“ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΘΑΛΑΣΣΟΣΤΑΛΑΚΤΕΣ ΟΜΟΡΦΙΕΣ”

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ Γ. ΔΑΡΖΕΝΤΑ

 

 

 

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ

“ Νομίζω πολυκαιρίσαμε… αράξαμε… ξεχάσαμε…, ουρανώσαμε… και ντουλαπιάσαμε «Φίλε, να μας ταξιδεύεις όμορφα επιθυμώ.., να αρμενίζομε λοξοδρομικά θέλω.., τα ταξίδια της εποχής μας μην ξεχνάς.. και το κυριότερο, αυγουλοαναθρεμένε μου, μη λησμονάς τα πρώτα μας βήματα.., την πρώτη μας βαλίτσα.., το πρώτο μας αλμυρό δάκρυ…» Αυτά και άλλα πολλά μου επισημαίνει, σεμνά αναφερόμενος, ο κατοικοεδρεύων φίλος μου εις τα ψηλά και όμορφα αρχοντικά της πάνω μεριάς…

Αγαπημένε μου πανωμερίτη, είσαι της επανάπλευσής μου η αιτία.., είσαι της νέας μου αρχής ο κηπουρός… (κηπουρός των διανθισμένων μου γραπτών εεε; Μη ανακατευτούμε με τα σπόρια, εεε;) Είναι πολλές οι πετριές αγάπης που έχω λάβει, είναι πολλά τα της αγάπης μποδοσίδια… είναι πολλές οι σκέψεις και οι ευχές, που καθημερινά πλημυρίζουν την ατάκτως ειρημένη κεφαλή μου.., είναι αμέτρητες οι επικλήσεις μου για καλά και ευλογημένα ταξίδια στους πολυαγαπημένους μου θαλασσο-κήρυκες και απαραιτήτως, εις τους στεριανό-οδοιπορούντες φίλους μας.., που οδεύουν πολλές φορές χωρίς πυξίδα… Όλες αυτές οι φτερωτές και θαμπερές στιγμές της μνήμης μου στολίδια… που μου άνοιξαν της θύμησης μου το δισάκι…

1989… Πλοιαρχικός κηδεμόνας του ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝΟΥ…

Ανοίγοντας η άνοιξη τα φτερά της, άνοιξαν και τα φτερά τους οι μαθητές για όμορφες ξέγνοιαστες 5ημέρες μαθητικές αποδράσεις… κάποια μέρα του Μαρτίου… Τότε είχαμε ναυλωθεί για τη μεταφορά κάποιων σχολείων στη ΡΟΔΟ…

Ως γνωστόν, κάθε λιμάνι έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες… Δεν αναφέρομαι στη μελωδική ρήση… «κάθε λιμάνι και καημός, κάθε καημός και δάκρυ…» (άσμα ασμάτων…) αλλά στο γεγονός ότι το κάθε λιμάνι έχει τις δικές του ευκολίες… δυσκολίες… και θέλει τις ανάλογες γνώσεις… Όλο το Αιγαίο είναι ένα σχολείο…, είναι ένα πρυτανείο…, όλα τα Νησιά είναι θαλασσινές, ναυτικές, πανεπιστημιακές σχολές… Γεγονός αναμφισβήτητο και διαπιστωμένο για τους ακτοπλοϊκό-αρμενίζοντες… που είναι και ήταν πολλοί, αξιόλογοι και απαραιτήτως, καταξιωμένοι εις την συνείδηση των θαλασσοδαρμένων κατοικοεδρευόντων εις τους αλμυρό-κτυπημένους βράχους των νησιών μας… Βράχους διανθισμένους με πολλή αγάπη και πολύ μεράκι από τους μοναδικούς αγγειοπλάστες γαρμπηδοσορόκους…

Πλαγιοδετημένοι λοιπόν, στο λιμάνι του Πειραιά εν αναμονή της επιβίβασης των ανυπόμονων παιδικών ψυχών… με αναχώρηση απογευματινή και προγραμματισμένη άφιξη στην Ρόδο, την επομένη το πρωί… Το πρώτο μου πλοιαρχικό ταξίδι εκεί… Η ενημέρωσή μου για τις ιδιαιτερότητες των καιρικών τοπικών συνθηκών είχαν εμπειρικά και διεξοδικά ερευνηθεί…

Αλλά, περίμενα και αδημονούσα για την επίσκεψη του πρώτου ναυτο-διδασκάλου μου, του καπετάν Χρήστου Καταγά, ναύκληρος μεν.., δάσκαλος δε… Αλήθεια, από προαίσθηση τον περίμενα τον καπετάν Χρήστο… και να που μπήκε μέσα, με μαεστρία και μοναδική ανθρώπινη επιδεξιότητα, να με ενημερώσει… να μοιραστεί μαζί μου τις ανεκτίμητες εμπειρίες ζωής που είχε… τα δικά του μυστικά της συνταγής… χωρίς να με προσβάλει… πολύτιμες ειδικές συμβουλές ορθής και ασφαλούς προσέγγισης…

«Άκου Γιώργη, εκεί θα κάνεις αυτό… εκεί θα πας να δέσεις με τον τάδε καιρό… πράγματα αλησμόνητα που είναι γραμμένα στο ανεξίτηλο σημειωματάριο της μνήμης μου… Δοθείσης ευκαιρίας οφείλω και επιβάλλεται ανθρώπινα, ναυτικά και βεβαίως θηραϊκά, να μνημονεύσω και να αναφερθώ στον ΜΑΚΑΡΙΟ ΣΙΓΑΛΑ.., όχι τον νέο, αλλά τον παππού του…) και τι δεν μου είπε… και τι δε με έμαθε.., έχοντας και βαρύ χέρι… (αστειεύομαι). Εμείς το πράττουμε εις τους νέους μας…;

Νομίζω πολυκαιρίσαμε… αράξαμε… ξεχάσαμε…, ουρανώσαμε… και ντουλαπιάσαμε τας γνώσεις μας και υγραθήκανε και μουχλιάσανε, θαμπώσανε και ξεχαστήκανε… ΑΝΤΕ πάλι σε έπιασε, πικροχολίδη ΓΙΩΡΓΗ, άντε..!

Αναχώρηση από Πειραιά με φωνές και ωραία τραγούδια των παιδιών και πολλά όνειρα για το ταξίδι τους και για τις ξέγνοιαστες μέρες που θα περνούσαν στη Ρόδο…

Σε άλλα πλοία και σε άλλες διαδρομές, οι ζημιές της όμορφης τρέλας των μαθητών κατά τη διάρκεια ενός πολύωρο ταξιδιού, ήταν πολλές και σημαντικές… Όμως και η δική μας τρέλα ήταν ανταποδοτική…, ήταν εφόδιο της ομοιοπαθητικής θεραπείας για την συγκεκριμένη περίπτωση…, ήταν το γιατροσόφι, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος βέβαια, για την αποφυγή ζημιών στο παπόρι… Το καταφέραμε… με την ανεκτίμητη συνεισφορά των αξιωματικών και του πληρώματος…, αλλά με σενάριο, σκηνοθεσία, και μουσική επένδυση… κατάλληλη για όλους…

Αφού φόρεσα την ναυαρχική μου ενδυμασία, πέρασα από όλους τους χώρους.., μίλησα με όλους.., με αγκάλιασαν.., τους ανταπέδωσα την αγάπη τους… πίνοντας ένα ρόφημα, (μια ατυχής προσπάθεια να δώσω το καλό παράδειγμα..) τους έλυσα πολλές απορίες για το πώς ταξιδεύομε και για πολλά άλλα…, που πρέπει και επιβάλλεται να μεταδίδομε εμείς…, οι αραχνιασμένοι τώρα αρχοντοναύαρχοι… Πέρασε η ώρα, αυξήθηκαν τα οινομαγειρέματα, αυξήθηκε η ένταση.., ο χορός και το τραγούδι… και άρχισε να γίνεται εμπόλεμη η κατάσταση…, διότι ομιλούσε ο άκρατος οίνος και περισσότερο ο σκανταλιάρης ο johnnie walker, o σκωτσέζος, ο γνωστός σε όλους μας… Άμεσα φόρεσα το blue jean και ένα νεανικό πουκάμισο και εμφανίσθει απρόσκλητος μετά των συνοδών μου …

Η φαρμακευτική αγωγή μόλις είχε αρχίσει… Πως…; Ένα ζεϊμπέκικο δικό μου… πολύ χειροκρότημα, πολλές αγκαλιές και αμέτρητες υποσχέσεις ηρεμίας… διότι έπαψε η χρονοδίωξη μου… δεν το ηρέμησα για λίγο το παπόρι, τον γραίγο να παλέψω… Η διατοίχισης μου…, ο οίνος…, η ζάλη… τους οδήγησαν εις την αγκαλιά του Μορφέα και εις τις αγκάλες του ετέρου θεού, του Έρωτος, για να συμπληρώσουν ότι όμορφο ξεκίνησαν… Έπρεπε να ηρεμήσουν να χαλαρώσουν… καταλάβατε ή θέλετε πληρέστερη ενημέρωση φίλτατοι συνοδοιπόροι… Κα, για παιδιά μιλάμε… για νέους μέσα στην αποκορύφωση της αναζήτησης τους και όχι για μουσεία…! Άντε μπράβο… και μη ψαχουλο-ψάχνεστε, άντε…!

Φθάσαμε…, δέσαμε…, αποβιβάστηκαν…, χαιρετηθήκαμε και αναχωρήσαμε για την επιστροφή μας σφυρίζοντας μετά από έκκληση των παιδιών…, αποχαιρετώντας τα προσωρινά… αφού είχαν ναυλώσει το ίδιο καράβι και για το γυρισμό τους… Και βεβαίως λόγω παρατεταμένο σφυρίγματος… αρπάξαμε μια χαϊδευτική κλήση από τας εντοπίους λιμενικάς αρχάς για διατάραξη κοινής ησυχίας… χαλάλι στους νεοσσούς επιβάτες μου χαλάλι…!

Μετά από πέντε μέρες έπρεπε να είμαστε εκεί για την επιστροφή των εκδρομέων μαθητών και συνοδών καθηγητών… Ήρθε η μέρα, έφθασε η ώρα της επιστροφής των μαθητών… αλλά είχε καταφθάσει και ο τρελοβοριάς… μαινόμενος και πολύ θυμωμένος… Κάποια διαφωνία μάλλον είχε πάλι ο Αίολος με τον Ποσειδώνα… κάτι… που να βγάλεις άκρη με τις τραζάδες τους…! Αποπλεύσαμε χωρίς επιβάτες για το ταξίδι της επιστροφής… Φθάσαμε… πως φθάσαμε…, δέσαμε… πως δέσαμε… αλλά παραμείναμε δεμένοι στην Ρόδο λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών…, αναμένοντας καλυτέρευση… Είχαμε απαγόρευση απόπλου… Έγινε όμως η επιβίβαση των μαθητών και η εξιστόρηση από μέρους τους, των διαδραματισθέντων και διαπραχθέντων γλυκυτάτων ανομιών εις το όμορφο νησί, της παραμονής τους και της διασκέδασης τους γενικότερα μετά των νέων τους κατακτήσεων… Ήταν όλα αυτά τα όμορφα στο δισάκι των ημερών τους στο νησί… Δεν μπορούσαμε να αναχωρήσουμε και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα αλλά και οι θαλασσοστάλακτες ομορφιές… Έπρεπε παντοιοτρόπως να ανηφορίσομε για Πειραιά… …αλλά πώς…; .

Ήμουν πολύ σίγουρος για το ασφαλές του ταξιδιού μας… είχε γίνει εμπεριστατωμένη προεργασία και μελέτη με τους συνεργάτες μου… Όμως η απαγόρευση απόπλου ίσχυε…

Επίσκεψη στο Λιμεναρχείο και συζήτηση με τους επιτελείς και βεβαίως με το Υπουργείο για το πώς και από πού θα πάμε για την θαλασσινή μας ανηφόρα… τους ανέλυσα την προτεινόμενη πορεία μας…, τους επεξήγησα…, τους είπα… ομολογώ οριακά με πίστεψαν και τελικά μας επετράπη ο απόπλους…! Αναχώρηση…, χαρά…, απορίες πώς και γιατί… Είχαν και από τους δικούς τους από την Αθήνα, τηλεφωνικά, ενημερωθεί για τις αταξίες και τα μπουρίνια του καιρού… Επισκέψεις στη Γέφυρα, με απορίες, με άγχος, με πολλά ερωτήματα… Αληθινά τους εξήγησα στον χάρτη από πού θα θαλασσο-διαβούμε για ένα ασφαλές ταξίδι … το οποίο όμως δεν θα ήταν ήρεμο… και αυτό το γνώριζε το επιτελείο του πλοίου…!

Από Ρόδο, περνώντας μεταξύ Τήλου και Νισύρου, αφήνοντας δεξιά μας την Αστυπάλαια και ανηφορίζοντας… εξετράπη εις τους όρθιους το πεπτικό τους σύστημα… να’ ναι καλά ο βοριάς… και συνεχίζοντας… βρίσκοντας δεξιά μας την Αμοργό, αριστερά μας την Νιό και δεξιά μας την Σίφνο και την Σέριφο…, μια μικρή ταλαιπωρία στο Κάβο ντόρο και μεσημεράκι στον Πειραιά… Ήταν μια μεγάλη πλοιαρχική εμπειρία…, ήταν κάτι που έχει ανεξίτηλα γραφτεί μες την καρδιά μου…, μες την καρδιά τους…! Δεν μπορώ να ξεχάσω τις ματιές τους…, τα φιλιά τους…, τις αγκαλιές τους…, τα υγραμένα ματάκια τους…, τον θαυμασμό τους…, τις υποσχέσεις για ξαναντάμωμα… και βεβαίως γλυκαπόρησαν… γιατί τέτοια αγάπη…, τέτοια φροντίδα…, τέτοια προσφορά…

Μα γιατί αυτή είναι η δουλειά μου–μας…, αυτή είναι η ζωή μου-μας…, αυτή είναι η ΘΑΛΑΣΣΑ…! Αυτόν τον σεβασμό και την αγάπη θέλει…! Και εγώ καρδούλες μου την λάτρεψα…, την λατρεύω… και θα την λατρεύω όσο ζω…! Μας ανέθρεψε…, μας έζησε και μας ζει… δεν πιστεύω να είναι ποινικώς κολάσιμος πράξη…! ΑΣΤΕΙΕΥΟΜΑΙ…! Η όλη ομορφιά ήταν πριν 28 χρόνια… Εάν… με διαβάσει κανείς από την τότε εποχή… από εκείνα τα δύο ταξίδια… λαχταρώ να τον ακούσω… να τον δω.., να τον αγκαλιάσω.. και να ετοιμαστούμε ξανά για ένα ακόμη όμορφο… μοναδικό… ταξίδι… ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΙ…”.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *