Εντάξει, καταργήθηκε το φτερό της χήνας, ο στυλογράφος και η πένα στη γραφή. Όλα, καλά. Δεν ξεθώριασε όμως μαζί κι εκείνη η υπέροχη, παλιά καλλιγραφία;. Επίπονη και γεμάτη από μουτζούρες στις παλάμες, τους καρπούς και τα δάχτυλα. Όμορφη όμως και σαν θέαμα και σαν άσκηση αυτοπειθαρχίας.
Εξαϋλώθηκε το βουλοκέρι. Σε ποιους έλειψαν η μυρωδιά της παραφίνης, οι λεκέδες και το κάψιμο στα απρόσεκτα δάχτυλα;. Μόνο σε κάποιους αιώνιους ιδαλγούς του παρελθόντος. Χάθηκε όμως μαζί και η απαράμιλλη τεχνική της σφραγιδοποιίας. Με τους εκπληκτικούς σφραγιδόλιθους και μαζί με την ανάγκη της μοναδικότητας, που θα επικυρώνεται και θα ασφαλίζεται με ένα μοναδικό σύμβολο.
Τώρα, τα Ελληνικά Ταχυδρομεία, προσχωρούν στην κατάργηση των γραμματοσήμων. Και μόνο η λέξη αυτού που θα τα αντικαταστήσει, είναι τόσο ψυχρή που θυμίζει τρόχισμα δοντιών, χωρίς αναισθησία. Μηχανόσημο, από το 2024, λένε τα ΕΛΤΑ.
Γραμματόσημα. Ένα μικρό, οδοντωτό χαρτάκι. Αλλά που μεγάλοι ζωγράφοι και χαράκτες το γέμισαν με τέχνη, ιστορία και νοσταλγία. Η Σαντορίνη, είχε το μερτικό της σε αυτά. Από τον πανέμορφο πίνακα του Μαλέα, το χαρακτικό του Γράββαλου, μέχρι τις επετειακές ή τιμητικές αναπαραστάσεις, ταξίδευε με γράμματα και καρτ-ποστάλ (άλλο ένα θύμα της προόδου).
Μια μικρή έρευνα, απέδωσε κάποια αποτελέσματα, που παρουσιάζονται εδώ.
