ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΖΕΝΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
Ενεοί παρακολουθούμε τας εξελίξεις που διαδραματίζονται δίπλα μας…, απέναντι μας…, γύρω μας… και εκθαμβωτικά μας διαπερνούν…, μας κεντρίζουν και μας συνταράζουν… Γυρνοβολώντας και αγωνιώντας στα δισακογραφοτεφτέρια μου, αλίευσα, χωρίς δόλωμα, πολλά που θα με βοηθήσουν να αποτυπώσω στο εδώ γραφοάνθημα μου απορίες…, ανημποριές…, αναλατιές…, κακότυχές… και βουβούς…, κρυφούς… ανεξερεύνητους πνευματικούς… και όχι μόνο, ξεχασμένους αναστεναγμούς και ανάλαφρους πόνους…! Και πράττοντας ευσυνειδήτως…, ο ανήσυχος άπραγος, ασκεπής νεάζων ανήρ…, ανέσυρα ευλαβικά το… «Εάν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι κεκράξονται…» του Λουκά του Ευαγγελιστού…
Και γραφοσυνεχίζοντας λέω «ο εγώ» αδαής χαριτόβρυτος παπαρολόγος…, όπως διατείνεται και με αποκαλεί ανωνύμως για αυτό, αλλά επωνύμως για εμέ… (μια ψεύτικη κατά ψευδαίσθησης του… ας προσευχηθεί και για εμάς…) διαβάζοντας τους εκκλησιαστικά-θρησκευτικά σοφούς, ότι η φράση «οι λίθοι κεκράξονται» έχει σχέση με την ζηλοφθονία…, την κακοτροπιά και με την σκουριασμένη νταβανόπροκα…
Ναι, ναι δεν λανθάνω διόλου εκ πείρας και όχι εκ θρησκευτικής και εκκλησιαστικής υπερβολής… όχι…! Και πάντα πριν την καταμέτρηση των αλιευμάτων, αμέτρητοι, έκθαμβοι οφθαλμοί σε θωρούν…, σε χαϊδολογούν και με ανοιχτή την κατάλευκη στοματική οπή αναφωνούν… «άρχοντα σε περιμένουμε-ΝΑΜΕ…, σε ποθήσαμε…, σε λαλακούμε να σε δούμε…., να σε αγκαλιάσουμε…, να διοικηθούμε…, να ανασάνουμε και την εμπειρική σου ευλογία να απολαύσουμε και ποτέ την υλική προσφορά να δοκιμάσουμε…
Ακούγοντας τους, έχω την αίσθηση ότι οι περιτριγυριζόμενοι θα κινηθούν φαρισαϊκά και από κακότητα θα απαιτήσουν πολλά… και τότε «εάν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι κεκράξονται…» Υπάρχει η απορία – ευλογία, αγωνία… μετά από είκοσι αιώνες…, τι είδους λίθοι είναι αυτοί…; Και εάν είναι δυνατόν να φωνασκούν, να απαιτούν και να χλευάζουν ΣΙΩΠΕΣ και ταλαιπωρημένες καρδιές…, όχι από οίκτο, αλλά από απλυσιά ψυχής… Μα είναι απλό, απλούστατο, σε λίθους ατόφιους απευθύνεστε… όμορφους…, ατόφιους…, μαύρους ηφαιστιογενείς…, άσπρους πορσελάνης… και απαραιτήτως από ελαφρόπετρα κισηράτους… και όχι σε αδιαπέραστα πετρόχτιστα ντουβάρια…
Αποτύπωσα, συνέραψα και ψυχογράφησα τα αυλοτριγύρω μου, επιθυμώντας, προσδοκώντας, χωρίς να ζητιανεύω και χωρίς να απαιτώ… ΝΑΙ άνευ επαιτείας… Γιατί; Μα γιατί είμαι γραφικός…, δεν είμαι σώφρων…, είμαι τουρμπινογέροντας εγκελαδικής υφής και ιδιοσυγκρασίας απολύτου θαλασσινής… Όλα αυτά τα τρελογραφήματα μου δεν είναι τυχαία…, δεν ορθώθηκα ξάφνου και άρχισα να γραφολοώ και να σας δυσκολεύω, να σας ταράζω με τση στεριανές καβοντόρικες θαλασσοταραχές που θωρώ και αφουγκράζομαι… απλά καθρεπτιζόμενος διεπίστωσα ότι δεν πρέπει να ξανοίω τση αμπελιές και τση ελιές, δεν πρέπει να θωριέμαι και να απορώ βλέποντας την ξεθωριασμένη φάτσα μου σε μια γυαλιστερή επιφάνεια… ή σε ήσυχα λιμνάζοντα νερά…
Και το κυριότερο αγαπητοί μου, όλα αυτά αφορούν την ανθρώπινη φύση και δεν την βλέπεις μόνο στην λίμνη που καθρεπτίζει τις βαρκούλες… ή κοιτάζοντας στα τζάμια των σπιτιών που καθρεπτίζονται τα δέντρα… Όλα τα παραπάνω, καθρεπτιζόμενος ο καθείς μας τα θωρεί… φύση και άνθρωποι… και μη ξεχνιόμαστε ότι στο βλέμμα μας καθρεπτίζεται ο πόνος της ψυχής και η θλίψη… Ο φίλος μας…, ο καθρέπτης… είναι ο βοηθός μας, το είδωλο της καθημερινότητας μας…, η επιβεβαίωση της ψυχοσωματικής μας κατάστασης… Όλα καθρεπτίζονται και το κυριότερο, στην τηλεόραση μεταφορικά καθρεπτίζεται η κοινωνία μας και βεβαίως η τοπογραφία των πόλεων… Καθρεπτίζει τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις…
Αλιευθέν αλλά τραγανό και εύγεστο… συμφωνείτε; Και δια τους φιλολογούντες, καθρεπτίζομαι είναι η παθητική φωνή του ρήματος καθρεπτίζω… Επίσης, δεν πρέπει να εμπιστεύεστε ότι βλέπετε…, διότι το αλάτι μοιάζει πολύ με την ζάχαρη… Μην ξεχνιόσαστε φίλοι μου… Καλοτάξιδοι…!