ΑΡΚΑΔΙΚΑ ΘΥΜΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΚΟΥΒΑΛΗ
Μεγαλώνοντας στα ορεινά Βέρβενα, από μικρός και βιωματικά, είχα την τάση, να προτιμώ, γαστριμαργικά, το κρέας… Θες το Βουκολικό του περιβάλλοντος, θές οι μυρωδιές από το βραστό και τους φούρνους των ταβερνών του χωριού, θες οι παλιότεροι. που έκαναν “κρά” για κρέας, μάλλον από κατοχικά συμπλέγματα στέρησης, με οδήγησαν σε προσανατολισμούς κρεατοφαγικούς, με παράλληλη αποστροφή στην “φρουτοφαγία” των θαλασσινών.
Με τούτα εδώ τα ψαρικά, όσο και να φάς, μετά από μισή ώρα, αναζητάς το γλυκύτατο κρέας του “παιδιού της προβατίνας,” το απαράμιλλο παϊδάκι…Τύφλα νάχουν οι χοληστερίνες,τα τριγλυκερίδια κλπ, μπροστά στην αγαλλίαση του ουρανίσκου, όταν “επεξεργάζεται” το γλυκύτατο αυτό “κοψίδιον”. Η αντιμετώπιση αυτή στο “κρεατικό”, παρατηρείται από όλους τους Βερβενιώτες, των οποίων η σχέση με την ψαροφαγία είναι υποτυπώδης…
Παρ όλα αυτά, τα τελευταία χρόνια, που βρίσκομαι στη Σαντορίνη (ουκ ολίγα), άρχισα σιγά-σιγά να “χτυπάω” κανένα χταποδοειδές, τίποτε καλαμάρια, γαριδούλες και που και πού και κανένα ψάρι…Έτσι έμαθα και κάποια είδη ψαριών (εκτός από το γαύρο, που εμείς οι βάζελοι τον προτιμούσαμε χρόνια) και άρχισα να διακρίνω τα καλά από τα “δεύτερα”.Μη νομίζετε και πολλά πράματα…Ξεχωρίζω, το μπακαλιάρο, τις σαρδέλλες, τους γουρλομάτες, τις γόπες κλπ κοινά ψάρια.
Κατά την τελευταία μου όμως επίσκεψη στα πάτρια,βρέθηκα στο καφενείο του Τρύπη και με κάποιους πατριώτες μου (εννοείται κρεατοφάγους…) “επιασα” κουβέντα για ψαρικά. Είχα πάρει μαζί μου από την Αθήνα, ψάρια, “προσφυγάκια’ μου τα λανσάρισαν μπακαλιαροειδή, πραγματικά νόστιμα και ρωτούσα τους Βερβενιώτες μου, αν τα ξέρουν… Κούνησαν αρνητικά το κεφάλι τους, αλλά ο Ματουφόγιαννης, προχώρησε σε σοβαρή,ακριβέστατη, διαπίστωση, που πραγματικά με “κούφανε”:
“Τι να σου πούμε εμείς ρε Βασίλη για Ψάρια?” μου είπε.”Δεν ξέρεις ότι οι Βερβενιώτες, γνωρίζουν μόνο τρία είδη ψαριών? ΤΗ ΡΕΓΓΑ, ΤΟΝ ΑΛΜΥΡΟ ΜΠΑΚΑΛΙΑΡΟ και τα ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΨΑΡΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ?”
Συμφώνησα με το Γιάννη και αναλογιζόμενος τις ρέγγες, που έχουν φάει οι Βερβενιώτες στα χωράφια,τους ξαλμυρισμένους μπακαλιάρους στα σπίτια τους και τα άπειρα κρέατα, “εκοψα” την κουβέντα και άρχισα να μιλάω για βραστά και φλισκούνια…”.