“ΝΑΙ, ΝΟΣΤΑΛΓΩ, Ο ΝΑΥΑΓΟΣ ΕΝ ΘΗΡΑ”
ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
Δεν ξέρω πως και που να αρμενίσω και να πορευτώ ,δεν μπορώ να χαρτοχαράξω και να πενογράψω τίοτις ,πράμα και καμμιά πορεία ταξιδιού, είμαι στεγνός ,άβρεχτος και άπραγος βουνίσια ….δεν έχω κουμπάσο και διπαράλληλο ,δεν έχω μεγεθυντικό φακό για ασφαλέστερη μελέτη , δεν έχω πυξίδα μαγνητική και στόχο στο RANTAR……δεν θωρώ να ορθώνεται και να ξεμπροστιάζεται πράμα γύρω μου ,μπροστά μου …δεν ακούω να σκάνε ,να βροντούν και να γρυλλίζουν τα κύματα στις παρειές της πλώρης και στις απόκρυφες πρυμναίες περασιές ,δεν βλέπω γλαρόνια να λαλοκοπούν , να κράξουν ,να γλαροξανοίουν , για μια μπουκιά ξερού ψωμιού και λίγο κρεατάκι ..
Μου λείπει αληθινά η κουτσουλιά τους ,η θωριά τους και το χρώμα τους ,μου λείπει η ομορφιά τους και τα νάζια τους… Ήταν και είναι φίλοι μου και θα παραμείνουν ….Και ναι απορημένοι μου, με επισκέπτονται όταν λυσσομανά ο άτακτος και άγαρμπος Γαρμπής … κράζοντας κορδωμένοι δηλώνοντας την παρουσία τους σε μένα για να ζηλεύουν οι άλλοι ,ψάχνοντας για απομεινάρια φαγητού ,και ευτυχώς όπως με πληροφορούν η αφθονία τροφών είναι μοναδική πολλά χρόνια και στο ίδιο στίγμα (στους γλάρους αναφέρομαι) ….μου λείπουν οι βροχές ,οι μπόρες ,οι αστραπές , οι καταχνιές ,μου λείπουν οι βροντές , οι γλυκαρμυρές κουβέντες και της χειμωνιάς η αγκαλιά και η ζεστασιά …Και τι δεν μου λείπει θεέ μου…Νοσταλγώ…. Είχα ξεφουρνίσει σε μια αγαπημένη μου ψυχούλα ….
Ναι νοσταλγώ ο ναυαγός εν Θήρα ….ο νοσταλγός …ναι αναπολώ και ονειρεύομαι…ΕΝΟΧΛΩ;;Σας Ταξιδεύω; Σας συγκινώ ;;; Νομίζω σας άγγιξα ,σας όρθωσα θαλασσινά ,σας συγκίνησα ,σας ταξίδευσα ,σας πρόγκηξα αχνά, σας αρωμάτισα θαλασσινά….Την επισκέπτομαι τακτικά και μόνος μου ,θωρώντας την ήρεμη και πιότερες φορές αγριεμένη χειμωνιάτικα ,την θωρώ κατάματα την γαλανοφορούσα νομίζοντας ότι κάτι θέλει η πλανεύτρα να μου πει ,να ομολογήσει για τα ματάκια μας ….άκου σύμπτωση έχομε το ίδιο χρώμα….. ..
Οργιοστόλιστη αγκομαχώντας στα βράχια ,στα μουράγια , .στις απόμερες ,μοναχικές, μοναδικές μας αμμουδιές ….χειμωνιάτικα απογευματινά με καταχνιά και κρύο …προσπαθώ να διαισθανθώ τι θέλει να μου αλμυρολαλήσει ,τι παράπονα έχει συρταριασμένα μέσα της…Κάθε κτύπημα της και μια πινελιά σε ένα κάδρο ,κάθε άφρισμα της μια ζωγραφιά μοναδική , κάθε στροφή της μια άναρχη κραυγή, κάθε εμπόδιο και κάθε ανθρώπινη ανεμελιά μια πινελιά στον πίνακα της….Εγώ την βλέπω πάντα μια νυφούλα ευτραφή για να αντέχει , ζωντανή και όμορφη για να ερωτεύεται ,μοναδική που μας αγκάλιασε ,μας θώπευσε, μας έζησε , μας αγάπησε, μας πρόσεξε ,μας ξεμιζέριασε …
Όμως μας μάλωσε πολλές φορές ,μας άγρεψε ,μας ψιλοράβδισε, μας παρακάλεσε να την προσέξουμε στο διάβα μας ,να την αφουγκραζόμαστε ,να την σεβόμαστε…να μην την μπουρλοτιάζουμε με απόβλητα ..να μη την πετρελαιγιάζουμε ….Μα πάμπολες φορές δεν την γροικούσαμε ,δεν την ακούσαμε …και μας τιμώρησε ,μας εξαφάνισε ,μας έπνιξε ,μας ορφάνεψε ….πονέσαμε και κλάψαμε πικρά και αλμυρά …και τελειώνοντας την ερωτική μου ωδή προς την αγαπημένη μου λέω, σε σας που την ξανοίατε και την θαυμάζατε ……ότι η θάλασσα είναι η μοναδική ερωμένη που οι αντίζηλες της ,την ικετεύουν να κρατά ,να νανουρίζει τρυφερά στην θεόρατη γλυκιά αγκαλιά της , τους αγαπημένους τους ,που αρμενίζουν για να ζουν και να ζήσουν αυτούς που περιμένουν καρτερικά στην στεριανή φωλιά τους να γυρίσουν..
Όλα αυτά γιατί;;;Κα να σας πωωωωω;;;.μην ακουστώ και με μαλώσετε…Μου ΛΕΙΠΕΙ… και μάλιστα πολύ …..Είναι ΕΡΩΤΑΣ και μάλιστα ΜΕΓΑΛΟΣ…..Σας αγαπώ και αγαπώ πιότερο αυτούς που την σέβονταιιιι … ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΙ…
