ΣΤΗΝ ΧΡΥΣΟ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ
ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ, Τ. ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
Ποτέ δεν έμεινα άπραγος ,ατάραχος ,απρόσιτος ποτέ …ποτέ δεν κοίταξα θολά ,πίσω από το φινιστρίνι ,και την κουρτίνα του σπιτιού, να δω του απέναντι μου την πραμάτεια ,την δημιουργία και το φέρεστε.. Ποτέ δεν ζήλεψα του άλλου τσι ομορφιές ,και το τι θα μπορούσα να είχα κάνει εγώ ,και το χα αναβάλει …Ποτέ δεν επεδίωξα να λάμψω ,να μπω ,και να διαβώ σαν φωτοστέφανο σε ξένα μονοπάτια ποτέ ..ΥΠΕΡΒΑΛΛΩ;;ΠΟΤΕ…
Οι αναλαμπές τσι μποφοριασμένης στεριανής ζωής, με έβαλαν σε μια γωνιά στην παρασκιά, βαθιά συλλογισμένο ,να ξεκουτρουνιάσω το πολυμήχανο μυαλό μου ο τρελό ,ονειρό περπατητής…..Τι ήβλεπα , τι ήκουα ,και αφουγκραζόμουνα αυτή-αυτές την εποχή -εποχές , με την κατήφεια ,την ανεδοσά που ξεπροβάλει από του ηφαίστειου την πλαγιά ,την καταχνιά ,την σιωπή ,την απραξία γύρω μας;;Και χωρίς πολλές γλυκανάλατες περιστροφές λέω…ΜΉΠΩΣ;;;Μας άξιζε ,μας έπρεπε ,μας το χρωστούσαν οι άρχοντες και οι ρυθμιστές των πάντων γύρω μας…ΜΑΣ ΤΟ ΧΡΩΣΤΟΥΣΑΝ ;;ΜΑΣ ΕΛΛΕΙΠΕ Η ΚΡΑΝΙΔΙΑ ΤΩΝ ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΩΝ ΜΑΣ;;…
Δεν θα απεικονίσω εδώ την σκέψη μου…ΑΔΥΝΑΤΩ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΡΑΒΔΙΣΤΩ…γιατί είναι ασήκωτη με δυσθεώρητο ύψος και δυσκολοχώνευτη σαν τα γιαπράκια….Κυρίως ούτε τα κατασταλάγματα της δύσκολης ζωής μου θα σερβίρω χωρίς μυρωδικά και ολίγο αυγολέμονο με μπόλικο πιπέρι… Δεν θα σας εξιστορήσω τι έζησα ,πως έζησα και εάν χόρτασα με αυτά που προσδοκούσα να αποκτήσω , εάν έκλαψα λέγοντας ..ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΑΡΩ ΑΓΚΑΛΙΑ;;
ΤΑ ΓΟΝΙΔΙΑ ΜΟΥ ΕΝΝΟΩ ΟΤΑΝ ΤΑΞΙΔΕΥΑ…,εάν πόνεσα ψάχνοντας να βρω απάγκιο να ακουμπήσω την τότε εποχή-εποχές ,την δύσκολη ,που όλοι νομίζαμε ότι δεν θα απλωθεί να μας επηρεάσει.. δεν θα μας ξεσαλώσει ,φορώντας μας πολύχρωμα σουρλιά με κόκκινες κορδέλες ,και κατωφόρια μια σταλιά ,μα μια σταλιά ,για εύκολο ξεφόρτωμα ..Δεν θα σας πω γιατί, και πως και εάν έπρεπε να δισακιάσουμε ότι περίσσευε , να ανοίξουμε πανιά , να αρμενίσουμε ψάχνοντας την Ιθάκη της ξέγνοιαστης και πλούσιας απροσδόκητα ζωής μας…Ε
ΙΔΙΚΑ ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΧΡΥΣΟ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ… Δεν θέλω ο πικραμένος μου συλλογισμός να ανοίξει μέτωπα χωρίς ουσία και διαλογισμούς που μόνο πίκρα σπέρνει ,χωρίς μετά να προσδοκάς το θέρος ,και την σοδειά να ζήσεις ,να χαρείς και να απολαύσεις φρέσκο ,αγνό ,ζεστό ψωμί και κρίθινη κουλούρα με λίγο φρέσκο χλωρουδάκι και κάνα αυγουλάκι ………………………………. Αμόλα λοιπόν όλα ΓΙΩΡΓΗ ,βίρα η πλώρη για ένα ταξιδάκι…ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΓΙΑ ΜΕΝΑ…και όλα τα αποδέλοιπα για ένα ονειρεμένο συναπάντημα στην γέφυρα που έγινε την ώρα της μανούβρας .Στο μεσαίο τζάμι του κυβερνείου για τις εντολές που δίνονται από τον Πλοίαρχο πριν το πρόσω ολοταχώς και πορεία για το ταξίδι μας…έρχεται και μου ψιθυρίζει ο Ανθ/ρχος ότι ο ηλικιωμένος κύριος που είναι έξω από τα κάγκελα της γέφυρας ,σας παρακολουθεί και κλαίει …Ε τι να κάνω να κλάψουμε μαζί αγκαλιά….ανταπαντώ στον Ανθ/ρχο και φεύγω για τα ανάκτορα μου(την καμπινούλα μια σταλιά) ..Κτυπάει το τηλέφωνο και μου αναφέρει ο καπετάν Νίκος ,κάπτεν ο κύριος που έκλαιγε σας θέλει τι να του πω;;έρχομαι αμέσως με επιτακτική ενοχλημένη φωνή.. ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΤΑ ΕΕ…
Μπαίνω στην γέφυρα πλησιάζω κοντά του ,τον θωρώ έντονα ,με θωρεί εντονότατα ,αποσβολώνομαι για λίγο…τον αγκαλιάζω ,με αγκαλιάζει ,φιλιά ,φιλιά, φιλιά…ΑΛΗΘΙΝΑ.. κλάματα και φιλιά ….είχα να τον δω 19 ολάκερα χρόνια ,μια ζωή….από την εποχή που αναχωρούσαμε από Πειραιά και ήταν άγνωστη η επιστροφή μας …Γιώργη μου αγαπημένε ,φαβατόπαιδο μου ,διαολόσπορε μου , πόσο μου έλλειψες ,πόσο μου λείψατε ,πόσο νοσταλγώ τα τότε δύσκολα ταξίδια που μαζί ζήσαμε.. ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΟΛΑΚΕΡΗ ΣΧΟΛΗ Ο ΤΟΤΕ ΣΕΒΑΣΜΙΟΣ ΑΣΠΡΟΜΑΛΛΗΣ…Έχει αποδημήσει και μας θωρεί με κιάλια από ψηλά…δεν ήθελε και μου το είχε πει ,να μην αναφερθώ ποτέ για αυτή μας την συνάντηση…
ΕΑΝ Η ΤΡΈΛΑ ΣΟΥ ΤΟ ΕΠΙΤΡΈΠΕΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ……Πέρασαν 23 χρόνια και και και …..καφεδάκι λοιπόν με τα αποδέλοιπα γλεούδια σε μια γωνιά του σαλονιού απόμερη καθίσαμε και είπαμε ,τι είπαμε θεέ μου ,και άκουσα ,τι άκουσα ο τυχερός…Μια ζωή για γύρισμα ταινίας ,και μάθημα στα δικά μας τα ναυτικά θρανία ,για την οικογένεια μας…ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ,ΤΑ ΤΑΚΤΙΚΑ ΑΠΟΥΣΙΑΖΟΝΤΕΣ…για τα παιδιά μας ,για τους γύρω μας ,για τους εξ ανάγκης περιθαλπώμενους στο σπίτι μας…ΜΕ ΕΝΝΟΗΣΑΤΕ;;…Δεν θέλω πετριές ,και επιφωνήματα παρά ότι δεν δουλιώ διόλου ,αλλά χρειάζονται σελίδες για καταστάσεις και γενόμενα που γένονται όταν δεν υπάρχει σεβασμός ,αγάπη ,και καλή χρήση της ωραίας Ελληνικής μας γλώσσας μεταξύ μας ,και το κυριότερο;;
ΟΡΙΑ ΠΑΝΤΟΥ…δεν θα είναι πάντα Λαμπρή ,Ανάσταση και Ξαστεριά ,δεν θα είμαστε πάντα νέοι και φουσκοπορτοφολιασμένοι …ΜΗ ΞΕΧΝΙΕΣΤΕ…με μέτρο όλα μου είπε ο τότε ναυτοδάσκαλος μου ,με μέτρο και εσείς -εμείς οι στεριανοί…Θυμηθείτε ότι όμορφο σας άγγιξε και ξεχάστε ότι σας πλήγωσε και μάλιστα πολύ…ΕΣΕΙΣ ΞΕΡΕΤΕ ΜΟΝΟ ΕΣΕΙΣ…..
