ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΟ ΣΠΑΜΠΑΒΙΡΙΑ
Στην κιθάρα η Κλειώ, ή η Ηλέκτρα, κάτω με το μαυρισμένο πρόσωπο ( είχε πασαλειφθεί με την μαυρίλα της φωτιάς, που πιάνει στο κάτω μέρος των τσουκαλιών, φούμο ), ο Πέτρος ο Μονάχος που έκανε τον ‘’Αράπη ‘’,
Ο πρώτος Σικινιώτης φορώντας ένα αυτοσχέδιο σαρίκι στο κεφάλι,
κρατούσε στα χέρια ένα όρθιο ξύλο, που πάνω του είχαν στερεώσει τα γυμνά οστά ενός γαϊδουρινού κεφαλιού, με ένα σχοινί που πέρναγε από ένα καρούλι εσωτερικά, τραβούσε το κάτω σαγόνι που ήταν δεμένο στο επάνω και πίσω στα δύο σημεία ένωσης, αυτό χτυπούσε επάνω και έκανε κλακ – κλακ, σαν να δάγκωνε στον αέρα, με το βάρος του κατέβαινε και όταν ξανατραβούσε το σκοινί το κάτω σαγόνι έκανε την ίδια κίνηση και τον ίδιο ήχο, ‘’τρομάζοντας’’ παιδιά, περαστικούς και παραβρισκόμενους.
Θόδωρος Σκαμπαβίριας
Το δεύτερο άτομο που κρατούσε τον πρώτο από τη μέση, σκυφτοί και οι δύο, βάζανε στην πλάτη τους δύο ανάποδες σκάφες, καλυμμένοι με προβιές, κουρελούδες και λιόπανα, έκαναν την ‘’ καμήλα ’’, ο Πέτρος τους είχε δεμένους με μια αλυσίδα και τους οδηγούσε, έτσι αποχαιρετούσαν τον καρνάβαλο, γιατί πενία τέχνας κατεργάζεται, όταν η ευρηματικότητα και οι έξυπνες λύσεις είναι το δημιουργικό αντίβαρο στις δυσκολίες και στην ανεπάρκεια των μέσων, για να διασκεδάσουν. Ο παππούς και η γιαγιά της γυναίκας μου Γιάννης και Ειρήνη, ο πεθερός μου Αντώνης και η πεθερά μου Ανδρονίκη, η Μαργαρίτα, ο Οθωναίος και η γυναίκα του η νονά Οθωναίισσα, ο Παναγιώτης, ο Αντώνης, η Φωτεινή, η Μαργαρώ, η Κατίγκω, η Άννα, όρθιοι από δεξιά Γιάννης, Γιώργος και Θόδωρος με την μητέρα τους Κρυστάλλη και πολλοί άλλοι Σικινιώτες που δεν γνωρίζω .
Έχω ξαναγράψει ότι πρωτοπήγα στη Σίκινο τον Σεπτέμβρη του 1974, είμαι εξ αγχιστείας Σικινιώτης, τα κείμενα που ανεβάζω για τα παλαιότερα χρόνια, είναι από διηγήσεις αγαπημένων μεγάλων στην ηλικία ανθρώπων, που οι περισσότεροι δεν είναι σήμερα στην ζωή”.
Φωτό από το αρχείο Θόδωρου Σκαμπαβίρια.
