Κια το σκιερό μου τραπεζάκι, πάντα στη διάθεσή μου. Και μαθαίνω, πως την κλείνουν. Μια από τις 10 καλύτερες καντίνες του κόσμου (από τον διεθνή τύπο, η αποδελτίωση). Γιατί (μαθαίνω πάλι) είχε 2 τουαλέτες). Δηλαδή με άλλα λόγια έπρεπε όλοι να ουρούν στη θάλασσα, και να το βρίσκουν στο αλάτι.
Δεν λείπει σε μένα μόνο. Λείπει στο Καμάρι. Η Καμάρα φτώχυνε. Στέγνωσε από την ωραία μουσική και τη δροσεράδα της. Κάποιοι από τους ταπεινούς, συνηθισμένους, λέμε να το παλέψουμε. Θέλω τη δροσιά, την αισθητική, την ποιότητα και την ευγένεια των ανθρώπων της, που να πάρει!. Τη νοσταλγώ.
Δεν είναι καντίνα. Είναι έμβλημα του Καμαριού. Κρατήστε την.