Και ο Όσκαρ Γουάιλντ, έλεγε -για την Αμερική- πως είναι εκείνο το μέρος του κόσμου, που από την απόλυτη ένδεια, έφτασε στον παρακμιακό πλούτο, χωρίς το ενδιάμεσο στάδιο της καλλιέργειας. Στην Ευρώπη, ο πλούτος συνδέθηκε με τους μαικήνες της τέχνης. Από τους Φλωρεντινούς Μέδικους, στους καλλιεργημένους Ποντίφηκες, και μεταγενέστερα στη Βιέννη, το Παρίσι και την Πράγα. Οι Έλληνες έμποροι όπου κι αν εγκαθίστανταν φρόντιζαν να φτιάχνουν σχολειά και να συμμετέχουν σε “Φιλόμουσες Εταιρείες”.
Μια τέτοια Φιλόμουσος Εταιρεία αγκυροβόλησε πριν από 22 χρόνια στο νησί. Κουβαλώντας ένα βαρύ όνομα. “Εθνικό Ωδείο”. Το έφτιαξε κάποιος “ολίγιστος” Καλομοίρης. Μέσα σε δύο δεκαετίες, δημιούργησε στο νησί μια -μικρή έστω για κάποιους- συνομοταξία μουσικών, αλλά μια εκθετικά μεγαλύτερη ομάδα συνειδητών και απαιτητικών ακροατών.
Τώρα, το Παράρτημα Θήρας του Εθνικού Ωδείου, βρίσκεται υπό έξωση. Εξωθείται σε διάλυση, απενεργοποίηση. Τι κι αν έχει επικεφαλής τον κορυφαίο νέο έλληνα μουσουργό, τον Κωνσταντίνο Γρηγορίου. Αδιάφορο, αν καλλιτεχνικά και διδακτικά χαρισματικοί μουσικοί όπως ο Γιώργος Ρούσσος, γράφουν μια ιστορία τέχνης και πολιτισμού.
Η νεόπλουτη Σαντορίνη, αδιαφορεί. Η καλλιέργεια, αργεί.
Αλλά, πάλι. Ο ιδιοκτήτης του ακινήτου, γιατί να μην επωφεληθεί από τον περιρρέοντα πλούτο. Αυτός θα σώσει τον κόσμο;. Τοπικό, θεσμικό, αυτοδιοικητικό και κοινωνικό είναι το θέμα. Ουδείς Ψόγος. Απλά ηττηθήκαμε.