“ΜΕ ΤΗ ΒΑΡΚΟΥΛΑ ΚΩΠΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΕΠΙΒΙΒΑΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΑ ΒΑΠΟΡΙΑ”
ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ, Τ. ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
Γράφω…, διαβάζω…, σκέπτομαι… και ξαναγράφω…, επεξεργαζόμενος και ΠΟΤΕ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΟΣ… βαναύσως την αθεράπευτη τρέλα μου… Κλαδεύω τσι ελιές μου…, τσι αμπελιές μου…, τσι καπαριές μου…, αναγέρνω στο πεζούλι μου για λίγα μαρουλάκια, κρεμμυδάκια, σπανάκι, σέσκουλο, σέλινο και μαϊντανό, ρίχνω λιάκι σκύβαλο τσι κότες μου, νεράκι και μου δωρίζουν αυγουλάκι ζεστό ζεστό κ μελάτο…
Μετά περιχαρής παίρνω το Μετρό ξανά (άνευ εισιτηρίου), αράζω στην απανεμιά μου, στο απάγκιο μου… ΟΙΝΟ ΦΙΛΟΣΟΦΟ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΟ… στον χώρο τσι περίσκεψης…, τσι περισυλλογής… και της απόλυτης φυγής των σκέψεων μας-μου… Είμαστε λίγοι και αντρό-βαρύς, μπροστό-βαρύς οι κατοικοεδρεύοντας στην άσπιλη φωλίτσα μας-μου… Και ηρεμώ αρχίζοντας να γραφολοώ μόνος μου εύχαρις παρέα με τα του Διονύσου εξαρτήματα, τσι μνήμες και του δισακιού μου τσι ανταύγειες ο μελιστάλαχτος ομορφονιός… Τα επιθυμείτε όλα αυτά τέκνα της σειράς μου; Το επιθυμείτε πνευματικοί μου συνομήλικοι…; Τα επιζητείτε…, τα ποθείτε…, να μας ανοίγει την καρδιά και τα κατσουφιασμένα βλέφαρα…; Απολύτως ναι, αλλά εξαερώθηκαν… ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ…
Πέρασαν μέρες πολλές από το τελευταίο ταξιδιάρικο γραφολόημα μου…, εκείνο με τσι φουρτούνας τα καμώματα… που αποπλεύσαμε από Νάξο για Νιό μετά από μια σταλιά ηρεμίας… Εάν ενθυμείστε, εάν…, σας είχα ενημερώσει ότι θα κοκορό μασήσουμε στην Νιό…, έχοντας πάλι απαγορευτικό… ΜΕΡΕΣ ΓΙΟΡΤΙΝΕΣ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ… Και προς επίλυση των αποριών σας τα προγραφέντα, γραφό αμολήθηκα θεραπεύοντας την εγκεφαλική μας-μου καταχνιά και υγρασία… ΘΕΡΑΠΕΙΑ…; Άμεσο σαλπάρισμα για ξαστεριά και αερισμό των υδρορροών τσι ξερό κεφαλής μας-μου… ΣΥΜΦΩΝΕΙΤΕ…; ΔΙΑΦΩΝΕΙΤΕ…; Η διαβεβαίωση είναι νομικώς κατοχυρωμένη…
Αφού ξεσκεπάσετε τα γραφικά σας στρωσίδια πηγαίνετε και βλεφαρίστε το… «Ο ΚΑΙΡΟΣ, ΞΕΘΥΜΩΜΕΝΟΣ, ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ, ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΣΕ ΑΧΝΑ…» από το δισάκι μου και αράξετε για άλλη μία φορά στον καναπέ του ΟΛΥΜΠΙΑ, κάνοντας τον σταυρό σας, για το δύσκολο και αλμυρό σας κατευόδιο προς την Νιό…
Τα τανγκό και οι μπάλοι ήχησαν στο στενό μεταξύ Πάρου και Νάξου έντονα και δυνατά…, αλλάζοντας χρώματα και μεταξωτές κορδέλες…, κατωφόρια, αρώματα πολλών επιβατών και φίλων… Και ανεμοδέρνοντας τση παρειές το κύμα…, ήβλεπαν οι φίλοι, πως αποκτάται ο επιούσιος των θαλασσό- βρεμένων…
Προχωρώντας βλέπαμε την Νιό και παίρναμε ανάσα, παλεύοντας με τον ανταριασμένο και θυμωμένο Ποσειδώνα που δεν ήθελε να ηρεμήσει και να μας αγκαλιάσει μια σταλιά… Πριν την είσοδο μας στην Νιό, ενημερωθήκαμε ότι συνεχίζεται το μπαστούρωμα μας, η παραμονή μας, δηλαδή εκεί, κάνοντας μας αναφορά για την γενικότερη εικόνα των καιρικών συνθηκών και απαραιτήτως δίνοντας μας την θέση αγκυροβολιάς μας… Πλαγιοδετήσαμε για πιότερη ασφάλεια, ηρεμήσαμε και ενημερώσαμε ότι θα παραμείνουμε μέχρι να κάνει ξαστεριά, να ανθίσουνε οι κρίνοι και να ηρεμήσει η ξελογιάστρα φίλη μας… Ορισμένες φορές δεν νοιαζόταν η πλανεύτρα μας ήντα θα απογίνουμε και που θα πορευτούμε… ΠΕΙΣΜΑΤΑΡΑ…!
Σας ομολογώ ότι μετά την διαγραφή των τότε ποινικών αδικημάτων και την άρρηκτη απόφαση για παραμονή στη Νιο για την πλήρη ασφάλεια των επιβατών και εκπέμποντας τα ανάλογα σήματα καπνού…, μας είχε ετοιμαστεί ο αλανιάρης κόκορας με τα αποδέλοιπα καλούδια, μετά το φευγιό μας από Νάξο. Το καραβοδέσαμε, λοιπόν, στην Νιό το παπόρι καλά, το ασπαστήκαμε σταυρωτά και αναχωρήσαμε οδικώς για το χωριό και την μοναδική κοκορό κατάνυξη…. Όλα έγιναν θεσπέσια…, βοηθούμενοι από τον διαβολό γαργαλιάρη οίνο και τα καλά νησιώτικα τραγούδια… Ατελείωτο χορό…, ατελείωτο τραγούδι και όμορφη κουβέντα… μέχρι που ακουγόμαστε και βλέπαμε τση σκάλες για βάρκες και την πόρτα για καταπέλτη… ΜΕΤΑ…; Αχ αυτό το μετά…
Οδήγησαν για την επιστροφή οι όρθιοι που απέφυγαν τον άκρατο οίνο…, μεταφέροντας εμάς του μπαλέτου, στις κλίνες μας σχεδόν όρθιους…! Καταλήγοντας, σας ξεφουρνίζω ότι είχαμε επίσημα αναχώρηση την επόμενη το μεσημέρι για σας τους τρίπλοκους της εννόμου τάξεως… Και αγαπησιάρικα σας λέω ότι όλα αυτά εγένετο και γίνονται όταν υπάρχει αγάπη…, συναδελφικότητα…, αγαστή συνεργασία… και σεβασμός… σε εμάς τους αλμυρούς και βεβαίως η αγάπη των αγνών τότε Νησιωτών και δη των αγόνων γραμμών…, κάνοντας εμάς αρωγούς πολλών πραγμάτων…, μα κυρίως στην επιθυμία τους να φθάσουν στον προορισμό τους με ασφάλεια… ακόμη και όταν αυτό φαινόταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας…! Τους νοιώθαμε…, γιατί και εμείς, οι πιότεροι, με την βαρκούλα κωπηλατώντας επιβιβαζόμαστε κάποτε στα παπόρια… ΞΕΧΑΣΙΑΡΗΔΕΣ… Μη ξεχνιέστε γιατί κάνει κακό…
Δεν σας ξεχνώ…, σας αγαπούσα και σας ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ… και πιότερο εάν μάθετε κουπί για το αρμένισμα στο απάγκιο μας…, στην αμπασά μας…, στην αγκαλιά μας…! ΚΑΛΟΧΡΟΝΟΙ και ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΙ… και εάν θέλετε να σας πούμε εμείς, οι της τότε εποχής, τα κάλαντα λιάκι ΥΠΟΜΟΝΗ…
