ΚΑΜΠΙΝΓΚ ΚΑΜΑΡΙΟΥ: ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΑΡΚΟ ΤΟΥ ΕΘΕΛΟΝΤΗ ΑΙΜΟΔΟΤΗ

Η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΘΑ ΤΟ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΕ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ

 

 

Η συνταγή, είναι απλή: αφήνεις την κοινωνική περιουσία, εγκαταλελειμένη. Τα αγριόχορτα θεριώνουν δίπλα στα σκουπίδια και σε σπασμένα είδη που κάποτε αποτελούσαν τμήμα των υποδομών.

Την ονομάζεις δημόσια περιουσία. Μετά, ελέω μνημονίων, την περνάς σε ένα υπερταμείο, ως υποθήκη για τα υπέρογκα χρέη που οδήγησαν στα μνημόνια.

 

Κάποια στιγμή, έρχεται η επιφοίτηση του οικονομικού φιλελευθερισμού. Αντί η κοινωνική περιουσία, να μαραζώνει μέσα στην εγκατάλειψη και το χάος, εμφανίζεται ο φιλεύσπαχνος και αβροδίαιτος επενδυτής, την αγοράζει έναντι πινακίου φακής και τη μετατρέπει σε όγκους τσιμέντου, και χρησιμεύει είτε για ξενοδοχείο, είτε για εμπορικό κέντρο, είτε και για τα δύο μαζί. Ο καλαίσθητος επενδυτής (με δανεικά από τις πολλαπλά αναχρηματοδοτημένες από το κομπόδεμα του λαού τράπεζες) γεμίζει τις τσέπες του και ταυτόχρονα “τονώνει την τοπική οικονομία και δημιουργεί θέσεις εργασίας”. Έτσι λέει το πολυφορεμένο κλισέ. Αν πέσει έξω, κανένα πρόβλημα. Κάνει χρήση του πτωχευτικού κώδικα, αποχωρεί και αναμένεται ένας άλλος φιλεύσπναχος επενδυτής (με δανεικά, πάντα).

Μια τέτοια περίπτωση, είναι το κάμπινγκ Καμαρίου. Τι κι αν παραχωρήθηκε για τις ανάγκες των σεισμόπληκτων του 1956!. Τι κι αν κάποιοι μεγάλοι και μικροί, το φύτεψαν με υπομονή και φροντίδα, για να γίνει ένας καταπράσινος χώρος. Αδιάφορο, αν από το 1979 λειτούργησε υποδειγματικά ως κάμπινγκ, μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Κοινοτικό κάμπινγκ. Για προσιτό τουρισμό και ως τόπος δουλειάς για παιδιά του χωριού.

 

ΟΙ ΦΙΛΕΥΣΠΛΑΧΝΟΙ “ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ” ΚΑΙ Η ΑΠΕΙΛΗ ΤΟΥ ΤΣΙΜΕΝΤΟΥ

 

 

Τώρα ο χώρος, εγκαταλείπεται αναμένοντας φιλεύσπλαχνους επενδυτές. Ένα μέρος των εγκαταστάσεών του, χρησιμοποιήθηκε για την βραβευμένη από την Ακαδημία, Τράπεζα Αίματος Σαντορίνης. Οι συνέπειες της μακροχρόνιας εγκατάλειψης όμως, είναι πλέον ορατές. Το μικρό κτίριο υποδοχής, άρχισε να βυθίζεται εξαιτίας μιας άγνωστης διαρροής. Το κτίριο κινδυνεύει. Οι φιλότιμες προσπάθειες -κυρίως του Βαγγέλη Σιγάλα που έχει φυτέψει 130 χαρουπιές- δεν αρκούν για να αποδοθεί στον κόσμο, ένας εξαιρετικός χώρος αναψυχής, περιπάτου, παιχνιδιού των παιδιών και φυσικά μόνιμου γραφείου της Τράπεζας αίματος Σαντορίνης.

Και αυτό δεν είναι αίτημα. Είναι απαίτηση!. Στον καθημαγμένο από τον καταστροφικό σεισμό του 1956 κόσμο, αποδόθηκε. Αλλά όπως και τα σπίτια (οι θόλοι), δεν έχει νόμιμο ιδιοκτήτη. Το πάρκο του Εθελοντή Αιμοδότη, μπορεί να γίνει. Αρκεί η βούληση να αντιταχθεί σθεναρά, στη βουλιμία. Αρκεί οι αρχές του νησιού, μαζί με τους πολίτες να το διεκδικήσουν ως κοινωνικό χώρο.

Αρκετές πολυτελείς ξενοδοχειάρες απέκτησε το νησί. Χρειάζεται όμως και την πολυτέλεια της ανάσας, σε ένα πολύβουο χωριό. Είναι φορές που η αξία, δεν μπορεί να μεταφραστεί σε καμμία τιμή. Γιατί απλώς, είναι ένα αγαθό προσιτό σε όλους. Δεν χρειάζεται γεμάτη τσέπη για να απολαύσεις το κελάηδισμα ενός πουλιού, το θρόισμα των δέντρων στο δροσερό αεράκι, τις χαρούμενες παιδικές φωνές και τις κουβέντες των περιπατητών.

Η λύση, είναι μία: Κοινωνικός χώρος, τώρα. Πάρκο του Εθελοντή Αιμοδότη. Μακριά από αργυραμοιβούς και μεταπράτες. Αλλά θέλει ισχυρή βούληση και δράση.