ΤΑ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΑ ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΑΡΤΙΚΑ THΣ ΑΠΛΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗΣ
ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ “ΚΛΕΙΣΘΕΝΗΣ”, ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΑΡΧΟΝΤΩΝ
Τελικά, είναι μάλλον αστείο. Αυτοδιοικητικοί, να αρνούνται με τόσο φόβο την Αυτό-Διοίκηση. Ναι. Ασφαλώς κι έχουν πολλά επιχειρήματα. Αλλά στο διπλανό γήπεδο!. Του τένις, που απλά διαχωρίζεται με συρματόπλεγμα. Ότι δηλαδή το αδηφάγο κεντρικό Κράτος, αποδίδει αρμοδιότητες χωρίς πόρους, κρατά το πάνω χέρι στις αποφάσεις μέσω των περίεργων -και αχρείαστων- Αποκεντρωμένων Διοικήσεων. Πως περικόπτει συνεχώς τους οφειλόμενους πόρους. Ότι περνάει ακόμα και τα λογιστικά αποθέματα των Δήμων σε Κεντρικό Έλεγχο. Πως οι Ελεγκτές, δρουν καθορίζοντας, όχι τη νομιμότητα (ως οφείλουν) αλλά και τη σκοπιμότητα των δαπανών. Ο κατάλογος των κεντρικών αυθαιρεσιών, έναντι των τοπικών Αυτοδιοικητικών Μονάδων, θα μπορούσε να συναγωνιστεί σε όγκο, ακόμα και τον Χρυσό Οδηγό.
Αλλά… συγγνώμη παιδιά!. Αυτό το Αυτο…μπροστά από την Αυτο…Διοίκηση, τι σημαίνει;. Ότι καθίστασθε ελέω εκλογικού νόμου τοπικοί Μονάρχες;. Με το 60% των εδρών, βρέξει χιονίσει, στον Κύριο ή Κυρία 50% +1 ψήφο, του Δευτέρου Γύρου; (χωρίς τζατζίκι και πατάτες, παρακαλώ!). Οι υπόλοιπες ψήφοι, που πάνε;. Εξαϋλώνονται;. Πως εκπροσωπούνται;. Πως συμμετέχουν;. Γιατί κάνουν τον κόπο να πάνε στην κάλπη;. Δεν έχετε καταλάβει πως στη μεγάλη τους πλειονότητα, οι Αυτο-Διοικητικές οντότητες (επίτηδες, διαχωρίζω το Αυτό), κατάντησαν καρικατούρα της Κεντρικής Πολιτικής Σκηνής, αντίγραφο του Survivor και διαδικασία Καλλιστείων;. Ελάτε που δεν το ξέρετε!. Απλά σας βολεύει. Γιατί δυστυχώς ελάχιστοι Αυτο-Διοικητικοί, νιώθετε πράγματι εντεταλμένα όργανα των τοπικών κοινωνιών. Στην εποχή με το πεσκέσι, το καλάθι και τα παρακάλια προς τον ισχυρό τοπικό Πολιτευτή, έχετε μείνει.
Ξεκάθαρα πράγματα. Το 90% των αποφάσεων των Δημοτικών Συμβουλίων, είναι ομόφωνες. Ποιός θα πει όχι σε ένα δρομάκι, ένα τοιχάκι, ένα χρήσιμο έργο;. Αν το πει θα είναι υπόλογος. Άρα η Απλή Αναλογική, ενισχύει Αυτό ακριβώς: Το Υπόλογος!. Το Άτομο που ενσαρκώνει το Αξίωμα (τιμητικό και άμισθο, μην ξεχνάμε), έναντι του Μπλοκ-Παράταξης. Ναι και επίσης Επώδυνο. Και Περίπλοκο. Και -κατ’ αρχήν- Προβληματικό, θα είναι. Θα είναι όμως και εξόχως απελευθερωτικό. Με την έννοια του “κατά συνείδηση” που περιλαμβάνουν το Σύνταγμα και οι Κώδικες. Με τη διαρκή λογοδοσία που περιέχει το Αυτό (διοίκηση). Την Ατομική Ευθύνη, εκπροσώπησης των πολιτών που επέλεξαν πρόσωπα, όχι σύστημα. Το Φιλότιμο και την ίδια την ουσία της Δημοκρατίας, εν τέλει.
Μικρά αντάρτικα, λοιπόν. Με ευθύνη, περίσκεψη και σύνεση. Τα άλλα θα τα εκβάλει- δύσκολα και επώδυνα, έστω- ή Άμεση Δημοκρατία. Αλλιώς η Τοπική Αυτοδιοίκηση, θα μείνει στην κατάντια της: επαίτης, ιντριγκαδόρος, τρακαδόρος της ψήφου και Βασιλιάς έκπτωτος από τη βουή και τις αγωνίες της κοινωνίας. Μια σαλάτα, σαν τη σημερινή δηλαδή, που μόνο λίγες φωτεινές εξαιρέσεις -και σε αυτές δεν συμπεριλαμβάνεται η Σαντορίνη, για να ξηγιόμαστε- θα σώζουν την τιμή των όπλων. Όπως κάποιοι Φωλόπουλοι, Δομνάκηδες, Κιντήδες, Σουλιμιώτηδες, Πεχλιβανίδηδες, Αφαλήδες την έσωζαν κάποτε, όταν τα ποσοστά που έπαιρναν, ήταν υπερ-πενταπλάσια από αυτά των κομμάτων που τους υποστήριζαν. Γιατί;. Επειδή εμπιστεύονταν το λαό. Τον άκουγαν. Δρούσαν. Και πολιτεύονταν τοπικά, έχοντας παράλληλα παγκόσμιο ορίζοντα.
Με λίγα λόγια δηλαδή: ευθύνη για το καχεκτικό δέντρο, τη μικρούλα παιδική χαρά, ως την ανεργία και τον αγώνα για την κατάργηση των πυρηνικών. Αποτελεσματικοί στα μικρά, δραστήριοι και συνειδητοί στα μεγάλα. Απλά: Μικρά Αντάρτικα, σε ένα κόσμο δύσοσμο και δυσλειτουργικό.
Και τέλος. Προσέξτε, γιατί έχουν ήδη αρχίσει να σας ξεπερνούν οι αυθόρμητες συλλογικότητες. Για μια Παιδική Χαρά, ένα δρόμο, μια ρύθμιση, μια παράβαση, μια δυσλειτουργία. Ο ήχος τους είναι σιγανός και υπόκωφος, σαν το υποθαλάσσιο κύμα. Όταν όμως ξεσπάσει στην ακτή, έχει τεράστια δύναμη. Και δεν φταίει η “Κακιά Ώρα”.
