθμευσης ψυχών. Με τη σφραγίδα της υποτιθέμενης ήττας και της ανεπάρκειας των εκπαιδευομένων κυρίως να τραυματίζει τους πρόθυμους και φιλότιμους εκπαιδευτικούς. Όλους, τους πολλούς, που βλέπουν τα όνειρά τους για μια δυναμική μεταλαμπάδευση γνώσεων, να υποκύπτουν στην ηττοπαθή ραστώνη των μαθητών τους που μετατρέπεται σε ανήμπορη και κάποτε, σε αλαζονική οργή ή θορυβώδη σαρκασμό.
Μάλλον, είναι αργά για νουθεσίες και μαλώματα. Όπως επίσης και για βεβιασμένη «κατανόηση» ή δικαιολόγηση. Στην κοινωνία, δεν υπάρχει αιτιατό άνευ ποιούντος αιτίου. Μπορεί η πυροσβεστική παρέμβαση των γονέων, να λειτουργήσει. Αλλά μόνο, αν σε συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς, προσπαθήσουν να ακούσουν, τη φαινομενικά άναρθρη και διεκδικητικά ανύπαρκτη ή ανερμάτιστη κραυγή των μαθητών. Κάποτε θα πρέπει να γίνει κατανοητό, πως ίσως η αρχή όλων είναι το σπίτι που δεν γίνεται σχολείο και το σχολείο που δεν καταφέρνει να γίνει σπίτι, όλων των απογοητευμένων που προσθέτουν μια πραγματική ήττα σε ότι νιώθουν μεν ως ήττα, αλλά δεν είναι πραγματική.
Η ανάρτηση
