“Ο ΘΕΟΣ, ΤΑ ΦΑΝΑΡΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ…” – ΣΥΝΕΧΕΙΑ

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ

 

 

 

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ

“Ο Θεός…, τα φανάρια και η αναμέτρηση… Ήρθε η ώρα για τη συνέχεια… 21 Δεκεμβρίου 2016… Από τότε είχαμε να αρμενίσομε αγκαλιά και να θαλασσοπορευτούμε… Άθροισμα…; Ένας χρόνος και κάτι ντης παραπάνω… Ήταν κάτι που ξεσπόριαζε στης θύμησης μου το δισάκι… και ο αθεράπευτος νόμιζα πως ήταν χθες… Ερωτοτροπώντας αχνιστά.., θαλασσινά.., ανεμοχαϊδευτικά… συνεχίζω την εξιστόρηση…

Ήταν ένα ταξίδι, για την ακρίβεια το πρώτο μου ταξίδι… 19/12/1977, με το ΜΙΑΟΥΛΗΣ… πριν 40 ολάκερα χρόνια, για την άγονη γραμμή.., ένα ταξίδι, το πρώτο μου ως ανθυποπλοιαρχεύων… που ξεκίνησε με άοκνη επιμονή και δύναμη… με αντοχή μοναδική… Κουραστικό μεν, αλλά, διδακτικό… και προφανώς για το παντεσπάνι της φαμίλιας μου… και αναμφισβήτητα εποικοδομητικό για την μετέπειτα σταδιοδρομία μου.

Και προευπρεπίζοντας το γραφολάλημα μου, πριν ένα χρόνο ανέφερα το ταξίδι μου από Νήσιρο για Τήλο… Συνεχίζοντας τώρα με αναχώρηση από Τήλο για Σύμη… Για ένα νησί με μοναδική ομορφιά και σεμνή πολύχρωμη αρχοντιά… θα σας αφήσω να ονειρευτείτε ξέγνοιαστα ταξιδεύοντας μαζί μου… Και ασθμαίνοντας επανερχόμενος σας ερωτογαργαλίζω αγαπημένοι μου, ονειρευτήκατε..; Καθρεπτο-κοιταχτήκατε…; Γραβατο-ομορφύνατε..; Απαντώντας εγώ για σας, γλαροπούλια μου, βροντο-κραυγάζω… «Ναι… ναι… γενήκαμε ονειροπόλοι…!» Και ονειρευτήκατε… και αναπολήσατε.. και λαλακάτε… την ζωγραφιά της να απολαύσετε όσο μπορείτε τη γραφικότητά της… Το διαισθάνομαι… το νοιώθω και εγκεφαλικά ξανανιώνω…

Ίσα-ίσα, λοιπόν, που έφεγγε…, ίσα-ίσα που οι κρημνώδεις ανταύγειες της δύσης εμπλούτιζαν την πανδαισία της μοναδικής αρχοντικής νησιώτικης αρχιτεκτονικής καλλιτεχνίας του λιμανιού…. Για την Σ Υ Μ Η πάντα γράφω… Πλαγιοδετήσαμε χωρίς δυσκολίες στην προβλήτα του λιμανιού… παραμιλούσα από την παραδοσιακή αρχιτεκτονική ευταξία… Παραδόθηκα…! Τρεζάθηκα… Από-επιβίβαση επιβατών από την παπορίσια σκάλα της τότε εποχής, με τα καλούδια τους στα χέρια οι επιβάτες… με τις πελώριες αγκαλιές των συγγενών…, τα δάκρυα χαράς…, τις φωνές του καλωσορίσματος…! Ήταν μια ποικιλόμορφη πανδαισία μουσικο-πονεμένη… Υπήρχαν και πολλοί καλοφορεμένοι επιβάτες… από εκείνους τους ξενιτεμένους της τότε εποχής και δη μετανάστες Αμερικαναθρεμμένοι… Ήταν η προτίμηση των Δωδεκανησίων της τότε άψιλης εποχής… Να και η μεταφορά ενός τετράτροχου, λοιπόν, με την μπίγα από την πλώρη… μαζί με εμπορεύματα… ως συνήθως για τους ετοιμοπόλεμους ακρίτες μας…

Κα με εννοήσατε…; Σ Υ Μ Η εδώ…

Η σωματική μας ακαταστασία συνεχιζόταν… Το ξενύχτι είχε γίνει ένα μαρτύριο… Το μαλλί μας έτοιμο για τη νυφική διαδικασία της φωτογράφησης… Τα ενδυματολογικά μας εφόδια προς το τέλος τους… Η ναυτική μου επινόηση επέλεξε κατωφόρια, πανωφόρια, καλτσοφόρια σε ένα κουβά με ολίγη χλωρίνη και ολίγο σαπουνάκι δια την καθιερωμένη επεξεργασία… Με κατανοήσατε ή μήπως επιμένετε διευκρινιστικά να αμαυρώσω την ομορφιά της εξιστόρησης μου…;

Αποπλέομε για Ρόδο… Τί βάρδιες…, τί μαθήματα…, τί ενημερώσεις…, τί κουβέντες…, τί φαγητό…; Στην καμπίνα για λίγο ύπνο… και τα όνειρα παραμάσχαλα σε λαδόκολλα για τις ελάχιστες στιγμές απόλυτης μοναξιάς… Βιβλία και έργα μοναδικής άγριας ομορφιάς, ατελείωτα… Κάποια στιγμή ήρθαν να με ξυπνήσουν και νόμιζα ότι ήταν η μάνα μoυ…, που με ξύπναγε να πάμε για τρύγο… Δεν ήξερα που βρισκόμουν από την κούραση…, ποιος ήμουν και που αρμένιζα… Δεν είχα σχεδόν κοιμηθεί…, δεν είχα ξαποστάσει…, δεν είχα αποχωριστεί τα καλτσοφόρια μου καθόλου…

Απίστευτα και όμως αληθινά τα της εξιστόρησης… αληθινότατα… Και για ζεστό νερό προς τέρψη του σωματικού μας καλλιτεχνήματος… άστα να βαδίσουν…, άστα να ακολουθήσουν της εποχής τις συνήθειες… Ο καλλωπισμός μας…; Από τας διαθέσεις των μηχανο-συντρόφων εξαρτώντο… Λεπτομέρειες…; Δεν υπήρχε περίσσευμα για αυτά την τότε εποχή δισάκι…

Πλησιάζαμε την Ρόδο και σε ετοιμότητα κατάπλου… Έβλεπα εάν έβλεπα με τα γαλαζοκόκκινα ματάκια μου… φώτα χαμηλά…, φώτα έντονα…, φως ιλαρών… τα φώτα στην προβλήτα… πλησιάζοντας έβλεπα… οι προσπάθειες για πρόσδεση δύσκολες και τελικά, όπως έλεγε και ο καπετάν Παναγής Παπαδάτος, ευοδώθηκαν αι προσπάθειες μας νέοι μου… Η ίδια διαδικασία…, στο ίδιο έργο θεατές με επιβάτες…, καλούδια…, φιλιά…, αγκαλιές και μποδοσίδια… έντεκα και κάτι η ώρα και αναχώρηση για Καστελόριζο…

Ήταν ταξίδι μακρινό…, ήταν ταξίδι για ξεκούραση του πλοιάρχου μας και των υπολοίπων του υπουργικού συμβουλίου… εμείς…, «ο εγώ»… ήταν η εισαγωγή μου στο πρώτο έτος της ενάρετου σταδιοδρομίας μου… Κοιμήθηκα αληθινά σαράντα δυο λεπτά (42’…!) Απίστευτο και όμως πολύ αληθινό… 42 ολόκληρα λεπτά… Και μετά στην γέφυρα συνεπικουρούμενος από συνάδελφο για την φυλακή μου, για περισσότερη ενημέρωση… για απορίες μου και όπως έχω προαναφέρει χωρίς RANTAR…! H αναμέτρηση σε όλο της το μεγαλείο… αναγνωρίζοντας εμπειρικά πάντα τους φανούς απέναντι της φίλης Τουρκίας… αρμενίζοντας πελαγίσια, βουτώντας έντονα αλλά ναυτικά την πλώρης μας συνεχίζαμε το ταξίδι μας για το Καστελόριζο… παρακαλώντας να περάσει η ώρα να αφεθώ εις τις αγκάλες του Μορφέα και καλλιτεχνισμένος σωματο-ενδυματολογικά όταν εγερθώ ξημερώματα να δω και να αποτυπώσω εγκεφαλικά την όλη διαδικασία της προσέγγισης μας στο γραφικό…, αλλά δύσκολο λιμάνι του Καστελόριζου…

Ξημέρωνε και μου βροντήξανε την πόρτα της σουίτας μου… Είχαμε πλησιάσει τα πρώτα μικρά νησάκια της περιοχής… Ήταν πρώτη φορά που πήγαινα εκεί… Ήταν κάτι πολύ όμορφο… κάτι ξεχωριστό από τα κυκλαδονήσια που γνώριζα… περισσότερο πράσινο, διαφορετική αρχιτεκτονική… Κάτι ξεχωριστό… απέναντι ένα ωραίο λιμάνι της Τουρκίας που εξυπηρετούσε τους λιγοστούς ακρίτες… Έχοντας αγαστή σχέση και καλή εμπορική επικοινωνία… Ήμουν στην Γέφυρα σιωπηλός…, ομορφοχτενισμένος… και προσπαθούσα να αποτυπώσω τα των χειρισμών και την όλη διαδικασία για την αγκυροβολιά του ΜΙΑΟΥΛΗ… βάρκες στην σκάλα για την από-επιβίβαση επιβατών και εμπορευμάτων και βεβαίως απολάμβανα τις φιλοφρονήσεις των λιγοστών αρχόντων προς το πλήρωμα του καραβιού… για την εξυπηρέτηση του νησιού…! Υπήρχε, όπως έχω γράψει και άλλη φορά, πάντα μεταξύ νησιωτών και πληρωμάτων μια πολύ ανθρώπινη και αληθινή επικοινωνία…

Αναχωρήσαμε για τον ανήφορο της δύσκολης επιστροφής μας με προσεγγίσεις στα ίδια νησιά, τις ίδιες πατρίδες, προσπαθώντας να προκάνομε την μέρα των Χριστουγέννων να είμαστε στα σπιτικά μας, με τους ανθρώπους μας… αλλά και για να προκάνουμε για πολλά, πολλά ακόμη πράματα… Μα πιο πολύ για μια ζεστή αγκαλιά… με πολλά φιλάκια και λίγο χτένισμα…! Ευχόμουν…, προσευχόμουν ευλαβικά να προκάνομε να αφιχθώμεν εις τον λιμένα εκκίνησης μας, τον Πειραιά, και να εναγκαλισθούμε με τα προσφιλή μας πρόσωπα… ΑΛΛΑ… δεν θέλω να σας μεταφέρω τα της επανόδου μας και της θαλασσινής μας διαδρομής, διότι οι απαρτίζοντες την νομική κοινότητα και δη την ναυτική θα αποσβολωθούν απορημένοι… Σας αναφέρω μόνο ότι μετά την Αστυπάλαια και πλησιάζοντας την μοναδική Αμοργό, κτυπούσαν οι καμπάνες…! Ήταν Χριστούγεννα… Τα πρώτα μου Χριστούγεννα εν πλω… Που να ήξερα τότε πόσα ακόμη θα ακολουθήσουν…

Η όλη κακοθαλασσινή μου διαδρομή ήταν και θα παραμείνει το πρώτο μου δυσκολοδιάβαστο βιβλίο… και αναμφίβολα η δύσκολη, μοναδική και ανεπανάληπτη τελετή μύησης της εισόδου μου στα δύσκολα…, αλλά και τα μεγαλειώδη μονοπάτια της επαγγελματικής μου ανέλιξης… Και δεν αναφέρομαι βέβαια από θέμα αξιωμάτων και φιόγκων… για να προκάνω τους φιογκοτεχνίτες συμπολίτες μου… αλλά όμορφων περιπετειών… που η στεριά δεν έχει ποτέ γνωρίσει…! Δεν κοκορεύομαι…, δεν ουρανώνομαι…, δεν ονειρεύομαι…, δεν επισκιάζω το… ουδείς, ουδεμία, ουδέν… Δεν είμαι πολυπράγμων διανοητής… Δεν είμαι πολυξερίδης… Είμαι, ήμουν και θα παραμείνω ταξιδευτής…! Επικίνδυνα ερωτευμένος ναυτικά με τα θαλασσοκτυπημένα μου καλούδια…! Καλοτάξιδοι από καρδιάς σε όλους τους εραστές της θαλασσινής τέχνης και της γλυκιάς αλμύρας… Και μη αναφωνήσετε… «Αχ καπετάνιε μου, φιλοσοφείς… και μας κάνεις να ονειρευόμαστε με πολύχρωμα όνειρα…!»

Απλά να ξέρετε φίλοι μου ότι ένα ωραίο απόφθεγμα στο στόμα ενός ανόητου είναι σαν ένα χορευτικό βήμα που προσπαθεί να κάνει ένας κουτσός… και βασανίζει την μουσική και βασανίζεται σωματικά και ο ίδιος… Εγώ, ο αδαής, απορημένοι μου εξανίσταμαι για πολλούς και πολλά… Για φίλους αναφέρομαι πάντα… γιατί από Φ… αρχίζει και το άλλο…

Σας αγαπώ και σας σκέπτομαι… Και παρακαλώ εγκαρδίως τον ύψιστο να δίνει και να βοηθά τους αγαπημένους μου συμπαραστάτες και γραφοβοηθούς της γραφοτρελικής μου διαδρομής και τους θεμελιακούς μου παρουσιαστές αναφανδόν… Σας αγαπώ ναυτικά…, πυργιανά…, σαντορινιά… και κυρίως πλοιαρχικά… αγαπημένα μου θεόσταλτα όνειρα… ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ…

Και μη με ρωτήσετε σε ποια γωνιά του δισακιού μου ήταν και είναι δισακιασμένες οι λεξούλες, ζαχαρωμένες με νόημα που απεικονίζουν το συναισθηματικό ανθοπωλείο μου… Γιατί θα αναφωνήσω με πολύ αγάπη… Τους έλειψα και μου λείψανε πολύ και θα μου λείψουν ορισμένοι για πάντα… Αγαπώ και φλυαρώ…, το γνωρίζω και το πράττω ανελλιπώς…! Δεν ενοχλώ όμως, εεε…;;;; ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΙ… αγαπημένοι μου μελετητές…”

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *