Πέρα από τις αγωνιώδεις λεκτικές αναμετρήσεις του “κι αν πέρναγαν άνθρωποι εκείνη την ώρα;”, “αν παιδιά έβγαιναν από το Σχολείο;”. Δεν σκότωσε και δεν τραυμάτισε κανέναν. Εντάξει. Έγειρε μονόπαντα. Έπεσε λες και ήταν συμπαγές πέτασμα που το πήρε ο αέρας.
Αλλά, κάποιος τον έφτιαξε. Κάποιος πληρώθηκε. Κάποιος τον έλεγξε. Κάποιος τον έκρινε επαρκή. Κάποιος τον σχεδίασε. Κάποιος τον έχτισε. Έστω κι αν ήταν ατζαμής. Ανάμεσα σε όλους αυτούς τους κάποιους, θα υπάρξει Κάποιος, υπεύθυνος ή από τύχη ή από θαύμα ζούμε;.
Γιατί ναι, η ζωή είναι από μόνη της ένα θαύμα. Αλλά είναι ανάγκη να είναι καθημερινά αιωρούμενη και μετέωρη;. Βασισμένη στις μπύρες, τα κονέ ή την ευσυνειδησία ενός χτίστη;.
Να καταργηθούν τα θαύματα!. Γιατί αν η επιβίωση, εναπόκειται στη διαρκή επίκλησή τους, τότε η ασυδοσία θα γιορτάζει καθημερινά.