ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
“Πολλές φορές ,ατελείωτες φορές ,βούιζαν τα αυτιά μου από τα κακοσήμαδα σφυρίγματα των ανέμων …. των τότε θαλασσινών μου εργασιακών διαδρομών …και συνεχίζουν τώρα εις τα θηραϊκά δροσοπέζουλα μου με τους ανελέητους αερικούς ταραξίες που γροικώ στο αραξοβόλι μου ,και που δεν σταματούν οι τρεζοί να με ταράζουν ανελλιπώς από όλες τις μεριές και πιότερο από τα τσιρίγματα και τις άναρχες ,έντονες νότες και κυρίως τα άγαρμπα σκιρτήματα ,και κραξίματα του Βοριά ,του Γραίγου ,του Λεβάντε ,του ,Σορόκου ,τση οστρέλας ,του γαρμπή ,του Πουνέντε , του Μαΐστρου …..
Πολλές φορές ήκουα τον αναστεναγμό τση πόρτας (στο παπόρι εννοώ) ,του μπαρκαρίζου , που δεν νταγιαντούσε στον γάντζο να κρατηθεί ,και κλαψούριζε , εκλιπαρούσε να ασφαλιστεί ,να μανταλωθεί να αμπαρωθεί να προφυλάξει ότι κάλυπτε . Πολλές φορές τον ήκουα …τον αγέρα εννοώ τον ενοχλομπαχαλάκη …. που σουλατσάριζε από τα μισάνοιχτα φινιστρίνια στο χώρο τση δικής μας μοναξιάς ,στο θαλάμι της προσωρινής μας ξεγνοιασιάς και της μοναδικής κατά τα δικά μας ειωθότα στενόχωρης απανεμιάς μας .
Όλα αυτά σας τα αραδιάζω όσο μπορώ ποιητικά ,ναυτικά ,και ομορφοστολισμένα ,θαλασσομυρωμένα για να σας μυήσω στις ενορχηστρωμένες ζεμπεκιές της ζωής του ναυτικού, του παποριού ,τση πλώρης και τση πρύμης …Βέβαια έχω πάρα πολλές φορές ασχοληθεί και γράψει για την όμορφη ,μοναδική ερωμένη μου-μας την ξελογιάστρα θάλασσα ,και σας διαβεβαιώ ονειρικά ότι μου παραπονέθηκε και ο σκουντούφλης ανεμόδαρτης αέρας γιάντα δεν τον μνημονεύω στα γραφολοήματα μου και στις ναυτοψυχικές εξιστορήσεις.
Βέβαια δεν του ανέφερα ούτε για τον Torricelli ούτε για τον Pascal ,και το κυριότερο τα της θεωρίας και χρησιμότητας του Βαρομέτρου ,και ούτε τα του Καρτέσιου θεωρήματα ,,,Γιατί ;;Μα ζούμε στον πυθμένα ενός ωκεανού αέρα ….Και συνεχίζω γραφολοώντας ότι είναι ευαίσθητος ,είναι δυνατός ,είναι δύσκολος ,είναι απροκάλυπτος και ψυχάκιας ,αλλά έχει και ευαισθησίες πολλές ο προικισμένος ταραχοποιός της φύσης … αμέτρητες ..Και παραμιλώντας λέμε ….
Ο αγέρας έκανε αυτό ,το αερίδι του γαρμπή έκανε ρημαδιό τον μόλο ,ο σορόκος ξήλωσε τα σκέπαστρα και τις ελπίδες μας , η οστρέλα μας αποτελείωσε τα όνειρα μας Γιώργη ήλεε ο πατέρας μου για το χωράφι στο βουνό…Και συνεχίζοντας λοιπόν το γραφολόημα μου για να με γροικά ο ανεμοπαραπονιάρης ,λέω ότι το εργαλείο του Αίολου ταράζει την γαλανομάτα μας , την εξιτάρει ,την φουσκώνει, την χτυπά ανελέητα στα βράχια ,στις αμμουδιές ,στις καρδιές μας και κυρίως στα εργαλεία μας στα παπόρια μας ,στα αλμυρά μας αποκούμπια, στα θαλασσινά μας καταλύματα…
Ποιος ;;;Μα ο αέρας ,ο συνεργάτης της δουλειάς μας ,η δροσιά μας ,και ο ταραξίας της θαλασσινής αντάρας μας…Καπετάνιε ντύσου καλά γιατί λύσσαξε πάλι ο βοριάς πλησιάζοντας την Νάξο …και αναφέρομαι στην εποχή μου που οι βαργιόλες ήταν αεράτες και ξεσκέπαστες …Και που όταν φύσαγε ,έβρεχε ,χιόνιζε ,λύσσαγε ,ξήλωνε ,δεν ματαίωνες το ρεμέτζο ,και δεν ήλεες το βάφομε αύριο γιατί τώρα βρέχει….Με εννοήσατε τι εννοώ για τα βρεχάμενα της ψυχής μου ;; Ιεροτελεστία και εγχείρηση υψηλής ραπτικής εγένετο σε κάθε προσέγγιση στα ξάνεμα λιμάνια μας… Σου έπαιρνε τον σκούφο ,σου ξερίζωνε τα μαλλιά ,σου πάγωνε τα χέρια ,και σου μίκραινε τα όμορφα ματάκια ο σκανταλιάρης ο άνεμος …για αυτόν παρλαπιπίζω ο ναυτασθενής για αυτό τον ερωτιάρη γραφολοώ …
Και να σας πω ;δεν είναι ερευνητέο το γιατί τον γραφοπένιασα τον γραίγο ,τον γαρμπή ,τον ζόρικο πουνέντε και τον όμοιο μου τον σιρόκο ,απλά τον ξεμπρόστιασα στα μάτια σας για να νοιώσετε όπως και εγώ την διπλή του ιδιότητα …δηλαδή και της δροσιάς ,αλλά και της ναυτικής σφαλιάρας πιότερο …Αυτό είναι το αερικό , και για αυτό αμόλησα στην πένα μου σιρόπια ,και πικροχολή να μπλάξει να απλωθεί ,να σας ακουμπήσει να με –μας νοιώσετε παράξενες ,θεότρεζες μου ομορφιές…Καλό μπάρκο ,καλό ταξίδι παντού και όμορφααααα…”.