ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
“ΑΝΘΡΩΠΟΣ…ΘΑΛΑΣΣΑ…ΕΡΓΑΣΙΑ…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ, Τ. ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
Θωρώ, πονώ ,γραφολογώ και συλλογιέμαι πολλά σημαντικά και ακριβοθώρητα. Από τις τρείς λέξεις αυτές γράφονται τρία βιβλία εκπέμποντας θεόρατες μοναδικές αναλαμπές…Που η κάθε μια, είναι μια ψυχική ανάταση με λούλουδα σπαρμένη… ΒΑΡΙΕΣ έγνοιες και ένοιες …Ανάλαφρα , σεμνά ,αναλύοντας τα ,την σκυτάλη παίρνει ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ….«Ως χαρίεις άνθρωπος εάν άνθρωπος ή »….
Τι ωραίο πράγμα είναι ο άνθρωπος ,όταν είναι άνθρωπος…Αυτό είμαστε ,αυτό ζήσαμε ,αυτό προσπαθούμε και πρέπει να διατηρήσουμε…Γιατί ;; διότι τον άνθρωπο δεν πρέπει να το κρίνουμε μόνο από τον τρόπο που ομιλεί ,αλλά κυρίως από τον τρόπο που εκκωφαντικά σωπαίνει , ενεργεί και αναμένει…ΝΑΙ Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΑΡΕΤΗ ,ΕΙΝΑΙ ΧΡΥΣΟΣ…Και συμφωνώντας με τα του Γκαίτε που ήλεε , ότι το ταλέντο του ανθρώπου αναπτύσσεται μέσα στην μόνωσίν, ο χαρακτήρας του όμως σχηματίζεται μέσα από τις τρικυμίες της ζωής….και μελετώντας τις χρυσές και αναλλοίωτες γραφές αλίευσα τα του Ουγκώ….ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι…Ί
δια σκιά πριν , η Ίδια σάρκα τώρα , η ίδια σκόνη μετά…Σας γροικώ απρόσεκτοι ,και σας κρυφακούω που ψαλουδιέστε λέγοντας συνοφρυωμένοι ..τι λέει πάλι ο ελαφροπετρίτης ,τι γραφολέει πάλι ο γερό θαλασσινός …Λέω ότι είμαστε πλάσματα του εαυτού μας και ότι ως άνθρωποι πιστεύουμε αυτό που επιθυμούμε ….Αντιρρήσεις;;..Δεν θέλω και δεν πρέπει να υπάρχουν βαριο αναστεναγμοί από τις φιλοσοφικές μου ( άκου φιλόσοφος ) πινελιές , που ατάκτως γραφολόησα και σας μοστράρω….απλά θωρώ πονώ και γράφω για τον άνθρωπο που πολλοί ,πολλές φορές γκρεμίζουν με τον χαρακτήρα τους ότι χτίζουν με το μυαλό τους ..
Αναρωτώμενος σας λέω μια μικρή ξερολιθιά γκρέμισα ,αλήθεια λιγουλάκι στην αμπασά γκρέμισα …Γιατί ;;;Μα πρόκαναν και με γέλασαν μια φορά ,και ήταν ντροπή δική τους, γιατί στην δεύτερη φορά εάν δεν είχα την φουρμέλα ,την σφεντόνα και τση ξόβεργες θα ήταν ντροπή δική μου.. ΤΩΡΑ ΜΕ ΝΟΙΩΣΑΤΕ;;;… Επιμένω και ας ραβδιστώ ανηλεώς ,επιμένω και ας θεωρηθώ παθιασμένος , επιμένω και θα επιμένω όσο γραφολοώ και πλάθω μελιτίνια και υγιώς πνευματικώς συμπεριφέρομαι…ΤΙ;; Μα για την επιμονή μου ότι η θάλασσα είναι σαν μια μάνα που στην αγκαλιά της ,στον κόρφο της ξεχνά κανείς τα πάντα ,στο χάδι της εξαλείφονται όλες οι σκονισμένες σκέψεις και οι αναστεναγμοί .
Και ναι καθαρίζει όλα τα ανθρώπινα δεινά …..ΟΛΑ….αγκαλιάζοντας τον ΑΝΘΡΩΠΟ με σιγουριά….Και μη λησμονάτε γλυκοί μου ταξιδευτές , ότι η ήσυχη θάλασσα μοιάζει με τον άνθρωπο ,που εξωτερικά φαίνεται γαλήνιος ,ενώ μέσα του κραδαίνετε ο κόσμος του πόνου και της καταχνιάς ,…ΑΧ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ …των συναισθημάτων ,των αναμνήσεων και των προσδοκιών…
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Η ΘΑΛΑΣΣΑ με αγκαλιά την ΕΡΓΑΣΙΑ ….Δεν θέλω να θεωρηθώ τρελός ,γραφικός (Βραβεύτηκα) και απρόσιτος ( με θεωρούνε) ,σας ομολογώ εγκάρδια και αληθινά φανατικά επιμένοντας ότι η τρέλα μου με την πλανεύτρα ερωμένη δεν είναι τυχαία ,δεν άναψε γαλαζοασπρουλιάρικο φως και μπήκα …ΟΧΙ…ΟΧΙ …ΟΧΙ…Είναι για όλους μας μια ανάσα ,μια συντροφιά ,μια αγκαλιά ,και ένα δύσκολο αλλά προσοδοφόρο εργασιακό αποκούμπι που εάν το αντέξεις ΖΕΙΣ μοναδικά βλέποντας και ακούγοντας τον ερωτικό παφλασμό των κυμάτων ….. που τις τα λες συνεχίζω όλα και τα κατευοδώνει ,τα εξαερίζει ακολουθώντας τα γλαρόνια που δεν τα ξανασυναντάς ,εξαερίζονται…
Και τελειώνοντας τις άκρως φιλόσοφέ γραφολοήσεις μου ,θα λαλακούσα διακαώς να ολοκληρώσω τούτο δα το ψυχοχάρτι αναλύοντας και συνδυάζοντας τον άνθρωπο, την θάλασσα με την εργασία που είναι νόμος ,είναι προσευχή ,είναι έλεγχος , είναι το της ζωής μας εργαλείο ,είναι το μυστικό της επιτυχίας ,είναι μια απόλαυση…ΕΙΝΑΙ…Και το μοναδικό;;;ότι η τίμια δουλειά έχει όμορφα πρόσωπα ,και πιότερο ξεκούραση ψυχική όταν εργαζόμαστε και αναμφίβολα ,χωρίς να ξεχνιόμαστε όλα αποκτώνται εργασιακά μοχθώντας και ιδρώνοντας .
Και συναθροίζοντας τα προγραφέντα, και αυτά που ζει κανείς στην θάλασσα , διευθύνοντας όχι ορχήστρα ,αλλά ανθρώπινες θαλασσινές ψυχές με προσοχή ,ναυτοσύνη και σύνεση εύχομαι να το ζήσουνε όλοι που την ζουν…και το κυριότερο μας άνδρωσε ,μας έζησε και ζει πολλούς …ΑΥΤΟ ΕΞΙΣΤΟΡΩ…και εάν γράφοντας λανθάνω άθελα μου ,αξίζω την επιείκεια σας ..Γιατί ;; Πολύ απλά η επιείκεια είναι το φως που φωτίζει τις μεγάλες ψυχές …Εγώ δεν είμαι μεγάλη ψυχή ,είμαι όμως θηραϊκής προέλευσης παιδί…και αυτό το είπε ο ΟΥΓΚΩ , όχι εγώ το ελαφροπέτρινο , φαβατένιο σπουργιτάκι ….ΑΝΘΡΩΠΟΣ , ΘΑΛΑΣΣΑ ΕΡΓΑΣΙΑ…”.