ΜΕΤΑ ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ, ΜΗΝ ΨΑΧΝΕΤΕ ΤΙΣ ΒΑΡΚΕΣ
ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
Αφήνομαι και αρμενίζω…, σκέπτομαι και αναπολώ…, συσκέπτομαι και ανταριάζω…, αποκρίνομαι και ανησυχώ…, ακούω τη βροχή και ηρεμώ…, ονειρεύομαι και ψιθυριστά παραμιλώ τα του Τολστόϊ που αναφέρει ότι η βροχή είναι τα διαμαντένια δάκρυα του μυστικού παραπόνου… Μεταβαίνω νοερώς στα του Ησιόδου «Γη πάντων μήτηρ»… Η γη είναι η μητέρα ΟΛΩΝ…! Και να σας ερωτοομολογήσω…; Δεν ερωτεύτηκα την βροχή όπως παθιασμένα ερωτεύτηκα την αλμυροσυντροφιά μου…, την θάλασσα…, αλλά την αγάπησα εξίσου αληθινά… Την πρόσμενα…, την θωρούσα δακρυρροούσα τότε στα φινιστρίνια μου, αγναντεύοντας την λατρεμένη μου ενώ κάθε φορά σκεπτόμουν ότι η πατρίδα μας και δη η μικρή μου εμπλιά γης, την λαλακούσε… την αποζητούσε… την ήθελε και μάλιστα πολύ…
Αυτά ήλεα και ζούσα τότε που αρμένιζα ακούγοντας την Μάνα μου χαρούμενη στο τηλέφωνο να μου λέει… «ΓΙΩΡΓΗ ΜΟΥ ΒΡΕΧΕΙ…!»
Αυτά ζω και τώρα… Χαίρομαι και σιγοτραγουδώ… Άκου τι όμορφα που τραγουδάει η βροχή…, τι όμορφα που τραγουδάει η καρδιά μας και συνεχίζει ο αοιδός της καρδιάς μου… «Βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά γης…, χαϊδολόγησε την άνυδρη εμπλιά της… Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες το δρόμο και το νου… το διάβα μου… και βούλιαξε το βήμα μου στο ποτάμι και άθελα μου με οδηγείς αλλού…» Όλα αυτά τα ποιητικά εγκαρδίως αλιεύτηκαν και εγκαρδίως γραφοαπλώθηκαν για να σας δείξω την ευλογία της βροχής, για να σας ομορφύνω την σκέψη και να σας εξαλείψω τον αρνητισμό εάν κατοικοεδρεύει απαλά μέσα μας… Η βροχή ήρθε και θα ματάρθει…, ημείς είμαστε έτοιμοι να την υποδεχθούμε και να ευδαιμονήσουμε μαζί της…; ΕΙΜΑΣΤΕ…;
Αισθάνομαι ότι χρειάζεται φροντίδα ο χώρος μας… το σπίτι μας…, η αυλή μας…, η επιχείρηση μας, το χωριό μας…, η εκκλησία μας… και απαραιτήτως ότι αγαπήσαμε και ότι μας έζησε και μας ζει… Λάθη πολλά από πολλούς και πριν και μετά, αλλά και τώρα και σήμερα… Ασυδοσία από πολλούς για πολλά…, όμως για αφουγκραστείτε λιγουλάκι τη σκέψη μου… Ίδιες κρίσεις, επικρίσεις και επιφωνήματα… και στις φωτιές στα δάση όταν η λαίλαπα και η κατάρα της φωτιάς αφαιρεί ανθρώπινες ψυχές και διαλύει περιουσίες, κόπους ετών, μόνο που οι κραυγές της απόγνωσης ακούγονται την ώρα της φουρτούνας…
Μετά το ναυάγιο μη ψάχνετε τις βάρκες…! Με εννοήσατε…; Έγινα κατανοητός αγαπημένοι μου ή δε εννοήσατε τι εννοώ γραφολοώντας από καρδιάς ότι ζήσαμε από τον θυμό της βροχής, που τόσο μας είναι απαραίτητη… Και να σας εξομολογηθώ η βροχή πρασινίζει την εμπλιά μας και η θάλασσα μας γαληνεύει την καρδιά μας… δροσίζει και πιότερο μας ηρεμεί ερωτοτροπώντας μαζί μας…
Σας παρακαλώ… «Νοεί το πραττόμενο»… Να κατανοείς – να ξέρεις καλά τι είναι εκείνο το οποίο πράττεις… Εγώ δεν γιγνώσκω πράμα… εσείς αγγελούδια μου γνωρίζεται ή απλά γραβατοφορείτε και περιδιαβαίνετε ατάκτως και επιλεκτικά χωρίς ομπρέλα…; «Ο εγώ» ανηξερίδης θα σας ασπαστώ, διότι ο ασπασμός είναι το χάδι της καρδιάς… και το κυριότερο ο ασπασμός είναι μια ομορφιά που έχει την γεύση των λουλουδιών… Αυτό θα πράξω άμα και όταν… και θα γράψω άμα γεμίσει ο κήπος της καρδιάς μου μύρα ανθρωπιάς… Η ταπεινότητα μου αναμένει… και να ξέρετε ότι αυτός που λυγίζει δεν σπάει εύκολα… Καλή βάρδια…
