ΠΛΗΡΗΣ Η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΤΟΥ ΒΟΥΡΒΟΥΛΟΥ
Η μεγάλη θλίψη όμως, έρχεται όταν αντικρίζεις, το χειροποίητο λιμανάκι του Βουρβούλου. “Μας είχε 6-7 παιδιά μέσα στη θάλασσα και μαζί κι ο ίδιος και μαζεύαμε πέτρες που τις δίναμε ο ένας στον άλλο”, είπε κ. Λιγνός, αναφερόμενος στον αείμνηστο Νικολό Δαμίγο που είχε για περηφάνια του, το Λιμανάκι.
Ευτυχώς που δε ζει!. Γιατί θα πέθαινε καθημερινά από θλίψη, βλέποντας αυτό το χειροποίητο έργο, να καταρρέει. Κάποιοι αφού ασέβησαν στη μνήμη του, αμαυρώνοντας τις μαρμάρινες αναθηματικές πλάκες στην -κάπως σαν- πλατεία του χωριού, τώρα ασεβούν καθημερινά και θρασύτατα, πάνω στο “έργο χειρών” του. Ο κ. Λιγνός, άνθρωπος της οικοδομής ο ίδιος, προσφέρθηκε με το συνεργείο του να το φτιάξει δωρεάν, αφού του παραχωρήσουν τα χρειώδη υλικά. Συνάντησε αδιαφορία.
Καμία, άλλη κουβέντα. Απλά δείτε, το σύντομο βίντεο. Και μην αναρωτιέστε γιατί δεν “μπαίνει μια πέτρα πάνω στην άλλη”. Ίσως ο Βουρβούλος, επιβεβαιώσει αυτό που είχε πει ο Γιώργος Παπανδρέου (Βίντεο στο τέλος).
ΥΓ. Δεν ξέρω γιατί θυμήθηκα πάλι τον Χριστιανόπουλο για να δώσω τίτλο. Ίσως πιο ταιριαστή θα ήταν εκείνη η αρχή του ρωμαϊκού δικαίου που την έκανε ανεξίτηλη και στους μη νομικούς, με το τελευταίο του μάθημα επί δικτατορίας, ο Αριστόβουλος Μάνεσης “Qui tacet consentire videtur (όπoιoς σιωπά φαίνεται ότι συναινεί). Και όχι, ούτε λατινικά ξέρω, ούτε νομικά, απλά έτυχε να έχω διαβάσει τη διάλεξη που έδωσε στους φοιτητές ο σπουδαίος αυτός Δάσκαλος, λίγο πριν συλληφθεί από τα όργανα της Χούντας.
Και χαίρομαι, που πολλοί, λύνουν τη σιωπή τους. Αρκετά κράτησε η περίοδος χάριτος, που κάποιοι μετέβαλλαν σε ομερτά. Λοιπόν -ας κάνω ακόμα μια επίδειξη λογιοτατοσύνης: ή φέρτε τους Εισαγγελείς, όπως απειλείτε ή φέρτε τους κλόουν, όπως λέει το τραγούδι (θα το βρείτε στο τέλος) του Stephen Sondheim που τραγούδησε ο Frank Sinatra .