ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ, Τ. ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
Φίλε σε ρωτώ και πες μου πως να πω αυτό που ποθώ και δεν νταγιαντώ να το κρατώ αμπαρωμένο στην καρδιά μου…; ΠΩΣ…; Και απαντά ο γραφό-ερωτό-αθεράπευτος… «CAPTAIN, κάθε μονάδα αίματος είναι και ένα δάκρυ λιγότερο για τις οικογένειες που αγωνιούν για τους δικούς τους ανθρώπους…, κάθε αιμοδότης είναι… ΔΟΤΗΣ ΖΩΗΣ…! Είναι ένα πάλλευκο μαντήλι που σκουπίζει δάκρυα από πληγωμένους και αγωνιούντες φίλους…, συγγενείς… και κυρίως γονείς… ΝΑΙ γονείς…»
ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΡΩΤΩ… ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΩ…, ΝΑ ΜΗ ΓΡΑΦΟΛΟΗΣΩ…; Διανθίζεις…, εξυψώνεις…, εξυμνείς…, ευχαριστείς από καρδιάς τους δότες αίματος… που πρόσφεραν και προσφέρουν το πολυτιμότερο αγαθό για τον ανήμπορο συνάνθρωπο…! Ευχαριστείς από καρδιάς τους ανθρώπους που προσφέρουν απλόχερα ζωή στην καρδιά…! Δεν φθάνει…, δεν αρκεί…, δεν έχει όρια και σύνορα η προσφορά αυτή… Δεν υπάρχουνε πολλά αμπάρια για να χωρέσουν τα ευχαριστώ και οι ευχές του κόσμου….
Μα δεν υπάρχουν κακοτραχαλιές…, δύσκολα και απροσπέραστα δρομάκια να διαβούμε…, όχι δεν υπάρχουν… Μόνο λουλούδια και γλυκό περπατήματα στο διάβα τους Θεέ μου να θωρούνε μόνο…! Αγάπες μου, είμαι παθών και ξέρω.. Πειράζει που γράφω φίλε δακρυσμένος…, πειράζει που πόνεσα και δεν ξεχνώ…; Μου πρόσφεραν…, γιατρεύτηκα…, ορθώθηκα…, ζωντάνεψα… και ευχαριστώ…! Πολλά ευχαριστώ στον Θεό, που ήθελε ακόμη να είμαι δίπλα σε αυτούς που αγάπησα και αγαπώ…, που έζησα και ζω…, που χαίρονται και χαίρομαι… και νοιώθω την αναπνοή τους…, την εμπλιά τους…, την μιλιά τους και το χάδι τους…
Είναι δυνατόν να μη πεις και να μη γράψεις για την προσφορά ζωής των εθελοντών…; ΛΙΤΣΑ ΠΕΤΙΝΗ…. ΜΕΓΑΛΗ Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΑΣ – ΣΟΥ…! Για σένα και τους ανθρώπους γύρω σου που ετοιμάζουν τα πάντα και προσφέρουν την αγάπη τους…, τις αγκαλιές τους… Είναι δυνατόν να μη ευχαριστήσεις την ΜΑΡΙΑ μας…, που δεν προκάνεις να κλείσεις το τηλέφωνο και το αίμα ασθμαίνοντας και καταϊδρωμένο είναι στον παθόντα στην άλλη άκρη της Ελλάδος…; Είναι δυνατόν να μη ευχαριστήσεις τον ΒΑΓΓΕΛΗ…, για την ατελείωτη και μοναδική του προσφορά…; ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΕΙ ΤΟ ΛΙΒΑΝΙΣΜΑ…, το ξέρω καλά…, αλλά η πέννα μου ξανοίει κατάμουτρα την αλήθεια και μόνο…. Είναι συγκινητικό για μένα να ακούω την κυρία Σκοπελίτη να μιλάει αχνά και γλυκά για όλα… Δεν θέλω να με λιβανίσετε που δεν γραφολοώ για όλους… ΜΗ ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ… ΣΑΣ ΘΩΡΩ ΚΑΙ ΚΛΑΙΩ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ…
Γιατί…; Πολύ απλά…: πόνεσα…, ναυάγησα… και ξέρω…! Ξεχνιέται η προσφορά του Ερυθρού Σταυρού και δη του εδώ παραρτήματος του…; ΝΟΥΛΗ ΜΟΥ…, ΜΑΡΙΑ ΜΟΥ… ΚΑΙ… ΚΑΙ… ξεχνιέται…; Δεν είναι απλά ονόματα… είναι οι φυσιογνωμίες τους που κάθε φορά τις βλέπουμε μπροστά μας… να προσφέρουν εθελοντικά και ακούραστα τις υπηρεσίες τους για την διεξαγωγή της αιμοδοσίας.. Είναι τα χαμογελά τους…, που μένουν χαραγμένα στη μνήμη μας, κάθε φορά που υποδέχονται τον κόσμο… Είναι η χαρά τους…, που γεμίζει τις καρδιές όλων μας όταν ακούμε τα νούμερα προέλευσης αιμοδοτών…ζωής…!
Είναι τα φτερουγίσματα της καρδιάς μας… όταν με την ήρεμη φωνή τους μας καθησυχάζουν για την κάλυψη αίματος των συχωριανών μας… των αγαπημένων μας…! Ξεχνιούνται οι εδώ γραφοχαράκτες μας…, στους εκπροσώπους των τοπικών μέσων γραφικής και τηλεοπτικής επικοινωνίας μας…, που ενημερώνουν…, και ας μου επιτραπεί η έκφραση, προτρέπουν…, νηματώνουν… και οδηγούν τους φίλους αιμοδότες… εις την θεάρεστον προσφορά τους… Το ξέρω θα με κρανιδιάσετε.., αλλά δεν με ενοχλεί, αντέχω και σας εκτιμώ πολύ για την προσφορά σας… Δεν θέλετε να ακούτε ευχαριστώ… γιατί θεωρείτε ότι η ουσιαστική προσφορά στην αιμοδοσία είναι εκείνη των αιμοδοτών ζωής… των αιμοδοτών της ελπίδας… και είναι αλήθεια…!