ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
“ΛΙΜΑΝΙ ΚΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ!”
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
Είναι οι αναμνήσεις μου ομορφιές είναι στολίδια για τις οργιόλουστες σκέψεις όλων μας…, είναι μοναδικά απομεινάρια της εποχής μας φίλοι μου… Και αυτές οι περιπέτειες είναι ο σύνδεσμος της ψυχικής μας επικοινωνίας τώρα πια … σε κάθε συνάντηση μας… η κάθε κουβέντα, η κάθε ματιά είναι μια ολόκληρη σελίδα ζωής και ομορφιάς. Βέβαια αυτές οι απρόοπτες συναντήσεις μπορεί και πρέπει να γίνονται πιο τακτικά. Η επικοινωνία μας και η απόσταση έχουν γίνει μια αναπνοή. Συμφωνείς Μάρκο; Αναμένω και συνεχίζω τα αληθινά μου όνειρα.
Ήταν κάποια χειμωνιάτικη μέρα του 1999…, στο ΕΞΠΡΕΣ ΟΛΥΜΠΙΑ. Ο καιρός Γαρμπής φρέσκος αλλά υποφερτός και το ταξίδι ήταν το συνηθισμένο της εποχής Πάρο – Νάξο – Ίο – Σαντορίνη …. Φθάσαμε στον Αθηνιό το πρωί, καθυστερημένοι και θαλασσοδαρμένοι. Η αναχώρηση άμεση με όλα τα καλούδια του Γαρμπή, με πλήρωμα ειδικών αποστολών της εποχής μου – μας. Απόεπιβίβαση επιβατών και οχημάτων για κινηματογραφική ταινία και βεβαίως – βεβαίως για κάποιο βραβείο, θα ήταν μοναδική.
Επιβάτης για Ίο ο εποπτεύων τας περιοχάς, με εντολή ψήφων και λαού, ευτραφής, ανδροπρεπής και αθυρόστομος, ενάρετος και πρώην αξιόλογος μπαρουτομηχανοκαπνιστής . Σκοπός του ταξιδιού του να ναυτοκουβεντιάσομε σχετικά με την όλη λειτουργικότητα του λιμανιού… και όχι μόνο.. Γιατί; Μα πολύ απλά, επειδή τον είχα οργιοστολίσει γράφοντας τον ναυτοσαντορινιό μας καημό τότε στο περιοδικό «Εφοπλιστής» για τα χρόνια προβλήματα του Αθηνιού. Πόσα χρόνια αλήθεια πρέπει να περάσουν ακόμη… άραγε; .
“ΛΙΜΑΝΙ ΚΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ!”
Είχα γράψει συγκεκριμένα: «Άρχοντα, ΛΙΜΑΝΙ και ας είναι και στον Προφήτη Ηλία, επιτέλους…!!» Βέβαια, όλα αυτά τα συναρμολόγησα μετά από χρόνια και διαπίστωσα ότι τίποτα δεν άλλαξε…, μα τίποτα … απλά οι τότε συνομιλητές μου ενηλικιώθηκαν, όπως και γω…, άσπρισαν τα μαλάκια τους, (τα δικά μου μαλάκια έπεσαν… προτίμησαν την φυγή από την προδοσία!), ψήλωσαν σαν κυπαρισόπουλα και έγινε το κεφάλι τους όπως το δικό μου, μια καλοφτιαγμένη τσιμεντοκονία και που ονειρικά αποκαταστάθηκαν πολιτικά και ορθώς έπραξαν… ήταν όνειρο ζωής τους… ήταν, ήταν, ήταν…. Τελικά όμως, ποιος φταίει για το μεγάλο τίποτα; ΚΑ… ΜΑ ΠΡΩΤΟΣ ΕΓΩ! ΕΓΩ που ονειρεύτηκα, ανακατεύτηκα και πολιτεύτηκα… και πίστεψα, εκτός των άλλων, ότι θα κάνει ξαστεριά και ότι δεν θα ξαναματακάνουν Πάσχα και Πρωτοχρονιά οι συνάδελφοι μου στον Κολούμπο…! Και μη μου παραπονεθείτε ότι δεν καταλαβαίνετε γιατί θα τρεζαθώ.
Αναχωρήσαμε για την Ίο με τον επιβαίνοντα φίλο μας.. όμως δεν πρόκαμε… δεν.. δεν.. δεν μιλήσαμε… Ένα μειδίαμα έντονης στομαχικής δυσφορίας από τον πάσχοντα συνοδοιπόρο ταξιδιώτη φίλο μας, τον απομάκρυνε από τον στόχο του. Που έφθασε; Πολύ κοντά στην πηγή, αλλά δε ήπιε στάλα – πράμα… Γιάντα; Mα πολύ απλά απέβαλε και ορθώς ενδείκνυται τις βραδινές τροφικές του απολαύσεις, λόγω έντονου κυματισμού και θαλασσινής αταξίας, και ως εκ τούτου δεν έφτασε ποτέ εις το θαλασσινό κοινοβούλιο (δηλ. την Γέφυρα του πλοίου).
Βέβαια, η όλη χορευτική επίδειξη του πλοίου, με ενορχηστρωτή τον θυμωμένο Γαρμπή, ήταν και το γνωρίζει ο παθών, σκηνοθεσία και σενάριο του καπετάνιου του πλοίου… κοινώς δικό μου. Γιατί; Μα έπρεπε… ήταν ένας αποτελεσματικός τρόπος για να επανέλθει νοερώς εις την τότε επιτυχή ναυτική του διαδρομή, η οποία ήταν δύσκολη, αλλά το κυριότερο, για να θυμηθεί, συνυπηρετώντας εις το E/Γ ΟΙΑ και ερχόμενοι δρομολόγιο προς Σαντορίνη, που κάναμε προσαιγιάλωση για την απο-επιβίβαση των επιβατών το 1972….! Τί σου θυμίζω φίλε μου…! Απλά ο καημός μας έγινε αναστεναγμός και δυστυχώς συνεχίζεται… Όταν πλησιάζαμε την Ίο, με κοίταξε και μου είπε χαμογελώντας: «Στο επόμενο ταξίδι θα τα πούμε… καλή συνέχεια.. ναυτοδιάολε!»
Βέβαια, όλο αυτό το όμορφο περιστατικό το διηγείται και ο ίδιος… με γλαφυρότητα και ομορφιά… Διδαχή…., περισσότερη φροντίδα στους θαλασσοπορούντες, αλλά το κυριότερο, στους πάσχοντες και εμπλεκομένους με την στεριανή υποδοχή στα λιμάνια μας, που απαραιτήτως χρειάζονται τουλάχιστον σεβασμό και ενημέρωση…
Γιατί το γράφω αυτό το ανιαρό ψυχοναυτογράφημα μου..; Απλά… γιατί ο αποδέκτης των επισημάνσεων μου και προβληματισμών μου τα τελευταία χρόνια, που παρεμπιπτόντως, εγγράφως έχω ζητήσει, ειλικρινώς…, με ξέχασε..! Ευτυχώς, προ ολίγων ωρών με πληροφόρησαν ότι θα στρωθεί η τράπεζα για να συζητηθεί εάν υπάρχει… (..υπάρχει;;) κάποια λύση για τα προαναφερόμενα. Πότε ;;; Κα άμε ρώτα τρεζέ… Και γιατί πρέπει να γίνει η συνάντηση; Επιβάλλεται… πριν την επέμβαση «by bass» της τραυματισμένης προβλήτας τώρα, αλλά ως «ΑΜΕΑ» από κατασκευής (!), να γνωρίσομε τον γιατρό – μελετητή των ατάκτως ειρημένων μωλοβραχιόνων της κεντρικής λιμενικής μας υποδομής – υποδοχής. Να βρεθούμε όλοι οι στεριανοπολιτικοναυτοκρατούντες να τα πούμε… μήπως και… ανθίσουν οι καπαριές και οι μπανανιές! Κα, δεν ματαλέω πράμα.., αλλά, όταν γίνει η μάζωξη, παρακαλώ ο καθείς από εμάς να έχει το δισάκι του στον ώμο… με όλα του τα εργαλεία… καταλάβατεεεεεε..;; Κα, γροικάς ηντά πα…;; Περιμένω – αναμένω.. Ήντα;; Nα γνωρίσω τον γιατρό – μελετητή, με όλη την επιστημονική του πραμάτεια στο δισάκι του.
Σας αγαπώ αληθινά… και να σας υπενθυμίσω ότι η πιο όμορφη θάλασσα… είναι αυτή πού δεν την αρμενίσαμε ακόμη… Επίσης, ότι πιο όμορφο θα’ θελα να πω… δεν το είπα ακόμη…..! ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΙ… και όνειρα γλυκά….