Η δυσκολία -το ξέρατε αυτό;- της ραφής ενός αντρικού κοστουμιού. Γιλέκα, τσέπες, κρυφότσεπες, το έκαναν πιο περίπλοκο από το νυφικό, με πρόσθετο το γεγονός πως έπρεπε να αντέχει για χρόνια. Η μόδα, υποτασσόταν στην αργασμένη από τη φτώχεια ανάγκη. Τα πατρόν που ξεσήκωνε από τα περιοδικά που έρχονταν από την Αθήνα και το Παρίσι και την έκαναν περιζήτητη και μοντέρνα.
Η μόδα, των εύπορων κομψευόμενων κυριών της παλιάς εποχής που έσπευδαν στην κυρία Κατίνα και μάλιστα θύμωναν κιόλας όταν , λόγω φόρτου, δεν τις αναλάμβανε. Τα ξενύχτια, με τη λάμπα και τη βελόνα να τρυπάει τα δάχτυλα, για ραφτεί έγκαιρα το φόρεμα.
Μια από τις καλύτερες συνεντεύξεις, που μου έχουν παραχωρηθεί ποτέ. Κυρία Κατίνα, σ’ ευχαριστώ από καρδιάς.
Και για να μην το ξεχάσω και μην τύχει και δεν το προσέξετε. Οι ίνες Αθάνατου, αυτού του ψηλού αγκαθωτού είδους αγαύης που ενδημεί στη Σαντορίνη. Τις εποχές που ακόμα και η κλωστή, ήταν μια ακριβή πολυτέλεια, ήταν για τις πάμπτωχες αλλά προκομμένες νοικοκυρές του νησιού, το υλικό για να ράψουν κουμπιά και να κάνουν μπαλώματα. Πόσο εφευρετική, γίνεται η φτώχεια!.
Save
Save