Η ΧΑΛΙΜΑ ΚΑΙ ΟΙ 1000 ΚΑΙ 1 ΟΙΚΟΔΟΜΙΚΕΣ ΑΔΕΙΕΣ
ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ ΠΕΡΙΒΡΕΚΤΗ ΛΟΥΤΣΑ
Η “Καθημερινή” δημοσίευσε μια έρευνα για τη δόμηση στις Κυκλάδες, παρουσιάζοντας στοιχεία για την τελευταία πενταετία. Στη Σαντορίνη εκδόθηκαν 1.000+1 άδειες. Όσες και οι νύχτες της Χαλιμάς. Ακόμα πιο εντυπωσιακό, είναι το νούμερο,των στεγασμένων τετραγωνικών μέτρων που προστέθηκαν στο νησί. Μόλις (!) 449.576. Οι αριθμοί λένε πάντα την αλήθεια;. Σε ένα βαθμό, ναι. Αρκεί να αναζητήσει κανείς και τις κρυμμένες, αθέατες πτυχές τους.
Ποιος για παράδειγμα μπορεί να συνυπολογίσει, τα καραμπινάτα αυθαίρετα που χτίστηκαν, σε μερικές περιπτώσεις όπως διατείνονται κάποιοι- με την παρουσία τσιλιαδόρων, περίεργων αυτοκινήτων με φιμέ τζάμια, ακόμα και σεκιουριτάδων στην περιοχή;. Ποιος επίσης μπορεί να μετρήσει τα υπόσκαφα, που από μια σπηλιά όπου στάβλιζαν οι παππούδες τα γαϊδούρια τους, έγιναν υπερπολυτελή καταλύματα με σπα και τζακούζι και ξεκινώντας από το μέτωπο της Καλντέρας απειλούν να κάνουν διαμπερές το νησί από Οία και Ημεροβίγλι, σε Βουρβούλο και Κολούμπο.
Τις πέργκολες;. Που σε κάποιες περιπτώσεις ορθώνονται σε τρία (!) επίπεδα;. Τις επεκτάσεις με πλατφόρμες στις παραλίες και ακτές που αντί για άμμο και βότσαλα γεμίζουν με τραπέζια και καρέκλες;.
Να δει κάποιος και τις “νομιμοποιήσεις”- “τακτοποιήσεις” αυθαιρέτων;. Όπου όλο και κάποιος νέος νόμος ξεφυτρώνει, για να επιβραβεύσει- έναντι αντιτίμου- την κλοπή της θέας, της ανάσας και της καλλιεργήσιμης γης;. Να υπολογιστούν και οι στέρνες συλλογής ομβρίων , όπου η ανάγκη των παλιών άνυδρων εποχών, με ένα επιτήδειο ξεμπάζωμα μετατρέπεται σε χαριτωμένα στουντιάκια ή γκαρσονιέρες;.
Σαντορίνη, μελαγχολική πόλη. Όχι νησί πια, αλλά μια περίβρεκτη τσιμεντένια Λούτσα.
Αλλά δεν χρειάζεται να ανησυχεί κανείς. Υπάρχουν πολλοί ευαισθητούληδες, οικολογούντες και ρομαντικοί που αφού έχτισαν-έχτισαν-έχτισαν, τώρα αναπολούν με νοσταλγία το κατσούνι, το τοματάκι, το σταφύλι, την κριθαροκουλούρα και το γαϊδουράκι. Καθισμένοι στα τζακούζι τους (ο Έντι Μέρφι στην θρυλική ταινία “Πολυθρόνα για δύο”, έλεγε “εμείς στο σπίτι μας όταν θέλαμε να κάνουμε τζακούζι “περδόμασταν” -σε κομψή και πολιτικώς ορθή διατύπωση- μέσα στη μπανιέρα”), αναπολούν αργορουφώντας ένα δροσιστικό σίνγκαπουρ σλινγκ. Τη χαμένη αγνότητα, την σπαταλημένη αθωότητα ίσως ακόμα και τις ξεραμένες καβαλίνες των μουλαριών που ανέδιδαν το βουκολικό άρωμα μιας χαμένης γαλήνης.
Τα ερωτήματα;. Πολλά και ενοχλητικά. Ποιος πούλησε;. Ποιοι βρήκαν λεφτά να χτίσουν;. Επενδύθηκαν ή ξεπλύθηκαν λεφτά;. Και τέλος˙ τι θα τα κάνουν αυτά που έχτισαν, αν υπάρξει μια δύσκολη τριετία;. (Μη γελιέστε, δύσκολα θα έρθει πάλι η χρονιά ρεκόρ του 2019).
Και επίσης. Πως στο καλό, ενώ υπάρχει τόσο τσιμεντένιο απόθεμα, η στέγη είναι δυσεύρετη και πανάκριβη;. Πόσες τρύπες και για πόσο, θα καμώνονται τα πολυτελή ερμπιενμπίτζίδικα;.
Συμπέρασμα: τίποτα δεν είναι τόσο άσχημο, ώστε να μην μπορεί να γίνει χειρότερο. Δηλαδή˙ χτίσε και για μένα μπάρμπα.
