ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΔΟΥΛΩΘΕΙ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΛΗΣΤΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ
Πριν τα Χριστούγεννα, μια φίλη, μου ζήτησε να της υποδείξω κάποιο ίδρυμα για να προσφέρει μια δωρεά. Χωρίς καν να σκεφτώ είπα: τα 2 Ειδικά Σχολεία και το Πτωχοκομείο – Γηροκομείο. «Ωραία, φέρε μου λίστα, τι χρειάζονται και θα δω τι μπορώ να τους αγοράσω» μου είπε.
Αμέσως έψαξα τα τηλέφωνα των Διευθυντών των Ειδικών Σχολείων και ζήτησα να μου πουν τις άμεσες ανάγκες τους. Τον Διευθυντή του Γηροκομείου δεν τον ζήτησα γιατί είναι ένας από τους εκλεκτούς μου φίλους και επικοινωνούμε… «επικοινωνώντας» ψηφιακό-πνευματικά και τακτικότατα.
Μόλις μου δόθηκε η λίστα, δαγκώθηκα. Τα περισσότερα ήταν ηλεκτρονικός εξοπλισμός (κομπιούτερ, λαπ-τοπ, τάμπλετ και είδη δημιουργικής απασχόλησης, ενώ για το Πτωχοκομείο είδη φροντίδας ενηλίκων και καθαριστικά). Ακριβά δηλαδή, τα περισσότερα.
Αφού λοιπόν είχαν την πρόθεση της φίλης, να πάρει κάποια -ακριβά- από αυτά, έκανα μια σκέψη. Και την εφάρμοσα.
Πάω στον Κωτσόβολο Σαντορίνης και ζητώ τον ιδιοκτήτη του κ. Μάρκο Ζώρζο, έναν άνθρωπο που αφανώς, προσφέρει μεγάλη βοήθεια και πολλά είδη για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Του μίλησα για αυτό, που αργότερα, χαριτολογώντας, είχα ονομάσει, «Λίστα Γάμου». Τον παρακάλεσα: «Μήπως θα σας ήταν δυνατόν, να κάνετε κάποια έκπτωση μήπως μπορέσουμε να πάρουμε κάποια πράγματα παραπάνω;». Η αντίδρασή του, ακαριαία: «Φέρε μου τη λίστα και όχι μόνο έκπτωση αλλά θα δώσω κι εγώ κομπιούτερ και άλλα πράγματα». «Μα… δεν ζήτησα αυτό, απλώς μια μικρή έκπτωση, ζητώ». Κάθετος. «Φέρε τη λίστα και θα προσφέρω κι εγώ». Προσέφερε. Ακριβό εξοπλισμό. Με τον όρο να μην τον αναφέρω πουθενά. Σιγά μην τον τηρούσα τον όρο.
Έχοντας, ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, πήγα στο Κοράλλι, την καφετέρια του Μπάμπη και της Άννας, όπου πηγαίνω, από τότε που άνοιξε. Πάνω από 20 χρόνια. Δεν κρατιέμαι και πίνοντας τον καφέ αφηγούμαι στον Μπάμπη, τι είχε συμβεί. Τεντώνεται. «Να δώσουμε κι εμείς, από το Σύλλογο Λιμνάρηδων», απαντά πριν καν τελειώσω. «Βρε Μπάμπη, απλά για να μοιραστώ τη χαρά μου, σου το είπα». Ακάθεκτος αυτός. Παίρνει επιτόπου τηλέφωνο τον Ταμία του Συλλόγου. «Αντώνη, έχουμε λεφτά στο ταμείο, έτσι;. Θα αγοράσουμε δύο λαπ τοπ για τα ειδικά σχολεία και πράγματα για το Γηροκομείο, εντάξει;».
Άναυδος, εγώ. «Κοίτα, εμείς δεν θέλουμε τα λεφτά για να κάνουμε, άλλα πράγματα, τα έχουμε για φιλανθρωπικούς σκοπούς», απαντά ο Μπάμπης. Οι Λιμνάρηδες, έχουν δώσει ένα σωρό λεφτά, πρέπει να σημειώσω. Για το Κέντρο Υγείας, για να βοηθήσουν κόσμο. Πολλά!.
Πριν λίγες μέρες, μου τηλεφώνησαν από ένα εκ των ειδικών σχολείων. Είχαν την σκέψη από την προηγούμενη, ιστορία. Χρειάζονταν κάποια αναγκαία πράγματα για τη βελτίωση των εγκαταστάσεων τους. Εκεί δαγκώθηκα για τα καλά. Στο τέλος της χρονιάς, ο καθένας έχει κάνει ταμείο και ξέρει τι να ξοδέψει. Στην αρχή όμως;. Με τις ανακαινίσεις και με την αγωνία, αν η νέα τουριστική χρονιά, θα πάει καλά;.
«Δεν υπόσχομαι τίποτα», απάντησα «αλλά θα προσπαθήσω». Παίρνω τηλέφωνο φίλους. Αυτό κι αυτό.
«Καλά, μάθε τι θέλουν και κάτι θα γίνει», η απάντηση.
Μαθαίνω τι περίπου θέλουν και πάω να ξαναζητήσω έκπτωση, μπας και πάρουμε όσα περισσότερα, γίνεται. Στο κατάστημα τεχνικών ειδών Φύτρος, στη Μεσαριά. Κάθομαι στο γραφείο του κ. Φύτρου και περιμένω να τελειώσει, κάποιο τηλεφώνημα. Του εξηγώ τι περίπου θέλω και για ποιόν προορίζονται. Δεν με αφήνει να τελειώσω. «Φέρε τον κατάλογο, και θα τα δώσω όλα εγώ».
«Μα… μόνο μια έκπτωση, ήρθα να ζητήσω».
«Δημήτρη », με έκοψε «όπως μου είπες, είναι για παιδιά. Θα τα δώσω όλα εγώ. Ας μου στείλουν τον κατάλογο και θα τα πάω στο σχολείο. Αλλά μην πεις το όνομά μου».
Σιγά, μην τον άκουγα κι αυτόν.
Λοιπόν, για να εξηγιόμαστε, όλοι. Αυτοί οι άνθρωποι, δεν είναι απλώς νησίδες ανθρωπιάς. Είναι ένα ρεύμα, που σιωπηλά και διακριτικά, δίνει μια πνοή συναλληλίας σε τέτοιους δύσκολους καιρούς.
Γιατί είπαμε. Πέρα από τους άπληστους και αλλοτριωμένους από το συνεχές κυνήγι του χρήματος, είναι κι εκείνοι οι πρόθυμοι και ευαίσθητοι.
Κι αν είπα-παρά τη θέλησή τους- τα ονόματά τους, είναι γιατί αποτελούν πρότυπα.
Λοιπόν, εντάξει;
Δεν είναι όλοι ίδιοι.