ΑΣ ΜΗΝ ΒΑΛΟΥΝ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΟ ΒΟΥΡΚΟΤΟΠΟ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΛΙΜΑΝΑΚΙ
ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΛΙΜΑΝΑΚΙ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΧΩΜΑΤΕΡΗ
και:
Είχε προηγηθεί η ομόφωνη απόφαση του Τοπικού Συμβουλίου Βουρβούλου “ως ελάχιστο φόρο τιμής” στον εκλιπόντα, να δοθεί στη μικρή πλατεία του χωριού, το όνομά του. Που την ενέκρινε το Δημοτικό Συμβούλιο. Που την επικύρωσε ο κόσμος με τη συμμετοχή του στη σεμνή τελετή. Και που της έδωσε την τελική θεσμική σφραγίδα ο ίδιος ο Δήμαρχος Θήρας, τραβώντας με τελετουργική επισημότητα την ελληνική σημαία και αποκαλύπτοντας τη λιτή μαρμάρινη πλάκα.
Και ύστερα;. Η Ύβρις. Μια παρέα γαβριάδες, αμαύρωσαν την μικρή πλάκα. Ακολούθησε, νέα, μεγαλύτερη Ύβρις. Αντί το Τοπικό Συμβούλιο (οι εκλεγμένοι ταγοί του μικρού χωριού) να καταδικάσουν την απρέπεια και να νουθετήσουν και να συνετίσουν τους βάνδαλους, την αποδέχτηκαν. Ηχηρά, όχι σιωπηρά. Φέρνοντας, νέα εναλλακτική -υποτίθεται- πρόταση. Χρησιμοποιώντας τους εκτελεσθέντες από τους Ναζί, Ήρωες του Βουρβούλου. Λες κι αυτοί ήταν αναπληρωματικοί στον πάγκο μιας τριτοκλασάτης ποδοσφαιρικής ομάδας. Κι έτσι, χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ, είπαν μπράβο στους αμνήμονες και αγνώμονες γαβριάδες. Κάνοντας την προσβολή διπλή. Στη μνήμη ενός ανθρώπου που προσέφερε θητεία ζωής στο χωριό του και τη Σαντορίνη και επίσης στη μνήμη των πατριωτών που εκτελέστηκαν από τους Ναζί, χρησιμοποιώντας τους ως επαίσχυντο άλλοθι για την απρέπειά τους.
Φυσικά, δεν θα υπήρχε κανείς που να υποστήριζε πως οι Βουρβουλιανοί ήρωες, δεν προηγούνται στην απόδοση τιμών. Αλλά δεν τέθηκε καν τέτοιο ερώτημα και πολύ περισσότερο δίλημμα. Απλά ευτελίστηκε η μνήμη τους στο όνομα ενός μικρόψυχου καιροσκοπισμού. Ανασύρθηκαν από τα συρτάρια της μνήμης, ως πειστική εξήγηση για την Ύβρι στο Νικολό Δαμίγο και υπέστησαν κι αυτοί, διπλή Ύβρι. Γιατί χρησιμοποιήθηκαν ως μέσο εξυπηρέτησης μιας επονείδιστης μικροπολιτικής και ως μοχλός για την μεταθανάτια εκδίκηση(;) σε ένα άνθρωπο που εν ζωή δεν είχε κανείς να του προσάψει τίποτα.
Και η Ύβρις ολοκληρώθηκε. Η τιμητική πλάκα για το Νικολό, αποξηλώθηκε. Αποκαθηλώθηκε. Μια ενέργεια, που αν δεν ήταν τόσο χυδαία, θα ήταν γκροτέσκα. Φυσικά, δόθηκε ένα “αντίδωρο”. Να ονομαστεί το λιμανάκι που με τα χέρια του έφτιαξε ο Νικολός, μαζί με τους νέους του χωριού. “Κάναμε αλυσίδα μέσα στη θάλασσα και βγάζαμε πέτρες από το βυθό, δίνοντάς τες ο ένας στον άλλο”, θυμάται ο Αντιπρόεδρος του Βουρβούλου κ. Λευτέρης Λιγνός.
Αλλά, πάλι;. Ποιό Λιμανάκι;. Που είναι το κομψοτέχνημα του Νικολού;. Ένα βρωμερός βουρκότοπος κατάντησε. Αν δεν προσέξεις, θα νομίσεις πως βρίσκεσαι σε χωράφι. Μπαζωμένο μέχρι την επιφάνεια με άμμο και αποσυνθεμένα φύκια που αναδίνουν οσμή θανάτου. Τα κρηπιδώματα;. Κατεστραμμένα. Η θάλασσα εισβάλει στις ρωγμές και τις διευρύνει, πεισματικά, αέναα και αποτελεσματικά. Σε λίγο καιρό, το λιμανάκι, θα γίνει χωράφι ή σκουπιδότοπος. Μάλλον το δεύτερο.
Εκεί ήθελαν να τοποθετήσουν τιμητική πλάκα για τον οραματιστή και χειρώνακτα, ολιγογράμματο μα οξύνου Νίκο Δαμίγο. Ας μην το κάνουν. Δεν θα είναι τιμή. Διαρκής υπόμνηση αυτοκαταστροφικής αλαζονείας και ασύγγνωστης ολιγωρίας, που προσιδιάζουν σε συνειδητό βανδαλισμό θα είναι.
Αλλά, μάθετε επιτέλους κάτι: Η τιμή, τιμά περισσότερο αυτόν που την αποδίδει, από ότι τον τιμώμενο. Μαρτυρά γενναιοδωρία, αναγνώριση, ευγνωμοσύνη. Αυτή η υβριστική άρση της, δεν προσβάλει τη μνήμη του Νίκου Δαμίγου. Η μνήμη του, θα ζει. Όπως και το άγος σε όσους θέλησαν να την αμαυρώσουν.
