“ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΜΑΜΑ;”

 – Πάμε παραλία

– Όχι μαμά, πάμε για ποδήλατο.

-Αποκλείεται, φοβάμαι τ’ αυτοκίνητα. Πάμε στον Άη- Γιώργη;-Όχι μαμά, πάμε για ποδήλατο.

-Παίρνουμε κάποιον φίλο τηλέφωνο;

-Όχι μαμά, πάμε για ποδήλατο.

– Έχω καλύτερη ιδέα: πάμε στο πάρκο δίπλα στο θερινό κινηματογράφο!

-Πάμε, αλλά με τα ποδήλατα.

Στο δρόμο συναντήσαμε και κάποιους φίλους και τους παρασύραμε, όπως διαπιστώθηκε τελικά, σε μια πολιτιστική περιήγηση. ‘Ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν το «κάμπινγκ». Δεν ξέρω αν ανήκει σε κάποιον και σε ποιον, αλλά αφού περπάτησα για λίγο, δεν μπόρεσα να μην αφεθώ σε ονειροπολήσεις. Δεν έβλεπα τη βρωμιά και την εγκατάλειψη. Παρακολουθούσα με ευχαρίστηση κάποια παιδιά που έκαναν τροχοσανίδα, ελληνιστί σκέιτμπορντ, με τους φίλους τους καθισμένους παραδίπλα να ακούνε μουσική.

Ο γιος μου γκρίνιαζε γιατί διαπίστωσε πως τελικά ποδήλατο δεν μπορούσε να κάνει . Επίσης γκρίνιαζε γιατί δεν τον άφηνα να καθίσει πουθενά αν πρώτα δεν έκανα αυτοψία του χώρου.

 -Τι είναι εδώ μαμά;

Δεν απάντησα, συνέχισα να ονειροπολώ. Τι όμορφος χώρος, πόσες δυνατότητες για δραστηριότητες, όχι μόνο για παιδιά αλλά και μεγάλους. Ήδη βρήκα που θα μπορούσαν να τοποθετηθούν όργανα υπαίθριου γυμναστηρίου, αλλά και παγκάκια φαγητού. ‘Έχει κι ένα εξαιρετικό σημείο για επιδαπέδια, παιχνίδια: σκάκι, τρίλιζα.

Ένας μικρός βοτανικός κήπος με προϊόντα που παράγει το νησί, θα μπορούσε να είναι ένας ενδιαφέρον πόλος έλξης για τους τουρίστες αλλά θα επωφελούνταν και τα δικά μας παιδιά.

 Καθώς οι ονειροπολήσεις μου δεν συμπεριλάμβαναν παράνομες περιφράξεις και καταλήψεις δημόσιων ή ιδιωτικών χώρων, απέκλεισα καφετέριες και μπαρ. Οι φίλοι μου προσπάθησαν να μου εξηγήσουν το ιδιοκτησιακό καθεστώς του χώρου. Μπερδεμένα πράγματα. Κάθε κουβάρι νήματος όμως έχει και την άκρη του, αρκεί φυσικά να βρεθεί το χέρι που θα την τραβήξει.

-Τελικά, τι είναι εδώ μαμά;

– Τίποτα αγόρι μου, τίποτα, πάμε για ποδήλατο.

Αν και το μυαλό μου περιτριγύριζε η απάντηση του Αριστοτέλη όταν ερωτήθηκε για το τι είναι ελπίδα:

«Το όνειρο ενός ξύπνιου».