ΝΕΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΡΗΞΗ ΤΟΥ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟΥ ΤΗΣ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΣΤΟΥΡΤ ΜΑΝΝΙΝΓΚ

 

 

Για πολλά χρόνια, η μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης αποτελούσε μεγάλο μυστήριο για τους επιστήμονες. Το γεγονός πως τροφοδότησε τις εικασίες για τον θρύλο της χαμένης Ατλαντίδας, με βάση τους διαλόγους του Πλάτωνα,  Τίμαιος και Κριτίας, όξυνε το ενδιαφέρον. Επίσης, πολλοί θεώρησαν πως κατέστρεψε τον Μινωικό πολιτισμό.

Ψυχραιμότερες προσεγγίσεις όμως, υποστήριξαν πως ο μέγας φιλόσοφος, χρησιμοποίησε τον απόηχο ενός υπαρκτού γεγονότος (της έκρηξης), δίνοντάς του διαστάσεις, για να αφηγηθεί διδακτικά τα αποτελέσματα της ανθρώπινης αλλαζονείας. Επίσης, ο Μινωικός πολιτισμός κατέρρευσε περίπου το 1450 π.Χ, με την εισβολή των Μυκηναίων στην Κρήτη.

 

Το 2.000, ένας μεταπτυχιακός φοιτητής του Πανεπιστημίου του Άαρχους της Δανίας, ανακάλυψε απολιθωμένο κλαδί ελιάς στην καλντέρα και ο Καθηγητής του (επίμονος μελετητής του Ηφαιστείου της Σαντορίνης) Βάλτερ Φρίντριχ, προχώρησε σε μια άλλη χρονομέτρηση. (Λίγο αργότερα, (το 2007) ο Φρίντριχ μαζί με τον αρχαιολόγο (ιερέα σήμερα) Νικόλαο Σιγάλα ανακάλυψαν ένα ακόμα κλαδί, με μήκος δύο μέτρα και διάμετρο 25 εκατοστά, όπου οι αρχικοί ιστοί είχαν μεταβληθεί σε ενώσεις πυριτίου, διατηρώντας σχεδόν άθικτη τη δομή του).

Με βάση τους δακτυλίους ανάπτυξης της ελιάς (κάθε χρόνο, τα δενδρώδη, αποκτούν έναν δακτύλιο στον κορμό τους) απευθύνθηκε στο εργαστήριο Δενδροχρονολόγησης του πανεπιστημίου της Χαϊλδεμβέργης που είχε επικεφαλής τον ΚαθηγητήΧάνς Χάινεμάγιερ . Εκεί, με αντικείμενο έρευνας τον άνθρακα 14, προέβη στη νέα πιστότερη τοποθέτηση ενός νέου “Χρονόσημου”. Σύμφωνα με τον Φρίντριχ, η έκρηξη (η μεγαλύτερη που γνώρισε το ανθρώπινο είδος) έγινε το 1613 π.Χ με απο απόκλιση + ή – 13 χρόνια που είναι το εύρος λάθους. Η ανακοίνωση μάλιστα, είχε γίνει κεντρικό πρωτοσέλιδο στο πλέον έγκριτο επιστημονικό περιοδικό  Science.

Όμως ο -επίσης επίμονος ερευνητής του ηφαιστείου- Στουρτ Μάννινγκ, καθηγητής Τεχνών και Επιστημών στην Κλασική Αρχαιολογία στο Κολλέγιο Τεχνών και Επιστημών του Πανεπιστημίου Cornell, ΄’εκανε μια νέα επιστημονική ανακοίνωση. Βασική παράμετρος, είναι πως σε μια ηφαιστειακή έκρηξη εκλύεται μεγάλη ποσότητα Διοξειδίου του Άνθρακα, που ενδεχομένως επηρρέασε την ακρίβεια μέτρησης του Άνυρακα 14.

Έτσι συνέλλεξε ευρήματα από το Αιγαίο, την Δυτική Τουρκία και την Αίγυπτο και στο Δενδροχρονολογικό εργαστήριο του Cornell ( Cornell Tree-Ring Laboratory) χρονολογήθηκαν, αλλάζοντας τα δεδομένα. Στη μελέτη του με τίτλο: “Second Intermediate Period Date for the Thera (Santorini) Eruption and Historical Implications,” – «Δεύτερη ενδιάμεση περίοδος για την έκρηξη της Θήρας (Σαντορίνη) και τις ιστορικές επιπτώσεις», υποστηρίζει πως η πιο πιθανή ημερομηνία για την έκρηξη του ηφαιστείου στη Σαντορίνη είναι κάπου μεταξύ 1609 και 1560 π.Χ.

Αυτό σημαίνει ότι στην πραγματικότητα συνέβη κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Ενδιάμεσης Περιόδου της Αιγύπτου, όταν οι Υκσώς, Χανανικής καταγωγής, πολεμικός λαός έλεγχαν την Κάτω Αίγυπτο. Χωρίς βέβαια να είναι κι αυτό απολύτως εξακριβωμένο.

Σύμφωνα με τον Μάννινγκ , η εργασία του οποίου κάνει το γύρο του κόσμου αυτό το διάστημα:

“Οι πιο εύλογες ημερομηνίες για την έκρηξη βρέθηκαν μεταξύ περίπου 1609-1560 π.Χ. (95,4% πιθανότητα) ή μεταξύ περίπου 1606-1589 π.Χ. (68,3% πιθανότητα).

Το νέο χρονοδιάγραμμα ενσωματώνει απρόσκοπτα τους πολιτισμούς της ανατολικής Μεσογείου, ακόμη και αποκλείοντας πολλές δευτερεύουσες θεωρίες, όπως η ιδέα ότι η έκρηξη της Θήρας ήταν υπεύθυνη για τον αφανισμό των μινωικών ανακτόρων στην ακτή της Κρήτης, όπως πρότεινε ο Σπυρίδων Μαρινάτος, ο πρώτος ανασκαφέας Ακρωτηρίου”, αναφέρει το natureworldnews.