Αν κάποιος ήταν συγκινημένος απόψε (15 Οκτωβρίου) στο “Κτήμα Ωκεανίδες”, ήταν οι μεγάλοι. Τα παιδιά, ήταν ανέμελα και χαρούμενα. Κι ας είχαν ήδη βαδίσει μια έρημο. Με μόνη υγρασία, τα κρυφά δάκρυα των γονιών τους και την απίστευτη προσήλωση γιατρών όπως η Κυρία Πόπη Καραμολέγκου, που από τα λόγια άλλων. Των γονιών. Εκείνων, που περνούσαν μαζί με τα παιδιά τους την έρημο, έγινε κατανοητό γιατί είναι σπουδαία επιστήμονας. Μα επειδή συνδυάζει στο μάξιμουμ, την μεγάλη επιστημονική κατάρτιση με την ανθρώπινη προσέγγιση και την κατανόηση πως ο πάσχων -ιδίως αν είναι παιδί- “γονιοθετεί” (αδόκιμη η λέξη, αλλά δεν μου έρχεται άλλη) τον θεράποντα γιατρό του, όσο εκείνος στέκεται με τη συγκινητική προσήλωση του ξενόφερτου, αλλά στοργικού γονιού.
Η Αναστασία Σταματέα, στο σύντομο λόγο της, τα συνόψισε όλα. Οι εθελόντριες της Σαντορίνης-όλες με τα μικρά τους ονόματα, αλλά με ΚΕΦΑΛΑΙΑ, την προσφορά τους- δεν επέδειξαν φιλανθρωπία. Είναι η Ομάδα “Ας μη μείνουμε στα λόγια” της Σαντορίνης. Έδωσαν, μια “χαμογελαστή εκδρομή”, κάτι σαν όαση μετά από την επώδυνη πορεία στην έρημο, της ασθένειας. Οι μεγάλοι, αντάλλαξαν δώρα. Οι μικροί, χόρτασαν, παιχνίδι, μουσική, δρώμενα, θέατρο σκιών. Ούτε καν σαν δυσάρεστο όνειρο, δεν περνούσε από το μυαλό τους η δυσβάστακτη, περιπέτεια. Ήρθαν και έμειναν. Με “πίστη”, σε όλα όσα θα ζήσουν.
