ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΕ ΕΝΑ ΧΩΡ-Ι-Ο ΠΟΥ ΤΗ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ.
-ΒΙΝΤΕΟ ΤΩΝ ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ
Κατ΄ αρχήν το θεματολογικό πλαίσιο. Υπήρχε θέμα. Όχι απλά ένας τίτλος ή μια χαλαρή παρότρυνση προς τους καλλιτέχνες, να εμπνευστούν και να δημιουργήσουν, πάνω στο συγκεκριμένο καμβά. Τα μεμονωμένα έργα, ήταν από εξαιρετικά έως καλά. Αλλά η ειδοποιός διαφορά, ήταν η εμπνευσμένη “ενορχήστρωση” και η στιβαρή επιμέλεια της ολότητας.
Στο εξωτερικό και λιγότερο στην Ελλάδα, χαίρει μεγάλης εκτίμησης, ο τίτλος του εφόρου, επιμελητή ή curator κατά την διεθνή ορολογία. Η Τρίτη Μπιεννάλε Σαντορίνης, έδειξε πως αυτή η διάσταση είναι και παραμένει το στιβαρότερο και σοβαρότερο κομμάτι ενός καλλιτεχνικού γεγονότος. Όπως το θέατρο και ο κινηματογράφος έχουν σκηνοθέτη και οι ορχήστρες μαέστρο, έτσι και ο εικαστικός χώρος χρειάζεται τον επιμελητή που είναι σε θέση να καταστρέψει ένα θαυμάσιο σαιξπηρικό κείμενο και μερικούς λαμπρούς ηθοποιούς ή να το αναδείξει. Από πλευράς καλλιτεχνικής επιμέλειας, η διοργάνωση αρίστευσε. Μηδέν άγαν (τίποτα περιττό) και τίποτα στριμωγμένο, απλά για να υπάρχει.
Δεύτερο σημαντικό σημείο η καλλιτεχνική πληρότητα. Ζωγραφική, φωτογραφία, γλυπτική, δρώμενο (Performane), χορός, μουσική. Το εξαιρετικό δρώμενο του σκηνοθέτη Δημήτρη Δαχτυλά, στο σκηνικό-εγκατάσταση του Κωνσταντίνου Κομνηνού (ένας επιβλητικός γυάλινος κύβος, που έμοιαζε με μοντέρνο καθεδρικό κοσμημένο με βιτρό) και η χορευτική απόδοση μουσικής του Ιάννη Ξενάκη από την Μαρία Νερατζάκη ήταν και πανέμορφα και απαλλαγμένα από τον πληκτικό και μιμητικό αρχοντοχωριατισμό.
Ο χώρος της έκθεσης, ήταν γεμάτος έργα, χωρίς να ασφυκτιά. Η περιδιάβασή του δεν χρειαζόταν ούτε χάρτη, ούτε διάθεση του τύπου “χαζεύω τις βιτρίνες”. Και τέλος -γιατί τα περισσότερα θα τα πει η κακή και ερασιτεχνική μαγνητοσκόπηση που παρατίθεται- επιτέλους απέκτησε και το Ημεροβίγλι, κάτι από αυτό που δικαιούται. Ένα ποιοτικό πολιτιστικό κλικ, που προστίθεται στο ήδη υπέροχο τοπίο του.
Save
Save