ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
“Ατελείωτες φορές κάθομαι εις την δροσοπεζούλα της κατοικιάς μου και σκαλίζοντας τις πολυπαράξενες κουτουράδες μου διαπιστώνω ότι η πατρίδα μου η μεγάλη, αλλά, κυρίως η μικρή όπως τη γραφω-λέω εμπλιά (πατημασιά) αδυνατεί να κινηθεί, αδυνατεί να μας γλυκοκοιτάξει… να μας ρίξει μια δροσερή ματιά ή εάν θέλετε να μας κλείσει το μάτι υπομειδιώντας…
Και επειδή είμαι δυσκολο-καταλαβαινόπουλος, κατά την δική σας ρητορική αναφορά, θα προσπαθήσω να σας ακουμπήσω πνευματο-θηραϊκά και θα προσπαθήσω να σας ανασκουμπώσω από τον ίσκιο της δικής σας ξεγνοιασιάς, από τη δική σας δροσοπεζούλα…
Όλες αυτές οι ψυχοπονετικές μου έγνοιες για την μικρή μας – μου πατρίδα, μου δημιουργούν έντονους ψυχικούς κυματισμούς και κατά συνέπεια διατοιχισμούς που απαραιτήτως και υποχρεωτικά χρησιμοποιώ πτερύγια ευστάθειας δια την αποφυγή οξείας εγκεφαλίτιδας… Γιατί όμως όλα αυτά τα προλογικά αναρχο-φιλοσοφήματα μου…; Πολύ απλά, αληθινά και ανθρώπινα… δεν πάει άλλο.., δεν πρέπει να γίνει άλλο μαλλιοτράβηγμα σε αυτή την όμορφη και μοναδική θηραϊκή πανέμορφη κοπελιά… την Σαντορίνη εννοώ, εάν δεν με εννοήσατε… Τι εννοώ ο ελεεινόπουλος και ο αδαής πολιτικοοικονομικά… ανησυχώ που δεν ανησυχούμε και κυρίως δεν χαμπαρο-ανησυχούν οι κατοικοεδρεύοντες εις την πατρίδα της άσπας (πορσελάνης) ότι πρέπει να αναθεωρήσομε.., να περιορίσομε.., και ας μου επιτραπεί, να ψέξομε τους διοικούντες… με την ευρεία έννοια…
Λέγοντας διοικούντες εννοώ επιχειρηματίες, αυτοδιοικητικούς, υπευθύνους δημοσίων επιχειρήσεων ή οργανισμών, μόνιμους κατοίκους, γεννοαναθρεμένους και μεγαλωμένους με γαλατάκι και αυγουλάκι θηραϊκό και βεβαίως όλα αυτά τα «διαβατάρικα πουλιά…» που δημιουργούν… επενδύουν…, διοικούν… και πρέπει να σέβονται πρωτίστως και απαραιτήτως το χώμα και το χρώμα αλλά και τα χρυσοφόρα βράχια που πατούν και εκμεταλλεύονται, που ορθώς πράττουν…, αλλά με την προϋπόθεση που πρέπει και να επιβάλλεται, να σεβαστούν και να τηρήσουν τας υποδείξεις του σεβάσμιου γέροντα Εγκέλαδου.., που μας συμπονά μας αγαπά και μας φροντίζει ανεπιφύλακτα… Δεν χρειάζεται να απαριθμήσω τι, πως και γιατί δεν πρέπει να κορφολογήσω ακαλαισθησίες δεν πρέπει να υποδείξω οικοδομικές αναρχίες, δεν χρειάζεται να ψέξω γραφικώς και λεκτικώς ανικανόπουλους και αχρηστόπουλους πανξερίδηδες…
Πρέπει όλοι αυτοί και «ο εγώ» να αγαπάμε… να πονάμε και να σεβόμεθα την πατρίδα που γεννηθήκαμε, που ανδρωθήκαμε, που ζήσαμε και ζούμε… Δεν πρέπει να ξεχωρίσομε κανέναν, δεν αρμόζει…! Γιατί υπάρχουν αναμφισβήτητα πολλοί, που όπως διατείνονται οι του τυριού με ηηηηη (οι ξένοι) και αξιολογότατοι είναι και σέβονται πολλά και πολλούς και γενικά περισσότερα από εμάς τους φυτευθέντες και ανατραφέντες επαέ…
Κα, θα με – μας αξιώσει ο ύψιστος να ακούσω το κερά Κατερίνι να φωνάζει στο Ρηνιώ… «κα ήντα θα μαρέψομε σήμερα, εεε ήντα..;» Και δεν νταγιαντώ και περιμένω να μυρίσει η τηγανητή γούπα..; Βέβαια κατά την διάρκεια του βασανισμού της γούπας εις το κατάμαυρο τηγάνι, θα κτυπήσει και το κινητό του κατερινιού από το ρηνιώ… «κα σηκώσε το Γιώργη ήντα θέλει πάλι η τρεζή δεν τση πα ήντα θα μαρέψω…» Τα μπαρμπουνάκια Ιωάννη ήταν για τους οργιόστολους, προκομένους, ευτραφείς με πρυμναίους καταπέλτες και γυαλιστερούς… Δι’ ημάς και τον οβολό μας, ήταν η φίλη μας η γούπα και η τσαρπίνα, η μαρίδα… Κα με ήκουσες, Ιωάννη… με γροικάς ήντα γραφω-λέω… «Άμε στο καλό παιδί μου… και η Παναγιά μαζί σου Γιώργη μου…» Άχου ρε μάνα – μανούλα μου.. λίγο φάβα από τα χεράκια σου λαλακώ… «Κα με ήκουσες σερνικάκι μου, με ήκουσες..; Έννοια μου.. εγώ κα ονειρεύομαι πειράζει..;
Όλα αυτά τα λαχταριστά σαντορινιά καλούδια ήταν οι ομορφιές της τότε αγνής αλλά δύσκολης ζωής… που εύχομαι να μη τα ξαναζήσομε υλικοτεχνικά εννοώ.., εάν με εννοήσατε φίλοι μου αγαπημένοι… όμως δεν πρέπει η οικονομική, τουριστική και γενικά η ανάπτυξη που υπάρχει στο νησί να προσεχθεί…; Μα πρέπει να ευχηθούμε και να προσευχηθούμε να μην εισακουστούν οι προσευχές των ζώων και γίνουν οι σουίτες και πάλι στάβλοι…! Μη, για όνομα, επανέλθει το μυρτιδιώτισσα και το ταξίδι γίνει 24ωρο με πατσά στην Σύρο…
Και το σπουδαιότερο και ύψιστο, κάτω τα χέρια από το ανάκτορο της υγείας… ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ…! Ηκούσατε ήντα πα; Τι πρέπει να κάνομε…; Απλά γήινες αποφάσεις από υγιή μυαλά… αποφάσεις και ενέργειες άμεσες…, σωστές και πάνω από όλους και από όλα, για το νησί μας, τη ζωή μας και τα παιδιά μας… Γρηγορείτε για δε προκάνομε…. ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΙ…”.