ΟΙ ΟΜΙΧΛΕΣ, ΟΙ ΥΦΑΛΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΧΙΝΟΙ, ΘΕΛΟΥΝ ΠΡΟΣΟΧΗ

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ

 

 

 

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ

Κα βρε Γιώργη με γροικάς…Σε γροικώ παππού…Αφού με γροικάς λοιπός ξάνοιεεεε γιατί την κρανιδιά από κουφοξυλιά θα την αρπάξεις και θα δεις το καμπαναριό τση Αγιάς θεοδοσάς ανάποδα και θα ναι μέρα μεσημέρι ,καταμεσήμερο…ήκουσες ήντα πα διαολόπαιδο…Κα βρε δεν σε ξεμωνάχιασα τση μπατζανιάς και σου πα μη χειροκροτείς ονείρατα και μη πιστεύεις τση αράχνες ;;;;…Και πιότερο μη ξεχνάς ότι εσύ το σμπάραρες το γραφολόημα σου την πρωταπριλιά και το γραφοκατάπιαν μπόλικοι….Η…νόμισες ότι το θεώρησαν αερισμό χωρίς οσμή λόγω τση μέρας…..

Με τίτλο « ΚΑ ΓΙΑ ΞΕΠΟΖΕΨΕ ΑΝΘΡΩΠΕ ΜΟΥ ,ΝΑ ΔΕΙΣ ΡΗΜΑΔΙΑ ΓΥΡΩ ΜΑΣ »…Η Μπατζανιά λοιπόν για τους κατοικοαναθρεμένους στον ΠΥΡΓΟ ήταν το στέκι των παππούδων τους και των γονιών τους την τότε εποχή …Ήταν το σημείο συνάντησης πολλών για πολλά ….. που ευτυχώς μέχρι και σήμερα παραμένουν αναλλοίωτες και ομορφοχτενισμένες παραδοσιακά οι ομορφιές της περιοχής ,απεικονίζοντας την όλη τότε μοναδική εποχή και όχι μόνο. Και συνεχίζοντας άδει και αραδιάζει ο παππούλης τον ακάθιστο ύμνο με ενορχήστρωση δική του….Κα δε σου πα νίουδα ότι τα φλώρια και τα κοκκινόσκουφα δεν θέλουν πια κλουβί ,δεν θέλουν πια λουκέτο …Κα ήντα καμα παππού;;; …..Σε περιμένω ένα απόεμα να πιείς μια τσικουδιά με λιγουλάκι σύγκλινο και μια σταλιά χλωρό τση άρμης ,να σου τα ξεφουρνίσω ,και εσύ κοφινιάσετα και βάλτα στο δισάκι σου για απάγκιο…..

Και τώρα άμε έμπα στο παπόρι με τα χαρτικά σου εργαλεία γιατί οι ομίχλες ,οι ύφαλοι ,και οι αχινοί θέλουν προσοχή και όμορφο πιρούνι …και έχε το νου σου , μη ζαλιστείς και χρειαστείς χαπάκι γιατί παραξεχάστηκες στο αραξοβόλι σου . Επιθυμώ – επιθυμούμε να μας πας μια περατζάδα να μας κτυπήσει λιάκι το αγιάζι να ξελαμπικάρουμε σερνικάκι μου , και άμα γυρίσεις επαέ από τα αλμυρά σουλάτσα σου φέρε μου λιάκι Βισάντο πολυκαιρισμένο που θέλει η γριά να γλυκαθεί να μη παρλαρίζει …Πόσες φορές να σου το πώ;; Και μη ξεχαστείς να πεις στους φίλους σου ΒΡΟΝΤΕΡΑ , ΘΑΡΕΤΑ ,ΣΕΙΣΜΙΚΑ ,και ΞΑΣΤΕΡΑ γιάντα τα φλώρια και τα κοκκινόσκουφα δεν θέλουνε λουκέτο και κλουβί εεε… …Άντε γλυκό μου βάσανο..

Αααα βρε Γιώργη μου και να ζούσε ο Νικολός και η Κατερίνα να μας θωρούσαν…Κα βρε και οι παππούδες εε…

Και τράβα, κουνήσου , τουρλώσου και σουρλώσου γρήγορα ,πάρε και ρίξε μια ματιά στους χάρτες σου….μαμούνι ε μαμούνι …ΜΕΛΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΕ….Δεν μου λεες ότι σου λεαν οι αλμυροί ναυτοδάσκαλοι σου;;..και μπαρκάρισε τους φίλους σου ,ονειρικά ,θαλασσινά ,με ασφάλεια ,αγαπησιάρικα και κατευόδωσε τους στους Ιταλούς τους φίλους σου απέναντι για μια ανάσα αλμυρή και πεντακάθαρη…

Ήταν …Αχ βρε παππούλη μου….Χριστουγεννιάτικη εποχή του ’94 και το ταξίδι μας ξεκινούσε από Πάτρα για Brindisi κάθε δεύτερη μέρα με το Ε/Γ-Ο/Γ ΑΝΝΑ V. Αναχώρηση με την φαμίλια μαζί μου…Ήταν γιορτές…για ψυχικές ανάσες , ξεκούραση ,χαϊδολογήματα και γλυκοαγκαλιές…ήταν απαραίτητο και τονωτικό για μας τους αθεράπευτα δακρύβρεχτους και θαλασσοβρεμένους , οι όμορφες ,μοναδικές συνταξιδεύσεις με τις γλυκές μας-μου γονιδιακές αγκαλιές ….ΟΜΩΣΣΣΣΣ…ούτε τον Αίολο εξουσιάζαμε ούτε τον Ποσειδώνα…. ήταν ανεξέλεγκτοι ,αυτόνομοι ,και σκωπτικά σκεπτόμενοι και πάντα ανυπάκουοι οι κύριοι διευθύνοντες την θαλάσσια διαδρομή μας ,και την ναυτική αναπνοή μας ..Εις τους θεούς γραφοαναφέρομαι ζεστοί αγαπημένοι μου αναγνώστες …

Θεός φυλάξει όταν είχαν τα εσώψυχα τους υπερφορτωμένα από τις γκρίνιες των καιρών και ειδικά του φίλου μου Σιρόκου…ΑΤΙΘΑΣΟΣ…Αποπλέουμε από Πάτρα με τον στριμμένο ,ξεμαλλιασμένο Βοριά αγριεμένο, ανεξέλεγκτο και πολύ θυελλώδη … Αναχώρηση 21.00 με νταλίκες και ολίγους θαρραλέους επιβάτες , και δια πλέοντας τον Πατραϊκό συλλογιέμαι την διαδρομή δίνοντας οδηγίες στους αλμυρούς συνάδελφους μου και αποχωρώ προσπαθώντας να κλείσω μάτι , να χοβολιάσω ,να απαγκιάσω λιγουλάκι , να κλείσω τα βλέφαρα και τους κρουνούς της όρασης μου για λίγο αλλά ΠΟΥ;;ΠΩΣ;;Θεέ μου δώσε μου δυνάμεις αναφωνείς γοερά κάνοντας τον σταυρό σου…Ναι αυτό κάναμε φίλοι μου και αυτό κάνω πάντα…

Καρέκλα ρεμετζαρισμένη στην γέφυρα για την δύσκολη βραδιά που θα συναντούσαμε με δύσκολες φιγούρες , έντονους χορούς και μουσική της παραζάλης …Με εννοήσατε ;;ποιητικά τα γράφω φίλοι μου χωρίς τον Καββαδία αγκαλιά …Πριν από την τρελή την ανηφόρα προσεγγίσαμε στην Σάμη της Κεφαλονιάς για να πάρουμε μια ομάδα Ιταλών φοιτητών που είχαμε αποβιβάσει πριν κάμποσες μέρες …

Όμορφο το ναυτικό αγνάντεμα του στενού Λευκάδας και Κεφαλονιάς ,και πιο όμορφη η θωριά του φάρου τση Λευκάδας…Αρχίζοντας αγαπημένοι μου να ξεμπουκάρομε από τον φάρο Δουκάτο της Λευκάδας (χωρίς υφάλους εεεεεεε) ακούγαμε την μουσική των κυμάτων από τον θυμωμένο ,ξεδοντιάρη και αγρεμένο ΒΟΡΙΑ…Που ο πεισματάρης δεν με άφηνε να κοιμηθώ ,ούτε να ησυχάσω ,ούτε να χαρώ , να χαμογελάσω ,και της καρδιάς μου τα γονίδια να απολαύσω…ΚΑΤΙ ΕΙΧΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ δεν έμαθα ποτέ, ήταν κρυψίνους….Τα κύματα θεόρατα και αγρεμένα ,θυμωμένα ,όχι μαζί μου…Εγώ τα φρόντιζα ,τα διαφέντευα ,τους σιγοτραγουδούσα ,τους αχ ομιλούσα και με φρόντιζαν …Η ένταση χωρίς μέτρο και σταθμό ,η απαγόρευση απόπλου εκεί δεν ίσχυε ..Γιάντα;;; Κα ήταν νόμοι και γραφές από άλλες μαύρες εποχές….Η προσοχή και η πλεύση, και το αρμένισμα με προσοχή μοναδική και ηρεμία …Μας ξέπλενε, μας μπουγάδιαζε , μας αλάτιζε χωρίς ρίγανη ,μαϊντανό και σκόρδο …

Και η φαμίλια ακούνητη στην φωλίτσα μου…μόνο κάτι ματάκια έβλεπα θαμπά ,χωρίς μιλιά ,χωρίς χαμόγελο να με ρωτούνε …Πότε θα σταματήσει το ζεϊμπέκικο καλέ μου μπαμπακούλη ;;;Τα γαλανοκατακόκκινα ματάκια τους απαντούσαν μόνο (ο εγώ)… θα ηρεμήσει αγάπες μου…ΜΕ ΕΝΝΟΗΣΑΤΕ ;; Αλμυρογαλαζοκόκκινα και ταλαιπωρημένα από τους νησιώτικους θαλάσσιους χορούς και τα ζεϊμπέκικα της Αδριατικής ,αλλά και τις τρέλες της θαμπερής ,αγριεμένης νύχτας μου….ΑΠΟΚΡΙΣΗ….

Θα απαγκιάσουμε καρδιές μου ,θα ελαττώσουμε πολύ την ταχύτητα μας ,και θα αριβάρουμε σε μια απανεμιά για λίγο ,θα φορτοεκφορτώσουμε και πάλι στο αγάντα για την διαδρομή μέχρι της Ιταλίας τις θαλάσσιες αμπασές και σίγουρες ,καθάριες αγκαλιές…Αφού χορέψαμε πολύ στην αγρεμένη μας διαδρομή φθάσαμε στον δίαυλο της Ηγουμενίτσας και δέσαμε στον προβλήτα φορτοεκφορτώνοντας ταλαιπωρημένες ψυχές και οχήματα .….Αλλά το συγκινητικότατο ,το μοναδικό ,το ναυτοπατρικό ,το χωρίς όρια γεγονός ήταν ότι με περίμενε ο Καπετάν Ανάργυρος ο Σαλίβερος ,και αγκαλιάζοντας με μου ψιθύρισε είσαι θαρρετός και ώριμος αλλά να προσέχεις Γιώργη μου να προσέχεις και έχε το νου σου μόλις βγεις από Κέρκυρα …

ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ ,ΤΟΝ ΑΣΠΑΖΟΜΑΙ και……ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΧΝΩ λέω εγκαρδίως τώρα…Απόπλους και πορεία για Brindisi παραπλέοντας και αγναντεύοντας τις ομορφιές της Θεσπρωτίας ,της Κέρκυρας και όλη την πράσινη ευλογία των ακτών.. Και προς αποφυγή πνευματικής σας ταλαιπωρίας διαβάζοντας μέχρις εδώ τις 1028 λέξεις της ταξιδιάρικης γραφής μου…..ΑΡΑΖΩ χωρίς άγκυρα και θα συνεχίσω την αποδέλοιπη γραφή μου πριν την ΑΝΑΣΤΑΣΗ …. Ποια Ανάσταση;;ΘΑ ΜΑΘΕΤΕ…..Καλοτάξιδοι , ανοιχτόκαρδοι ,αληθινοί ,ειλικρινείς και ψυχικά όμορφοι …ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *