ΜΑ Η ΖΩΗ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΒΟΥΝΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΕΒΟΥΜΕ ΟΡΘΙΟΙ
ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ, Τ. ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
Πάλι τα ίδια όμορφα ,πάλι οι ίδιες πιρουέτες ,πάλι μηνύματα με ουσία και μυρωδικά …Δεν αρμονίζετε ,δεν κυβερνιέται ,δεν κουμαντάρεται ο αρχοντό πενάκιας ,και αμολάει ο αθεράπευτος την καλούμα του μήπως αρπάξει το αλίευμα στην ερώτηση μου με τι να ασχοληθεί η τρέλα μου , με τι να ηρεμήσει η ψυχή μου ;;Και απαντά αυτόματα …Άλλο βάρρητα ,άλλο θάρρητα ,και η ζωή η ξελογιάστρα προχωράει δεν τρέχει….Κέρωσα θετικά και έκλεισα τις εγκεφαλικές μου υδρορροές για περίσκεψη και περισυλλογή ,για αλάθητη εκτίμηση των λεγομένων του ..
Και καθρεπτιζόμενος ευθυτενής ,είπα στον καταδότη μου πολλά και ανομολόγητα…ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ… Και δεν επιθυμώ ,δεν θέλω να φωνάξω ,δεν θέλω να διαλαλήσω και να κλαψουρίσω για στιγμές που δεν ήθελα ποτέ να νοιώσω ,να ζήσω ,να αισθανθώ και να βαρυγκωμήσω.. Γιατί;; Μα δεν ταιριάζει στην εποχή μας να θωρείς και να αποσβολώνεσαι βλέποντας ακατέργαστα καλούδια χαμογελαστά και άπραγα χωρίς πορεία και προορισμό ,χωρίς σκοπό και πίστη…ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ…Η ζωή τρέχει και φεύγει και γρήγορα κυλάει και προς το τέλος με καημό η λύπη προχωράει….ΤΡΕΧΕΙ ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΙ Η ΖΩΗ….
Τα βάρρητα της ζωής είναι πολλά και δεν είναι εξ ολοκλήρου υλικά και μεγαλόσχημα ,ακριβοθώρητα ,αστραφτερά …ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ…είναι συναισθηματικά ,πνευματικά ,ερωτικά, αγαπησιάρικα…ΑΧ ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ…Με ξεκουτρούνιασε όμως ,με διαμέλισε ψυχικά ,έκλαψα ο δίμετρος ακταιωρός ,ο σκληρός γερό ομορφονιός.. ΝΟΜΙΖΕΤΕ;;ΑΧ ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΡΑΤΕ… ακούγοντας ένα τραγούδι ενός ξενιτεμένου συμμαθητή και φίλου μου…ΜΕ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗ…Για την ζωή ,για την ξενιτιά ,και για το τελείωμα του δρόμου της ζωής μας…Σαν θεατής κάποιας απόμερης ζωής ίσως ανώφελα προσμένω κάποιο θαύμα .ένα τσιγάρο ,ακόμα και μια τσικουδιά, εδώ τελειώνει η ζωή στο πουθενά…ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ…Και εγώ να πάω στου παράδεισου την πόρτα και ο ταβερνιάρης τα σπασμένα να μετρά….
Δηλαδή αγαπημένοι μου, πιστοί μου γραφό αρπάκτορες τι να πω ,τι να γράψω ,τι να κραυγάσω ,τι να κλάψω ,και που να αναφερθώ, που θεέ μου που;;;Μα συνεχίζοντας λέει με το άσμα ,ασμάτων ..Για δες πως τα φέρε η ζωή και ζεις ακόμα εσύ , είσαι ακόμη εκείνη που έχει τα κλειδιά….ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΜΠΑΡΕΣ…Και συνεχίζει η ομορφιά τραγουδώντας.. Μάταια κλαίει η ψυχή μου και αγρυπνά ,σε άδειο λιμάνι η ζωή μου έχει αράξει ,χωρίς να φέρει μια ελπίδα στην καρδιά ,το αύριο θα ρθει σαν το χθες και θα περάσει….Εάν το διυλίσετε με απόλυτη προσήλωση και προσοχή θα ανοίξουνε όλα τα της καρδιάς και της ψυχής τα όργανα και θα νοιώσετε ρίγος ,θα αισθανθείτε ομορφιά και αγαλλίαση…Και συνεχίζοντας ο μοναδικός φίλος τι αραδιάζει δυνατό και δυσθεώρητο.. ΑΚΟΥΣΤΕ ΑΚΟΥΣΤΕ…και εγώ να κλαίω στου παράδεισου την πόρτα και ο ταβερνιάρης τα σπασμένα να μετρά….για δες πως τα φερε η ζωή να ζεις ακόμη…και εσύ είσαι ακόμα εκείνη που έχει ακόμη τα κλειδιά…
Όλο αυτό το άσμα δεν το ανέπτυξα ο φτωχό ξεροκέφαλος γλυκονερίτης για να σας αναφερθώ στις ικανότητες και δη στις ψυχικές διαθέσεις του ξενιτεμένου φίλου αλλά για να σας βυσματώσω θετικά να ψαχτείτε και να ομορφύνετε πιότερο την ζωή σας ,αλλά και των γύρω σας ,των δικών σας ,στις αγάπες σας ,στους έρωτες σας και γιατί όχι και σε αυτούς που δεν σας πίστεψαν και ακόμη δεν γροικούνε…Φιλιά απεριόριστα στην ομορφούλα την ζωή και σε αυτούς που θα μας- σας αγαπήσουν τώρα…..Γιατί;;Μα η ζωή είναι ένα βουνό που πρέπει να το ανεβούμε όρθιοι και ο πρόλογος στο βιβλίο της αιωνιότητας…Τελείωσα και σας προτρέπω να προσέχετε την ζωή σας ζωές μου αγαπητές..
