ΕΝΑ ΓΕΛΟΙΟ ΚΑΙ ΑΙΜΑΤΗΡΟ ΕΘΙΜΟ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΘΕΡΙΖΕΙ
ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΙ ΘΛΙΨΗΣ
Κάθε χρόνο, το ίδιο θλιβερό ρεπορτάζ. Αντί για το αίσθημα δέους και χαράς από την Ανάσταση, τα κανάλια, τα ηλεκτρονικά και έγχαρτα μέσα ενημέρωσης, καραδοκούν για τις συνήθεις ειδήσεις. Τον απολογισμό αίματος. Και όχι, δεν βρισκόμαστε σε εμπόλεμη ζώνη. Η Ελλάδα βρίσκεται ακόμα στη ζώνη μιας ηλιθιότητας που στερεί από νέους ανθρώπους την αρτιμέλεια τους και σε κάποιους τη ζωή τους. Πριν λίγα χρόνια και η Σαντορίνη, πλήρωσε το δικό της τίμημα, χάνοντας έναν πολύ νέο και δραστήριο άντρα. Οι τραυματισμοί, συχνοί, σε βαθμό που να προκαλούν απορία.
Όμως όχι. Το “έθιμο”, λέει. Μα ποιο έθιμο;. Γιατί η χαρά της Ανάστασης πρέπει να συνοδεύεται από αυτή την αισθητική και απωθητική βαναυσότητα;. Τα κανάλια δείχνουν μεν μια συγκαταβατική θλίψη, αλλά προσδοκούν ένα μεγαλειώδες θέαμα που θα τέρψει τον λανθάνοντα Νέρωνα σε κάθε πυρομανή τηλεθεατή. Ο δε ρουκετοπόλεμος στο Βροντάδο της Χίου, θα προβληθεί -λέει- και στη μεγαλύτερη κινηματογραφική αίθουσα του κόσμου. Κι ας έπεσαν φέτος μόλις (!) 20.000 ρουκέτες από τις 100.000 που έπεφταν στην προ πανδημίας εποχή.
Βρέθηκα πάλι φέτος στην Παναγία Μυρτιδιώτισα στο Καμάρι. Οι ανυπόμονοι γαβριάδες, είχαν ξεκινήσει από νωρίς να ξοδεύουν τα πυρομαχικά τους. Με το Χριστός Ανέστη, η πλατεία απέναντι μεταβλήθηκε σε κόλαση πυρός (ναι κοινότοπο κλισέ, αλλά με την αντίστιξη του να γιορτάζεις τον παράδεισο με μια κόλαση). Προτίμησα να κλείσω την καταγραφή. Μόλις μερικά δευτερόλεπτα, από επαγγελματικά πυροτεχνήματα που έπεσαν μακριά από την εκκλησία. Και για μια ακόμα φορά αναρωτήθηκα για τους μπαμπάδες που έβλεπαν τους γόνους τους να πετάνε κροτίδες, βαρελότα και μπαλαφουμάδες. Τι ένιωθαν άραγε;. Φόβο μην τους έρθει το παιδί τους, ακρωτηριασμένο, καμένο ή νέκρό; Ή μήπως περηφάνια για τις επιδόσεις του γιόκα τους;. Μάλλον το δεύτερο. Μέχρι να έρθει η “κακιά ώρα”, που αυτό το γελοίο και αιματηρό έθιμο θα εκραγεί στα δικά τους χέρια. Και ακόμα χειρότερα, στα πόδια ενός αμέριμνου πιστού. Που ήρθε να ακούσει το χαρμόσυνο άγγελμα και όχι τους θορυβώδεις βορβορυγμούς της κόλασης.
Αλλά το έθιμο θέλει πυροτεχνήματα, μαγειρίτσα, κοκορέτσι και αρνάκι. Μετά τους θορυβώδεις εορτασμούς, θα σκάσουν μύτη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα περήφανα κοκορέτσια και οι ξεροψημένοι οβελίες. Λες και είχαν όλοι να φάνε από την Κατοχή.
