ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΕΡΓΑΤΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΑΦΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΘΗΡΑΣ ΝΟΜΟΥ ΚΥΚΛΑΔΩΝ
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΦΗΡΩΝ ΣΤΙΣ 11.30 Π.Μ.
ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΣΤΟΣ – ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΑΞΙΑ!
Διεκδικούμε τη ζωή που μας αξίζει, ζωή με σύγχρονα δικαιώματα με βάση την εποχή μας, καλύτερο μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας.
Δύο εβδομάδες συμπληρώθηκαν από το έγκλημα στα Τέμπη και η χώρα σείεται από οργή και τον καθημερινό αγώνα. Η απεργία στις 8 Μάρτη που τράνταξε κάθε πόλη της χώρας από τον παλμό των εργαζόμενων και της νεολαίας, η μεγάλη συγκέντρωση και πορεία και στο νησί μας, είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους επιχειρούν να βάλουν το έγκλημα στον πάγο, να αποτινάξουν από πάνω τους κάθε ευθύνη.
Το αίτημα να μη συγκαλυφτεί το έγκλημα στα Τέμπη σημαίνει τώρα να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στο σύστημα του κέρδους, το κράτος και τις κυβερνήσεις του, σημαίνει ακόμα περισσότεροι εργαζόμενοι, ακόμα περισσότεροι μαθητές, μαζί με τους καθηγητές τους και τους γονείς τους, να συμμετέχουν στην απεργιακή συγκέντρωση την Πέμπτη 16 Μαρτίου στις 11.30, στην πλατεία των Φηρών.
Τα κέρδη τους – Οι νεκροί μας
Οι μέρες περνούν, όμως τίποτα δε μπορεί να σβήσει τις πραγματικές ευθύνες της δολοφονίας στα Τέμπη! Ένοχος είναι το κράτος των λίγων, η πολιτική της εμπορευματοποίησης που υποβιβάζει την ανθρώπινη ζωή και τη ζυγίζει στη σχέση κόστος-όφελος, όπου κόστος είναι η ζωή του λαού και όφελος τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
Έχουμε γύρω μας αρκετές «κοιλάδες των Τεμπών»!
Τα δεκάδες εργατικά «ατυχήματα» δηλαδή τα εργοδοτικά εγκλήματα που πληθαίνουν έχουν την ίδια αιτία με το έγκλημα στα Τέμπη. Το κέρδος των λίγων! Μικρό «κόστος» έχει ο φτηνός εργάτης, ο εργάτης που δουλεύει χωρίς μέτρα προστασίας, ο εργάτης που η πρόσβαση του στο δημόσιο και δωρεάν σύστημα υγείας γίνεται πιο δύσκολη, σπρώχνεται με το αζημίωτο στους κλινικάρχες.
Στο σύστημα του κέρδους και της εκμετάλλευσης «καλές» μεταφορές είναι οι ακριβές σε εισιτήρια με το όσο δυνατόν μικρότερο μισθολογικό κόστος. Για αυτό το λόγο το σύστημα τηλεδιοίκησης ήταν ανύπαρκτο, οι απολύσεις και ο περιορισμός των εργαζόμενων οδηγούσε σε περικοπές της ασφάλειας και στην εντατικοποίηση της εργασίας. Αυτά έρχονται στο φως τώρα παρά τις επίμονες προειδοποιήσεις των εργαζομένων και των συνδικάτων τους.
Με μεγαλύτερη ορμή, πιο πολλοί, πιο αποφασισμένοι!
Η πείρα των τελευταίων 12 χρόνων και οι τραγικές καταστροφές που έβαλαν τη σφραγίδα τους σε αυτήν την πορεία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας επιβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχουν «μεσσίες»! Οι ζωές μας αξίζουν και τις θέλουμε ασφαλείς και για εμάς, αλλά κυρίως για τα παιδιά μας! Δεκάδες τα νιάτα που “δεν έφτασαν” και δεν θα το αφήσουμε να περάσει έτσι! Χρέος για τον κάθε εργαζόμενο, τον κάθε νέο και νέα, είναι να συνεχίσουμε να ζητάμε τα αυτονόητα: Το έγκλημα να μην συγκαλυφθεί!”.