ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ, Τ. ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
Ήταν μια μέρα μαύρη.., ήταν μια μέρα πίκρας.., ήταν μια μέρα που κλάψαμε.., που πονέσαμε.., που αναρωτηθήκαμε… «Γιατί και πώς ΘΕΕ ΜΟΥ…; Γιατί…;;;;;;»
Ήμουν στο Ποσειδών Εξπρές 2 και επιστρέφαμε από Αμοργό και Κουφονήσια… Ο καιρός άγρευε επικίνδυνα, αλλά ήταν βοριάς και αυτός δουλεύεται με προσοχή και ολίγη ναυτοσύνη στο πέλαγος όπως και στα λιμάνια των νησιών… όμως δεν παύει να είναι θάλασσα…, είναι έντονοι οι κυματισμοί και θέλει προσοχή, προσευχή και έμπειρο αρμένισμα…
Το απόγευμα στην επιστροφή μας για Πειραιά, πλησιάζοντας στην Πάρο φούντωνε ο ερωτύλος βοριάς και συνεχώς γινόταν ενοχλητικός πολύ… Έγινε από-επιβίβαση επιβατών και οχημάτων και πορεία για Πειραιά. Στην πορεία μας συναντηθήκαμε με το «ΣΑΜΙΝΑ»… ανταλλάξαμε ευχές και πληροφορίες καιρικές και συνεχίσαμε για τον προορισμό μας… Φθάσαμε Πειραιά και αριβάραμε για την φαμίλια μας… Πάντα αγκαλιές και φιλιά με τα γονίδια μου και την μεγάλη μου αγκαλιά… Ολίγη τηλεόραση για ειδήσεις όπως κάθε βράδυ και εάν προκάναμε για προγνώσεις καιρικές… και όλα αυτά φυσικά πρυμνοδετημένος στον καναπέ…
Και ξαφνικά διακόπτεται το πρόγραμμα… «ΘΕΕ ΜΟΥ…! Το «ΣΑΜΙΝΑ»… χωρίς πολλές λεπτομέρειες… έγινε αυτό… Η κραυγή μου ακούστηκε ΟΜΟΝΟΙΑ… Τηλέφωνα και κλήσεις παντού… προσπαθώντας κάτι να μάθουμε…, κάτι να αφουγκραστούμε… ΜΑΥΡΗ ΝΥΧΤΑ… ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΚΑΙ ΜΟΝΗ… Όλο το προγραφέν ήταν η αμπασά.., η δίοδος ελληνιστί για να φθάσω δίπλα στον Πλοίαρχο νοερά…, δίπλα στους συναδέλφους…, δίπλα στους επιβάτες…! Δίπλα στην αγωνία τους…, δίπλα στον πόνο τους…, δίπλα στην δύσκολη αναπνοή τους…, να δω την ματιά τους…, να ακούσω την επικοινωνία τους…, την αγωνία τους…, τις εντολές…, τις ζουλιγμένες κραυγές για εγκατάλειψη… τη μάχη τους μέχρι να βρεθούν σε κάποιο πιο ασφαλές απάγκιο… και όλα αυτά μέσα σε λίγη ώρα… ΚΑΙ ATTETION… ΔΕΝ ΛΙΒΑΝΙΣΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΛΙΒΑΝΙΣΩ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ…!
Έχω–έχουμε όλοι οι βρεμένοι δεθεί στην Γέφυρα από φουρτούνα… Έχουμε πει δεν ξαναβλέπω Θεέ μου τα παιδιά μου και τους ανθρώπους μου… Έχουμε απολιθωθεί περιμένοντας το «καθαρά η πρύμνη…» Έχουμε κερώσει γιατί έσπασε ο κάβος και δεν ξέρουμε το αποτέλεσμα… και… και… και… Αυτά όλα σαν σκέψη που δεν πάνε ούτε στο μονομελές… ΜΕ ΕΝΝΟΗΣΑΤΕ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ…;
Για φανταστείτε τον Πλοίαρχο που οι ζωές όλων των επιβαινόντων κρέμονται σαν κομποσκοίνι στο λαιμό του… σε εξαίρετα δύσκολες στιγμές και δη στην συγκεκριμένη… αναφέροντας του τα θύματα και τα μαύρα και μαυράραχνα μαντάτα… Νοερά στη σκέψη του και στον πόνο του διαβείτε… ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ… Έχασα φίλους…, έχασα συναδέλφους καλούς και προικισμένους με ναυτοσύνη και ανθρωπιά… και με καρδιά διαμάντι… Έχασα φίλους που τις προηγούμενες μέρες πίναμε καφέ και ονειρευόμαστε για μας…, για τα παιδιά μας…, έκλαψα με διασωθέντες φίλους και γνωστούς επιβάτες από συγκίνηση και πόνο ατελείωτο… Πήγα στη Χίο να δω τον καπετάν Βασίλη… (χωρίς χειροκρότημα, να σας προκάνω) και τα είχε τόσο χαμένα που νόμιζε ότι ήμουν στο πλοίο του και έψαχνε να μας κεράσει καφέ…
Το ξέρω… πολλοί από εσάς τώρα θέλετε να με μαλώσετε… Καπετάνιε μιλάς για τον πλοίαρχο του Σάμινα και τον υπερασπίζεσαι..; Εσύ..; Που πάντα μας μιλάς για ασφάλεια..; Που μιλάς για υπευθυνότητα…; Ναι έχετε δίκιο…! Όλα αυτά ισχύουν… Όλα…! Για σκεφτείτε όμως… αυτό το βάρος της υπευθυνότητας του Πλοιάρχου ενός πλοίου πόσο πολύ βαρύ φορτίο είναι…! Ένα λάθος.. που μπορεί και να μην ήταν δικό του.. ένα απότομο γύρισμα του καιρού… μία μηχανική βλάβη… ένα ανθρώπινο λάθος… που μπορεί να σε φέρει από τη μια στιγμή στην άλλη, στο χείλος του γκρεμού… και τόσες.. μα τόσες πολλές ψυχές σε κίνδυνο…!
Μερικές φορές αγαπημένοι μου… δεν φταίμε για όλα… αλλά είμαστε εκείνοι που πληρώνουμε… για όλα…! Δεν χάθηκε ούτε ένας… ούτε δύο… Χάθηκαν οι επιβάτες ενός μεγάλου λεωφορείου… το διανοείστε…; Όλες αυτές οι ψυχές… κομποσκοίνι και φουρκέτες στο λαιμό του Πλοιάρχου… Δεν θα πολυγραφολοήσω γιατί θα υγράνω πολλούς… για πολλά…, αλλά υποχρεούμαι να πω ότι ο φίλος…, ο καπτά-Βασίλης τότε πόνεσε πολύ…, έκλαψε…, δυσκολεύτηκε πολύ… για πολλά ΓΙΑΤΙ…, αλλά και πιότερο για τις απώλειες των επιβατών και συναδέλφων… ΠΟΛΛΩΝ ΨΥΧΩΝ…!
Για ελάτε δίπλα του νοερά την ώρα αυτή… να είναι «ο» τα πάντα ποιώ και «ο» τα πάντα από μένα…; Για μας τους εκτελούντες τότε τις γραμμές… ήταν ψυχικά δύσκολα… γιατί παίρναμε επιβάτες ναυαγούς τις επόμενες μέρες… και η εξιστόρηση ήταν βασανιστική και ψυχοφθόρα… καθώς και η όχληση από τους τοπικούς κι όχι μόνο δημοσιογράφους… Και η ψυχική αναζωπύρωση των γεγονότων ήταν δύσκολη…, ήταν…, ήταν ΘΕΕ ΜΟΥ ΒΑΣΑΝΟ…! Έκλαψα πολύ… πόνεσα πολύ…, γράφω και κλαίω… Αναπολώ και βασανίζομαι…, ονειρεύομαι και ακόμη λέω γιατί…; Και να ομολογήσω…, τότε έγινε η πρώτη επαφή μας τηλεφωνικώς και με τον Δημήτρη τον Πράσσο… Το τι του είπα… τον Ιορδάνη ποταμό… Ρωτήστε τον…
Τελειώνοντας το γραφικό μου ρεμέτζο… σας θερμοπαρακαλώ προσευχηθείτε… και παρακαλέστε τον ΥΨΙΣΤΟ από καρδιάς… ΟΧΙ ΞΑΝΑ ΘΕΕ ΜΟΥ…! Και εμένα συγχωρήστε με για την ψυχοφθόρα γραφή μου… ΕΠΡΕΠΕ… Και πολύ προσοχή και συνάμα προσευχή συνάδελφοι και φίλοι μου καλοί… ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ στην απεραντοσύνη της θάλασσας και στον πολυαγαπημένο μου Θηρασιώτη φίλο και συνάδελφο, Μάνθο Μπαλόπητα… που έφυγε προχθές πολύ νωρίς… Μάνθο με γροικάς…;;; Έχε το νου σου αγαπημένε μου… Προσευχήσου και για μας… τώρα που είσαι πιο κοντά Του… ΜΗ ΞΕΧΑΣΤΕΙΣ ΦΙΛΕ… ΜΗ…