ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΟΝΕΣΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΟΔΕΨΕΙ, ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΠΡΑΜΑ

ΤΟ ΕΚΑΒ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ, (ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ)

 

 

 

 

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ

Είναι πράγματι ωραίες ναυτικές περιπέτειες διανθισμένες με άρωμα ναυτικής θηραϊκής τρέλας που ορισμένες φορές σε γνωστούς και φίλους μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στις θύμησης τους το δισάκι.

Ήταν η εποχή που το ταξίδι ήταν ομορφιά ,ήταν η εποχή που το καράβι ήταν δυο εμπλιές (πατημασιές) εν σχέση με τις απρόσωπες καραβίσιες πολιτείες ,ήταν η εποχή που ο νησιώτης επιβάτης έφερνε τα λουλούδια της αυλής του στον πλοίαρχο ,που έλεγε καλημέρα με το όνομα τους στους αξιωματικούς και το πλήρωμα.

Ήταν η εποχή που τα χοιροσφάγια στην Μύκονο ήταν γιορτή για όλους τους χειμερινούς επισκέπτες ,που από τα βαρδακούνια (κρινάκια ) της Σερίφου είχαμε μερίδιο, από τα ψαρόλια (μικρή μαρίδα στον ήλιο) της Σικίνου και ποιος μπορεί να ξεχάσει τα καλούδια της Μαρίας από την Φολέγανδρο ως επίσης και τα εξαίσια λουκάνικα της Σύρου. Κάναμε γιορτή με τα χαμόγελα τους ναι ναι με την έγνοια τους την αγάπη τους. Τι να πρωτοθυμηθώ από τις ομορφιές της εποχής μου θεέ μου τι; Από την ειλικρινή ανταπόκριση του κόσμου ,από την ανιδιοτελή προσφορά τους ,από την αγάπη τους , ήταν όλα μοναδικά και ονειρικά. Όμως δεν θα συνεχίσω το ταξίδι μου για Νίσυρο , αυτό για αργότερα γιατί κάποιος φίλος γλυκανάλατος , ανακατωσούρας θετικά ,απαιτητικός ,όμορφος ,ψηλός ,μελαχρινός, γλυκοψυχάκιας ,μου ζήτησε με γλαφυρότητα να απεικονίσω στο χαρτί τη δύσκολη αλλά επιτυχή περιπέτεια του ταξιδιού μας στην Ανάφη αντικαθιστώντας το ΕΚΑΒ.

 

 

“ΒΡΕ ΠΟΥ ΠΑΣ ΤΡΕΖΕ;. ΘΑ ΠΝΙΕΙΤΕ!.”

 

 

Ήταν αρχές Ιουνίου του 2000 Ε/Γ-Ο/Γ ΠΟΣΕΙΔΩΝ ΕΞΠΡΕΣ 2 και Δρομολόγιο από Πειραιά 0.800 για Πάρο, Νάξο, Ίο ,Σαντορίνη ,απόγευμα άφιξη Σαντορίνη ,καιρικές συνθήκες άσχημες. Βοριάς φρέσκος κουδουνάτος, φτάνοντας Σαντορίνη γίνεται αποεπιβίβαση και μαζί με όλα τα καλούδια και απαγορευτικό 9 Beaufort στο νότιο Αιγαίο. Επιβάτες περίπου 600 και την αοιδό ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΥΚΑ ..δίπλα μας σε όλη την διαδρομή. Ανακοίνωση για την παραμονή μας στο λιμάνι και περαιτέρω ασφαλή πρόσδεση από το πλήρωμα.ΠΟΣΕΙΔΩΝ

Και τώρα αρχίζουν όλα τα όμορφα .

 

 

Ανηφορίζοντας για ασφαλή στεριανό αγκυροβόλιο μπλέξανε οι άγκυρες μας στο υπήνεμο λιμανάκι της Βούλας στο ΚΑΝΤΟΥΝΙ στον ΠΥΡΓΟ καφενοκρασοκατανυκτήριο μοναδικό και ατελείωτο. Μεζεδάκια πυργιανομποριανά, κρασί σπιτικό, και η απεραντοσύνη του χαμόγελου της Βούλας και του Δημήτρη όλα τα λεφτά …. και το συμπλήρωμα οι φίλοι μας –μου . Μέσα στου χαμού την ομορφιά ένα τηλεφώνημα από τον Α/Φ (Αξιωματικός επιφυλακής) του πλοίου μας.

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα.

  • “Κύριε πλοίαρχε μας ενημέρωσαν ότι στην Ανάφη αιμορραγεί επικίνδυνα μια εγκυμονούσα”. Έτσι!. Στεγνά. Ανθυποπλοιαρχικά . Σταμάτησαν τα πάντα. Η ευθυμία, το χαμόγελο, και το νησιώτικο άσμα νέκρωσε. Τρεζάθηκε η ΒΟΥΛΑ.
  • “Βρε που πας τρεζέ;. Θα πνιείτε”.

από την πανδαισία της γαστροοινομαγειρικής απόλαυσης ,στην παραζάλη της διάσωσης της εγκυμονούσας από την Ανάφη . Όμως η απόφαση για το θεάρεστο της αποστολή μας , ήταν δύσκολη γιατί έπρεπε να γίνει αποβίβαση όλων των επιβατών και βεβαίως ο εγώ να αποφασίσω. ΟΥΔΕΙΣ ΑΛΛΟΣ. Απεφασίσθη λοιπόν με συνοπτικάς διαδικασίας και βεβαίως εγκύρων νομικών συμβουλών να έχω τους επιβάτες συντροφιά μου.

Χωρίς άλλη κουβέντα και σκέψη εδόθη η εντολή για άμεση προετοιμασία απόπλου . Βέβαια οι τηλεφωνικές επαφές που είχα ήταν παρακλητικές από τους κατοικοεδρεύοντες στο Υ.Ε.Ν και με τον τότε Αρχηγό του Λ.Σ τέκνον και αυτός, της Αγόνου Θηρασίας . Όλα στο χέρι του Υψίστου πλέον , και στην όμορφη αλλά έμπειρη ναυτική τρέλα σου απεκκρίθηκαν από Πειραιά. Μέχρι το κάβο της Περίσσας θαλασσοπορούσε το ΠΟΣΕΙΔΩΝ ΕΞΠΡΕΣ 2 μετά…. Κύριε των δυνάμεων, η ταχύτητα του ανέμου 102 χιλιόμετρα την ώρα!.

Άλλαξε χρώμα η θάλασσα,αλλάξαμε και εμείς. Αλλά και σκελέα. Έπρεπε να πάρομε την εγκυμονούσα έπρεπε να ζήσει αυτή και το δώρο θεού που περίμενε ήταν στοίχημα για μας τους θαλασσοπορούντες. Άφιξη στη άνοιξη, όπως έλεγα στον καπετάν Μαρίνο όταν με ρωτούσε απορημένος: “που πάμε Καπετάνιε;”.

Δεν βλέπαμε τίποτα , αμυδρά τα φώτα από τα αυτοκίνητα στο μουράγιο, και όχι το υπάρχον που είναι τουλάχιστον λειτουργικό ,φωνές και διευθυντής ορχήστρας ο Ιάκωβος ο πράκτορας μας ο σημερινός Δήμαρχος , όλα μια θάλασσα όλοι μούσκεμα στον προβλήτα , αλλά πολύ δύναμη όλοι μας πολύ. Και ο διευθύνων την ορχήστρα ο εγώ χωρίς ορχήστρα . Αξιωματικούς γεφύρας μοναδικούς τρείς Μιχάληδες που ηλεε και η μάνα μου. Ο ΛΙΓΝΟΣ,ο ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ και ο ΓΑΛΑΝΟΣ και από την εφήβων τότε, ο Μαρίνος Νικολάκης, σημερινός αξιολογότατος πλοίαρχος .

Μετά από πολύ αγώνα παρελήφθη η εγκυμονούσα και η αγωνία μας στο κατακόρυφο. Σκοπός και μοναδική μας έγνοια ήταν να αποβιβασθεί στην Σαντορίνη και να μεταβεί στο αεροδρόμιο για την μεταφορά της με ντακότα στην Αθήνα για τα περαιτέρω.

Αγαπητοί μου φίλοι εάν αυτή η ναυτική ιστοριούλα δεν είναι επίκαιρη τότε ποια είναι;. Μπορείτε να φανταστείτε ότι η όμορφη τότε ακτοπλοΐα ήταν το ΕΚΑΒ του Αιγαίου και εμείς οι ιατροψυχοθεραπευτές της διάσωσης; .

Γιατί;. Mα πολύ απλά δεν υπήρχε τίποτα και καμιά ιατρική μονάδα για την συγκεκριμένη περίπτωση, πριν 16 ολόκληρα χρόνια παρακαλώ τι υπήρχε; Mόνο αγωνία από τους υπάρχοντες γιατρούς και συγγενείς, άλλα δεν αρκούσε και δεν αρκεί αυτό.

Δεν θέλω να συνεχίσω γιατί θα στενοχωρήσω πολλούς ….εκτός και εάν έχουν ασθενή μνήμη και όραση …ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΟΝΕΣΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΟΔΕΨΕΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΠΡΑΜΑ , ΤΙΟΤΙΣ …ΚΑ ΓΡΟΙΚΑΤΕ ΗΝΤΑ ΓΡΑΦΩ ΚΑΙ ΗΝΤΑ ΛΕΩ ΕΕΕ; Ο Θεός και η Ιπποκράτειος επιστήμη πάντα σκιά μας.

Save

Save

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *