Στη δουλειά, στην οικογένεια, στους κοινωνικούς αγώνες. Η τραχύτητα της ζωής της, δεν την πτόησε, δεν τη λύγισε και δεν την έκανε βλοσυρή, στρυφνή και αγέλαστη.
Και πάντα, είχε κάτι να δώσει. Με τις μουσικές που άκουγε και μοιραζόταν με τους άλλους. Την καλλιτεχνική της δημιουργικότητα, που κράταγε μόνο για φίλους. Τις κοινωνικές της αγωνίες, που μετουσίωνε σε αγώνες.
Η Μαρούση, δούλευε τα τελευταία χρόνια στην Καντίνα στο Καμάρι. Αέρινη και μεταξωτή παρουσία. Τα καλοκαιρινά πρωινά, δεν θα είναι ίδια χωρίς το δροσερό της χαμόγελο.
Αντίο Μαρούση.